20 - 12.10.2005
SOMMARIO
♦ QUINDICESIMA CONGREGAZIONE GENERALE (MERCOLEDÌ, 12 OTTOBRE 2005 -
ANTEMERIDIANO)
♦ SEDICESIMA CONGREGAZIONE GENERALE (MERCOLEDÌ, 12 OTTOBRE 2005 -
POMERIDIANO)
♦ AVVISI
♦ QUINDICESIMA CONGREGAZIONE GENERALE (MERCOLEDÌ, 12 OTTOBRE 2005 -
ANTEMERIDIANO)
I seguenti due Padri sinodali sono intervenuti nella Quindicesima
Congregazione Generale di questa mattina:
- S.E.R. Mons. Joseph ZEN ZE-KIUN, S.D.B., Vescovo di Hong Kong (Xianggang)
(CINA)
- S.E.R. Mons. Estanislao Esteban KARLIC, Arcivescovo emerito di Paraná
(ARGENTINA)
Diamo qui di seguito i riassunti dei due interventi, pervenuti dopo la
chiusura della redazione del Bollettino N. 19 di questa mattina:
- S.E.R. Mons. Joseph ZEN ZE-KIUN, S.D.B., Vescovo di Hong Kong (Xianggang)
(CINA)
La Chiesa in Cina, apparentemente divisa in due, una ufficiale
riconosciuta dal governo e una clandestina che rifiuta di essere
indipendente da Roma, è in realtà una Chiesa sola, perché tutti vogliono
stare uniti al Papa.
Dopo lunghi anni di separazione forzata, la stragrande maggioranza dei
Vescovi della Chiesa ufficiale è stata legittimata dalla magnanimità del
Santo Padre.
Specialmente negli ultimi anni è risultato sempre più chiaro che i
vescovi ordinati senza approvazione del Romano Pontefice non vengono
accettati né dal clero né dai fedeli.
Si spera che davanti a questo sensus Ecclesiae il governo veda la
convenienza di venire a una normalizzazione della situazione, anche se
gli elementi "conservatori" interni alla Chiesa ufficiale vi pongono
resistenza per ovvii motivi di interesse.
L'invito del Santo Padre a quattro vescovi per il Sinodo era una buona
opportunità, ma sembra sia stata sciupata.
L’Eucarestia ben celebrata potrà certamente accelerare la venuta della
vera libertà religiosa per il popolo cinese.
[00309-01.05] [IN231] [Testo originale: italiano]
- S.E.R. Mons.
Estanislao Esteban KARLIC, Arcivescovo emerito di Paraná (ARGENTINA)
1.- La Eucaristía, sacramento de la Pascua de Cristo.
La Eucaristía nos hace concorpóreos, consanguíneos y contemporáneos del
Señor. El Señor instituyó en la Eucaristía una misteriosa
contemporaneidad entre su muerte y su resurrección y el transcurrir de
los siglos. Solo la fe puede conocer esta admirable transparencia del
tiempo y del espacio al poder del amor y de la gloria de Cristo, por
medio del Sacramento de la Eucaristía. En el "Hoy" de la liturgia
eucarística, la única pascua redentora se hace celebración
contemporánea.
2.-La Eucaristía y la espiritualidad del Martirio.
La Eucaristía, por que es el Sacramento de la Pascua, nos hace
esencialmente pascuales y participantes de la vocación martirial. Nos da
la gracia de imitar la ofrenda sacrificial de Cristo en cada momento de
la existencia, amando como Cristo amó en la Cruz.
3.-La Eucaristía, fuente y culmen de la Misión.
La Eucaristía es, en sí misma "el acto misionero más eficaz que la
comunidad eclesial puede realizar en la historia del mundo" porque
contiene al Salvador en su Pascua Redentora. Desde la Eucaristía, la
Iglesia debe partir a anunciar con gozo inmenso el Evangelio del amor
salvador de Dios.
Su destinatario es todo el mundo y todo el hombre y su cultura, para
asumir, purificar del error y del pecado, y llevar todo al altar de la
Cruz del Señor.
