The Holy See Search
back
riga

Giovanni Antonio Farina 
(1803-1888)

 

 

Ksiądz o nadzwyczajnej duchowości i bezinteresowności apostolskiej, Jan Antoni Farina może być uważany za najbardziej znaczącego biskupa XVIII w. Był założycielem Sióstr Nauczycielek św. Doroty Córek Najświętszych Serc, które obecnie pracują w różnych częściach świata prowadząc działalność edukacyjną, zdrowotną i pastoralną.

Urodzony w Gambellarze (prowincja Viczency) 11-go stycznia 1803 r. z Piotra i Franciszki Bellame, Jan Antoni Farina początkowo był wychowywany przez swojego stryja księdza, który był dla niego prawdziwym nauczycielem duchowości i wychowawcą, gdyż nie istniały wówczas w małych miejscowościach szkoły publiczne. Mając piętnaście lat wstąpił do seminarium diecezjalnego w Viczency, gdzie uczestniczył we wszystkich wykładach wyróżniając sie dobrocią duszy i szczególną zdolnością do nauki. W wieku dwudziestu jeden lat, gdy był jeszcze studentem teologii, został wyznaczony do nauczania w seminarium, uwidaczniając swoj talent edukatorski.

14-go stycznia 1827 otrzymał święcenia kapłańskie i natychmiast potem otrzymuje dyplom, który umożliwił mu nauczanie w szkołach podstawowych. W pierwszych latach posługi kapłańskiej ma różne zadania: przez osiemnaście lat był wykładowcą w seminarium, przez dziesięć lat był wikariuszem w parafii św. Piotra w Viczency oraz uczestniczył w różnych instytucjach kulturalnych, duchownych i charytatywnych miasta, był również dyrektorem publicznej szkoły podstawowej i licealnej.

W 1831 r. dał początek pierwszej żeńskiej szkole ludowej w Viczency, a w 1836 r. założył zgromadzenie Sióstr Nauczycielek św. Doroty Córek Najświętszych Serc, Instytut „nauczycielek o wypróbowanym powołaniu, poświęconych Bogu i dedykujących się całkowicie nauczaniu ubogich dziewcząt”.

Natychmiast chciał by jego siostry poświęciły się również dla dziewcząt z dobrych rodzin, głuchoniemych i niewidomych, ukierunkowując je do opieki nad chorymi, osobami starszymi, w szpitalach, przytułkach i w domach. 1-go marca 1839 r. otrzymał Dekret Uznania (Decretum Laudationis) od Papieża Grzegorza XVI; Reguły przez niego opracowane były ważne do 1905 r., w którym Instytut został zaaprobowany przez Papieża Piusa X, który otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa Fariny.

W 1850 r. otrzymał nominację na biskupa Trevizo i otrzymał święcenia biskupie 19-go stycznia 1851 r. W tej diecezji rozwinął wieloraką działalność apostolską: rozpoczął natychmiast wizytę pastoralną i zorganizował we wszystkich parafiach stowarzyszenia w celu pomocy materialnej i duchowej ubogim, do tego stopnia, że został nazwany „biskupem ubogich”. Spowodował wzrost rekolekcji, jak również pomoc kapłanom ubogim i chorym; zajmował się formacją doktrynalną i kulturową kleru i wiernych, nauką i katechezą młodzieży. Całe dziesięciolecie jego biskupstwa w Trevizo było niepokojone przez kwestie prawne z Kapitułą katedralną, które powodowały głębokie cierpienie i utrudniały realizację jego programu duszpasterskiego hamując wiele inicjatyw, aż do uniemożliwienia celebracji synodu diecezjalnego.

18-go czerwca 1860 r. został przeniesiony do siedziby biskupiej w Viczency, gdzie wprowadził w życie rozległy program odnowy i rozwinął imponującą działalność duszpasterską w kierunku formacji kulturowej i duchowej kleru oraz wiernych, katechizacji dzieci, reformy nauki i dyscypliny w seminarium. Zwołał synod diecezjalny, który nie obradował od 1689 r. Podczas wizyty duszpastersiej przemierzał niekiedy wiele kilometrów pieszo i na mule, aby dotrzeć także do małych miejscowości w górach, które nigdy nie widzały biskupa. Założył liczne grupy kapłańskie w celu pomocy starszym księżom i ubogim oraz w celu głoszenia rekolekcji dla świeckich; spowodował wzrost pobożności do Serca Jezusa, do Maryi i Eucharystii. Między grudniem 1869 r. a czerwcem 1870 r. uczestniczył w Soborze Watykańskim I, gdzie był wśród popierających definicję nieomylności papieża.

W ostatnich latach jego życia znalazła otwarte uznanie jego działalność apostolska i miłosierdzie, lecz także głębokie cierpienia i niesprawiedliwe oskarżenia, wobec których odpowiadał milczeniem, pokojem wewnętrznym i przebaczeniem, wierny własnemu sumieniu i najwyższemu hasłu „dla zbawienia dusz”. Po ciężkiej chorobie w 1886 r. jego siły fizyczne słabły stopniowo, aż do ataku apopleksji, która spowodowała śmierć 4-go marca 1888 r.
 

Przesłanie jego świętości:

Jan Antoni Farina był żarliwym pasterzem, który nie znał połowiczności i kroczył stale ku szczytom świętości. Wypełniał go nadzwyczajny żar kapłański w edukacji młodzieży, ożywianiu życia chrześcijańskiego, obowiązku formowania kapłanów miłosiernych i pobożnych, jak on sam świadczył swym życiem.

Cnota, która najbardziej nas w nim uderza to heroiczna miłość, tak wielka, że został nazwany „człowiekiem miłości”. Ubodzy, nieszczęśliwi, porzuceni, cierpiący wszelkiego rodzaju byli przedmiotem jego czułości i jego opieki. Biskup,ofiarował samego siebie jako wolontariusz do opieki duchowej i cielesnej chorych w szpitalu, pociągając swoim przykładem innych księży. Jego miłość była miłością inteligentną, dalekowzroczną; jako prawdziwy wychowawca zrozumiał ogromną rolę szkoły w reformie społeczeństwa, niezbędność współpracy między szkołą a rodziną, ważność przygotowania osobistego personelu nauczycielskiego. Zapoczątkował nauczanie ukierunkowane na formację integralną człowieka, religijność i na miłość braterską. Jego mottem było: „prawdziwa mądrość znajduje się w edukacji serca, tzn. w żywej bojaźni bożej.

Po śmierci wieść o jego świętości rozniosła się w środowiskach kościelnych i świeckich powodując początek modlitw o uproszenie potrzebnych łask przez jego wstawiennictwo. W 1978 r. S. Inés Torres Cordova, z Ekwadoru, dotknięta ciężkim nowotworem w późnym stadium choroby, została cudownie uzdrowiona dzięki modlitwom wznoszonym razem ze swymi współsiostrami do Boga przez wstawiennictwo Ojca Założyciela.

Ten biskup miłości, który żył w trudnej sytuacji XIX-wiecznego kościoła włoskiego, posiada wciąż aktualne walory i jeszcze dziś jest źródłem rozwoju duchowego dla czołowych przedstawicieli Kościoła w trzecim tysiącleciu.

 

 

 

top