[00308-04.03] [IN228] [Texto original: español]
♦ SEDICESIMA CONGREGAZIONE GENERALE (MERCOLEDÌ, 12 OTTOBRE 2005 -
POMERIDIANO)
● RELATIO POST DISCEPTATIONEM
● AUDITIO AUDITORUM II
Alle ore 16.30 di oggi mercoledì 12 ottobre 2005, con la preghiera dell’Adsumus,
ha avuto inizio la Sedicesima Congregazione Generale, per la Relatio
Post Disceptationem, per l’Auditio Auditorum II, la Seconda Audizione
degli Auditori e Auditrici e per e la continuazione degli interventi dei
Padri sinodali in Aula sul tema sinodale Eucharistia: fons et culmen
vitæ et missionis Ecclesiæ.
Presidente Delegato di turno S.Em.R. il Sig. Card. Telesphore Placidus
TOPPO, Arcivescovo di Ranchi (India).
A questa Congregazione Generale che si è conclusa alle ore 19.00 con la
preghiera dell’Angelus Domini erano presenti 239 Padri.
● RELATIO POST
DISCEPTATIONEM
È intervenuto in questa Sedicesima Congregazione Generale il Relatore
Generale, S.Em.R. il Sig. Card. Angelo SCOLA, Patriarca di Venezia
(Italia), per la lettura della Relatio post disceptationem in latino.
Nella sua seconda relazione, a conclusione della discussione generale
sul tema sinodale in Aula, il Relatore Generale ha sintetizzato i vari
interventi succedutisi in queste giornate nelle Congregazioni Generali e
ha offerto alcune linee di orientamento per facilitare i lavori dei
Circoli Minori.
Pubblichiamo qui di seguito una presentazione in italiano e il testo
integrale in latino della Relatio post disceptationem (la traduzione
italiana del testo integrale è stata pubblicata nell’edizione italiana
del Bollettino; nelle edizioni inglese, francese, inglese e tedesco è
pubblicata una presentazione della Relazione).
Presentazione
La Relatio post disceptationem, dell’Em.mo Card. Angelo Scola, Relatore
Generale, si apre con un richiamo a Giovanni Paolo II il quale ha voluto
dedicare al tema “Eucaristia fonte e culmine della vita e della missione
della Chiesa” questa XI Assemblea Generale Ordinaria del Sinodo dei
Vescovi, e alla meditazione con cui Papa Benedetto XVI ha dato avvio
alla I Congregatio Generalis. All’invito del supremo Pastore della
Chiesa, ad avere, secondo l’imperativo paolino, gli stessi sentimenti di
Cristo, ha risposto - leggiamo nell’Introduzione della Relatio - un
caleidoscopio di interventi, suggerimenti, scambi in un clima
caratterizzato da un intenso affetto collegiale, dalla dimensione
testimoniale presente in tanti interventi e dalla grande libertà e
franchezza con cui ognuno dei presenti si è espresso.
Il Cardinale Angelo Scola, sottolineando la natura della Relatio post
disceptationem, per cui autore di questa è tutta l’Assemblea e non il
Relatore, afferma di non aver fatto una sintesi, bensì una collazione
degli interventi, anche per la vastità dei temi trattati e delle
sensibilità messe in gioco. L’introduzione si conclude enunciando
l’orientamento di fondo emerso, in linea di massima, dagli interventi:
il superamento di ogni dualismo tra dottrina e pastorale, tra teologia e
liturgia.
La Relatio consta di due parti: la Prima Parte, Educare il Popolo di Dio
alla fede nell’Eucaristia, è suddivisa in cinque capitoli. Nel I, il
Relatore afferma che numerosi interventi hanno messo in luce le
oggettive difficoltà che il popolo cristiano incontra, oggi, nel credere
e celebrare l’Eucaristia, ed è emersa la grave responsabilità dei
pastori in ordine all’evangelizzazione e alla nuova evangelizzazione.
Istituendo l’Eucaristia, sostiene il Relatore, Gesù ha dato vita ad una
novità radicale: ha compiuto in Se stesso la nuova ed eterna Alleanza e
questa novità chiede di essere accolta e custodita dalla Chiesa come
dono insostituibile ed estremamente prezioso. Nel II capitolo, si
espongono i tratti principali dei contenuti essenziali di questo grande
mistero, emersi dalla necessità di educare i credenti ad un’integrale
fede eucaristica. Nel III si sottolinea il posto di grande rilievo che
ha avuto, nella disceptatio, il nesso tra l’Eucaristia e il settenario
sacramentale. Il IV capitolo tratta dell’Eucaristia e del popolo
sacerdotale, i fedeli che nel loro radunarsi insieme riscoprono la
propria appartenenza alla Chiesa, e si parla di Dies Domini, Vescovo e
presbiteri, diaconi permanenti e ministri straordinari della Comunione,
parrocchia e piccole comunità, famiglia, vita consacrata, giovani.
Infine, il V capitolo, raccoglie il tema Eucaristia e missione: per
essere missionaria la Chiesa deve essere anche profondamente
eucaristica.
La Seconda Parte, L’azione eucaristia, consta di 4 capitoli. Nel I, il
Cardinale Scola, nota che non pochi Padri hanno ricordato con
gratitudine il benefico influsso della riforma liturgica attuata a
partire dal Concilio Vaticano II sulla vita della Chiesa, con il
richiamo alla ricchezza del Messale Romano, assieme all’urgenza di una
maggiore attenzione per l’ars celebrandi (III cap.) da cui dipende
l’actuosa participatio (IV cap.), dopo aver trattato, nel II capitolo,
della struttura della celebrazione liturgica.
Nella Conclusione, che precede le 17 Questioni per i Circoli Minori con
cui si chiude la Relatio, il Cardinale A. Scola afferma che il lavoro
che attende ora tutti i Padri sinodali costituisce la parte più
delicata, dalla quale emergeranno le “Propositiones che offriremo al
discernimento proprio del carisma del Successore di Pietro. È un lavoro
che compiremo ancora una volta in tutta libertà e parresia perché
intendiamo farlo in tutta umiltà. Siamo infatti consapevoli che
l’Eucaristia, in quanto dono, è intrinsecamente connessa alla
testimonianza che, come ci è stato richiamato, può giungere fino al
martirio. Ma il martyrein è esso stesso un dono che un’altra volta
chiede umiltà. Ce lo ricorda la bella traduzione italiana del prefazio
dei martiri: “Padre che riveli nei deboli la Tua potenza e doni agli
inermi la forza del martirio”.
[00304-01.06] [NNNNN] [Testo originale: italiano]
Testo originale
Pater Beatissime,
Venerabiles fratres in episcopatu,
fratres sororesque in Christo
Introductio
1. Benedictus XVI, in meditatione qua opus incepit I Congregationis
Generalis in hoc XI Coetu Generali Ordinario Synodi Episcoporum, quam
Ioanni Paulo II, Servo Dei, de Eucharistia fonte et culmine vitae et
missionis Ecclesiae esse placitum est, nos vehementer hortatus est, ut
mandatum divi Pauli nostrum faceremus, qui praecepit: «“Idem sapite”:
sentiamo dietro la parola latina, la parola “sapor”, “sapore”: abbiate
lo stesso sapore per le cose (…) con tutte le differenze che non solo
sono legittime ma anche necessarie, ma abbiate “eundem saporem” (…)
Abbiate gli stessi sentimenti di Cristo, entrare nella “phronesis”, nel
“phronein”, nel pensare di Cristo. Quindi possiamo avere la fede della
Chiesa insieme, perché con questa fede entriamo nei pensieri, nei
sentimenti del Signore. Pensare insieme con Cristo».
Variae diversaeque sententiae in interventionibus a fere 230 Patribus
apertae, una cum 150 cogitationibus, suggestionibus, percontationibus
ultro citroque positis in disputatione libera vespertina atque
relationibus ab Auditoribus, a Delegatis Fraternis luculenter habitis,
cumque relationibus et communicationibus in XL anniversario Synodi
celebrando praebitis iam primam quandam responsionem praebent supremo
Ecclesiae pastori adhortanti. Praeterea responsionem istam vel amplius
corroboravit et affectus collegialis qui in dies fit in nobis
manifestior et virtus testimonialis quae tametsi in omnibus
interventionibus adest, tamen in certis quibusdam pro diversis
continentibus vim induit peculiarem. Neque illud est silentio
praetereundum, unumquemque nostrum de rebus variis, etiam ancipitibus
maxime et incertis, quae ad disceptationem pertinerent, animo simplici
apertoque dixisse. Reciprocatio rerum: a disceptatione ad circulos
minores
2. Ita quasi ad reciprocationem laborum et transitionem pervenimus, quam
Relatio post disceptationem comitari debet. Natura sua valde differt
Relatio post disceptationem a Relatione ante disceptationem habita.
Ipsam autem non frustra in mentem revocabimus. Si ad litteram et ad
spiritum redimus articuli 33 in Vademecum Synodi de Relatione ante
disceptationem et ad articulos 34 et 59 de Relatione post
disceptationem, dilucide apparet, in priore illa Relatorem ab
Instrumento laboris quidem pendere, servato tamen spatio satis amplo ut
suam sententiam aperiat; in Relatione post disceptationem autem, si bene
rem perpendas, auctoris munus non Relator, sed Coetus ipse explere
videatur. A Relatore illud tantummodo postulatur, ut fideli brevique
dictione rationem reddat rerum, quae a disceptatione sint progressae.
Secretario Speciali praestantissime cooperante, 32 peritis operam
iungentibus – quibus omnibus liceat mihi gratias agere – tribus circulis
oportune constitutis, omnis habita relatio, iis quoque inclusis, quae
hodie post meridiem sunt habendae, semel audita et lecta quantum fieri
potuit in hanc Relationem est inserta. Conati sumus vestra ipsorum verba
adhibere adeo, ut prima redactio revera textus fuerit collaticius
sententiarum a Vobis quinque sermonibus prolatarum. Copia autem et
magnitudine rerum, de quibus dictum est, atque animo diverso
uniuscuiusque vestrum inducor, ut pro hac Relatione nomen summae evitem.
Praestat enim dicere, hanc esse collectionem interventionum effectam per
compendium, cuius ipse, cui Secretarius Specialis assensus est, auctor
sum . Ut natura fert, nonnisi indicem praebere potui elementorum,
opinationum, quaestionum, quin singula perpenderem vel saltem
collustrarem. Quod non modo temporis spatium angustum, verum etiam
natura mere ancillaris huius relationis postulavit. Animadversiones vel
etiam nonnullius momenti fieri potest ut me fugerint, cuius rei veniam
peto. Ceterum, ut par est, in circulis minoribus denuo proponi poterunt.
Idem fieri poterit pro plurimis illis suasionibus practicis, quae
emerserunt in liberis disputationibus, quarum nullam mentionem habebo,
cum in regestis sint a Secretaria Generali inscriptae. Nunc enim,
postquam Coetus formam aedificii incohavit, fabri relatoris est ut
ceteros fabros comitetur eorumque labores ordine simul colligat, in
consummatione operis facienda. Circuli minores, Propositionibus
elaboratis, splendore aedificium ornabunt. Ita, sicut Synodi natura
requirit, architecto opus consummatum offerre poterimus, qui eius
perpendat concinnitatem et firmitatem innixus consilio Divini Mandatoris
atque deliberet, utrum aedificium populo sancto Dei patere debeat et
possit.
More solito, in extrema Relatione invenietis indicem quaestionum, quae,
si vultis, labores in circulis minoribus adiuvare valebunt. Eas nunc non
legam, sed ipsi inspicere indicem poteritis vel etiam, ubi id oportunum
Moderatoribus et Relatoribus circulorum videatur, in perficiendis
laboribus communibus.
Relationis partes
3. Res bipertivi. Post introductionem, cuius terminum in paragrapho
quarta – Discidia vincamus! – constitui, sequitur Pars Prior, De populo
Dei ad fidem Eucharisticam educando in quinque partes distributa, quae
sunt: 1. Novitas cultus christiani; 2. Eucharistica fides; 3.
Eucharistia et sacramenta; 4. Eucharistia et populus sacerdotalis; 5. De
Eucharistia et missione. Pars Altera vero De actione eucharistica est et
in quattuor capita est dispertita: 1. In sulco liturgicae reformationis;
2. De structura liturgicae celebrationis; 3. Ars celebrandi; 4. Actuosa
participatio. Sequitur demum brevis conclusio. Discidia vincamus!
4. Ut compendiose et ordinate res nostrae disceptationis exponamus,
praestat exordiri ab elemento manifesto. Plerumque ab interventionibus
Patrum progressum est propositum commune: esse discidia doctrinae et rei
pastoralis, theologiae et liturgiae omnino vincenda. Quod ab ipsa natura
Eucharistiae provenit, quae est actio liturgica (ritus). Mystagogia enim
iter est faciendum tamen non a theologia in liturgiam, sed conversa
ratione a liturgia apte celebrata ad intellectum mysteriorum. Nulla est
doctrina a vita quasi abstracta et separata neque vero de certa
christiani exsistentia cogitari potest, lege credendi omissa. Itaque
nostro in colloquio partes doctrinae radicem fidei esse vidimus. Nam
semper et a principio intellectus fidei arte actioni liturgicae
Ecclesiae est conexus.
Pars Prior
De Populo Dei ad fidem Eucharisticam educando
I. Novitas cultus christiani
Eucharistiam nostro in mundo celebrare
5. Nonnullae interventiones in luce collocaverunt, quas difficultates
populus christianorum subeat, nostra aetate, in credendo et in
celebrando mysterio Eucharistiae. In partibus Orientis et Occidentis, in
regionibus ad septemtriones et ad meridiem positis, in universo mundo,
Ecclesiae particulares, suo quaeque colore, vivunt submersae animi cultu
quodam saeculo favente (seu saecularizatione; neque raro de habitu
contra culturam agitur), qui saepe contemplationem, gratuitatem,
condivisionem detrectat. Sensus mysterii et sacri qui in Eucharistia
proprie inest ad periculum adducitur, ne obscuretur. Disceptatio
indicavit mundum a violentis et iniquis percussum adeo, ut difficulter
agnoscatur, omnes homines filios esse Patris, qui in Spiritu Sancto
nobis Filium Suum dat, Panem vivum.
Idem vero mundus, tametsi saepe saeculi menti favet, tamen vehementer
sitit pulchritudinem et veritatem. Magnas quaestiones de ultimo vitae
mortisque sensu, de dolore laetitiaque necessario sibi proponit et non
desiit habilem se praebere in agnoscendo bono, ubicumque sibi
occurrerit. Ut vehementer nos commonefecit Afer quidam confrater noster,
nostra aetate homines, pleni ut sunt contradictionibus et quaestionibus,
possunt tamen, quod fervide exspectant, nuntium christianum accipere.
Maxime in hoc mundo Ecclesia vocatur, ut sacramentum sit, signum et
instrumentum intimae cum Deo unionis et unitatis humani generis.
De evangelizatione et fidelium educatione
6. Ex considerationibus superius relatis, potenter apparuit grave illud
munus quod pastoribus in evangelizatione et in nova evangelizatione
videtur esse imputandum. Ecclesia, quae suapte natura est maxime
educatrix, pervidet nostra aetae urgentiam immensam in opere nuntiandi
et catechizandi sitam esse, ut populus christianus Eucharisticum
mysterium credere, celebrare, vivere plene possit. Catechizandi
sollicitudo circa Eucharistiam potenter emersit ex omnibus fere rebus
disputatis. Ceterum interventiones saepius animadverterunt, ab
Eucharistia, quatenus suapte natura plenitudo sit initiationis
christianae, plenam ad fidem educationem postulari. Patres
confirmaverunt, hanc formationem et christocentricam esse debere et ad
omnia elementa essentialia doctrinae catholicae de Eucharistia deque
ipsius digna celebratione pertinere decere, ut fideles habiles fiant,
qui de sua vita oblationem Deo acceptam efficiant (logikē latreia: Rm
12, 1). Hoc uno innixi fundamento discidium celebrationis et vitae
superare valebimus in hominibus credentibus.
Novum illud eucharisticum
7. Iesus, in instituenda Eucharistia, rem radicitus effecit novam: nam
in Semet ipso novum et aeternum Testamentum perfecit. In cena enim
rituali Hebraeorum, quae in memoriali colligit liberationem ab Aegyptiis
antiquitus actam eiusque momentum recolit impraesentiarum et
promissionem futuram, Iesus Sui donum plenum velut gemmam illigare
voluit. Verus ille Agnus Immolatus se in sacrificium dedit semel et in
perpetuum in mysterio paschali ideoque hominem perpetuo liberare valet.
Dominus Iesus ita elementa essentialia tradidit cultus novi (intra fines
eulogiae et eucharistiae: panis et vini; verborumque quae panem vinumque
in Corpus et Sanguinem transformant) Ecclesiae sponsae Suae, ut, Spiritu
Sancto duce, posset per aevum ea liturgica forma convestire accommodata
ad huiusmodi mysterium exprimendum et celebrandum.
Donum eucharisticum
8. Novum illud in Eucharistia a Domino Nostro instituta positum
flagitat, ut acceptetur et custodiatur ab Ecclesia velut donum
pernecessarium et imprimis pretiosum. Optimo quidem iure in aula
audivimus, Ecclesiam nullum sibi adrogare ius in donum sibi a Domino in
Eucharistia commissum. Unus est ipsius habitus erga hoc mysterium fidei
magnum, ut adoret, ut laudet, ut oboediat. Se ab Eucharistia effingi
conformarique pati, ut confirmatum est, idem est atque formari
experientia gratiae in contemplatione mirabilium Dei. Hac in parte
nonnulli Patres in mentem revocaverunt necessitatem observandi normas
liturgicas, quibus humilis Ecclesiae oboedientia exprimitur, quae tamen
deficit in abusionibus.
Debito tenemur praeterea commemorandi multiplicem disputationem in aula
habitam de necessitudine naturae Eucharistiae velut doni et iuris
christifidelium ut ex spiritualibus Ecclesiae bonis, praesertim ex verbo
Dei et sacramentis, adiumenta a sacris pastoribus accipiant. Et hoc
secumfert onus, quod pastoribus incumbit, ut quam maxime sine
intermissione diebus dominicis celebrent in plurimis communitatibus
ecclesialibus per orbem distributis. Convenit ceterum ut statim
animadvertamus, omnes Patres trepide solliciteque sacerdotum paucitatem
in omnibus continentibus in luce collocasse . Hoc in prospectu ab
quibusdam viri probati commemorati sunt. Ipsi de necessitate in posterum
non ulterius procrastinanda dixerunt ut sacerdotes melius per singulas
regiones distribuantur, ratione nempe habita varietatis et sermonum et
animi cultuum. Non defuit, qui postulaverit opes spirituales et
materiales impendi in actione pastorali vocationali nova ratione agenda
quod ad res et ad methodos pertinet et in formatione candidatorum si
forte ad sacerdotium.
Nonnulli Patres Orientales de sacerdotio uxorato dixerunt, quod ipsorum
Ecclesiis proprie inhaeret et omnibus nostrum elementa obtulerunt ad
ulterius perpendendam electionem ab Ecclesia latina effectam, quae
sacerdotium ordinatum cum caelibatu conexum voluit. Hac in parte aliqui
Patres in mentem revocaverunt rationes christologicas, ecclesiologicas,
eschatologicas caelibatus, quas explanatas legimus in Sacerdotalis
coelibatus congruenter doctrinae Concilii Vaticani II et confirmaverunt
hypothesin de viris probatis non esse iter faciendum. II. Fides in
Eucharistiam
Necessitas educandi homines credentes, ut fidem eucharisticam habeant
plenam, amplum prospectum patefecit circa elementa essentialia in magno
mysterio contenta. Summa capita delineare conabimur.
Mysterium paschale, mysterium Trinitatis
9. Eucharistia est memoriale integri eventus paschalis. Hoc in sensu
oportet Ecclesia constanter populum Dei admoneat, Eucharistiam, cum
repraesentet mortem Christi Eiusque resurrectionem, exprimere ratione
suprema amorem Christi erga Patrem et amorem Patris erga Filium. In
eucharistico mysterio dilucide apparet Persona et missio Spiritus Sancti
quae aliquando a fidelibus minus apte consideratur. Ita patet, quod sit
momentum epiclesis, cui Pater aliquis, praesertim intentus ad
traditionem orientalem, vehementer institit.
Sacrificium sacramentale
10. Instanter Patres efflagitaverunt, ut altius perpenderetur et
traderetur veritas de amplitudine sacrificali eucharistici mysterii,
quae eminenter manifestat illam Iesu pro-exsistentiam, quae est oblatio
Suae vitae a Iesu Patri pro hominibus litata. Siquidem sacrificium Iesu
est culmen revelationis vitae Trinitatis, ergo Eucharistia fit via
princeps in ostensionem amoris, quo Deus totum hominum amavit genus.
Amplitudo sacrificalis doctrinae eucharisticae non potest levioris
momenti reputari. Id genus difficultates in sensu sacrificii
intellegendo positae impellunt ad sensum eius altius pervestigandum.
De praesentia reali et adoratione
11. In sacris speciebus Iesus Christus realiter et substantialiter
praesens adest. Oportunum esse visum est, ut theologia et catechesis de
praesentia reali altius pervestigetur, quae in luce collocet proprium
illud, quod praesentiae eucharisticae inhaeret et illustret, quid ipsa
qualitative differat ab aliis, insignibus quidem, modis praesentiae
Domini Resurgentis in Ecclesia et in mundo. Quae altior pervestigatio
confoveri poterit a theologia consecrationis undique et in omnibus
partibus evoluta (in parte trinitaria, pneumatologica, ecclesiologica,
eschatologica).
Convenit hic, ut commemoremus, de praesentia reali deque eius accomodata
intellectione, plurimos fuisse interventus et testimonia ad adorationem
eucharisticam pertinentia. Praesertim illud necesse visum est, ut
necessitudo perciperetur inter celebrationem et adorationem sita: nam
habitus adorandi nota praecipua esse debet ipsius participationis in
celebratione eucharistica. Consectarium est nostrae fidei in mysterium
celebratum, ut etiam extra Missam Iesum Christum adoremus in Eucharistia
praesentem, reparationis quoque causa. Ut eiusmodi habitum foveamus et
in celebratione et extra celebrationem nonnulli Patres quaestionem
significaverunt de collocatione tabernaculi in Ecclesia. Aliquis vero
Pater illustravit non congruenter fieri, ut sedes praesidis ante
tabernaculum collocetur. Alii demum institerunt ponderi Congressuum
Eucharisticorum diversis in gradibus. De convivio et communione
12. Sacrificium eucharisticum inscriptum est in convivio, sed convivium
est omnino intellegendum tantummodo ex oblatione, quam Iesus Suae vitae
pro Suis in cruce litat. Nulla est sacrificii et convivii oppositio.
Eucharistia, ita plene intellecta, velut cena et convivium, revelat
naturam escae panisque viatici, qua pollet.
Communio sancta apex est et culmen eucharistici convivii: in ipsa enim
fideles participes fiunt veri Corporis verique Sanguinis Domini Nostri
Iesu Christi et plenius efficiuntur membra Corporis Eius, quod est
Ecclesia. Natura convivii Eucharistiam demonstrat esse mysterium capax,
quod relationes generet novas: fidelis enim, cum ingreditur Christi
communionem, novam cum ceteris hominibus relationem instaurat.
In celebrationibus eucharisticis non desunt, proh dolor!, fideles qui ad
Communionem accedant, destituti debita praeparatione et conscientia.
Nonnullae interventiones hac in parte necessitatem expresserunt, ut
catechesis habeatur, quae ligamina obiectiva ostendat quibus iter fidei
et conversionis eucharisticae communioni astringitur. Sunt Patres qui
saepius postulaverint renovatam attentionem in modis impendendam et in
normis, quae distributionem Sanctae Communionis regunt.
De Eucharistia et Ecclesia
13. Res Eucharistiae unitas est Ecclesiae. Hanc adfirmationem, quam
traditio theologica caram habuit, commemoraverunt in aula ad
illustrandum momentum eucharisticae ecclesiologiae evolvendae ut
fundamentum praebeat et radicem ecclesiologiae communionis. Ipsa enim
prospectum accommodatum offerre potest, ut quaestiones nonnullae maximi
momenti subeantur. In primis sunt quaestiones conexae cum indole
collegiali et synodali et generatim cum principio repraesentantiae in
Ecclesia.
Ecclesiologia eucharistica illustrare valet etiam aliquas quaestiones,
quae nostra praesertim aetate maxime iter oecumenicum afficiunt. Una cum
adhortatione ad usum terminorum severiorem confirmata est consuetudo de
fidele non catholico, peculiaribus in adiunctis obiectivis et
subiectivis, ad communionem eucharisticam admittendo. In mentem sunt
revocata verba Decreti Unitatis redintegratio 8, criteria Directorii
Oecumenici 129, et indicationes spe plenae quas Ioannes Paulus II in
Encyclicis Ut unum sint 46 et in Ecclesia de Eucharistia 44, 45, 46
dedit. Patres duo, ritui orientali addicti, quaestionem indagaverunt,
num oporteat, certis quibusdam in casibus et contextibus, una cum
ministris Ecclesiarum orthodoxarum celebrare. Nam, ut Delegatus
Fraternus unus affirmavit, tota vita, verbum et structura Ecclesiae,
essentialiter eucharistica est.
De Eucharistia et vita christiana
14. Fecunda Eucharistiae participatio, quae suprema est confirmatio
methodi quam Deus elegit ut hominibus occurrat, vitam fidelis
transformat eiusdemque in exsistentia ‘formam eucharisticam’ imprimit.
In hoc praecipue stat spiritualitas eucharistica, cuius mentionem
aliquae interventiones fecerunt. Sensus enim totius christianae vitae,
ut Sancti ostendunt, unio cum Christo est, qui Se Patri offert, ut
homines vitam habeant. Discipulus Iesu in hoc mundo collocatur idcirco
praesertim, ut ‘formam eucharisticam’ vivat, ut proximum beneficiis
afficiat, ut fructus salutares edat, ut sal fiat et lumen et mundi
fermentum.
III. Eucharistia et sacramenta
Spatium magni momenti in disceptatione nexus habuit inter Eucharistiam
et septumplicem sacramentorum coronam intercedens. Consideremus igitur
summatim praecipua elementa inde progressa.
Eucharistia et initiatio christiana
15. Nonnullae interventiones ut totum christianum initiationis iter
altius perscrutemur suaserunt. Namincorporati per baptisma Christo in
Ecclesia, fideles advocantur, ut plene vivant vitam suam velut membrorum
Corporis Christi per partecipationem consciam, actuosam et fecundam
Eucharistiae. Quidam Patres peropportunum putaverunt formis favere
catechesis post-baptismalis, quibus fideles ad vitam fidei maturam
ducantur. Quidam Orientalis Pater pondus revocavit notionis theologicae
quae proponit ut tria sacramenta initiationis christianae simul eodemque
tempore conferantur.
Eucharistia et Paenitentia
16. Instanter Patres memoriam nexus revocaverunt inter Eucharistiam et
Paenitentiam intercedentis. Catechesis enim et praedicationis est
fideles adiuvare ut necessitatem comprehendant regulariter Poenitentiae
Sacramentum adhibendi. Qua quidem re reciperatur nexus inter
Eucharistiam et vitam spiritualem intercedens, quod iter est
conversionis et transfigurationis personae in Christo. Ad hunc finem,
necessitas revocata est, ut sacerdotes ad haec procliviores sint.
Praeterea quidam Patres petiverunt respectum omnium normarum quae ad
Paenitentiae sacramentum pertinent.
Eucharistia et Matrimonium
17. Multi Patres educationis necessitatem ad intimum nexum inter
Eucharistiam et Matrimonium in luce posuerunt. Aliqua interventio hanc
rem explicuit in prospectu ecclesiologiae sponsalis.
Nonnulli Patres mentionem fecerunt conviventium maritali more,
baptizatorum matrimonio solo civili iunctorum, illorum qui divortium
fecerunt et iterum matrimonium contraxerunt quique sese posuerunt in
condicione dolorosa, ut non possint communionem eucharisticam accipere.
Illustratum est momentum intentae pastoralis excipientis communionis
erga eos omnes sub lumine nonnullarum enuntiationum, quas Magisterium de
hac re dedit. Patres duo postulaverunt ut itinera misericordiae
explorentur. Peculiari vero modo Pater aliquis Episcopos hortatus est ad
dimensionem pastoralem potenter promovendam tribunalium
ecclesiasticorum, functionibus et proceduris si forte simplicioribus
effectis, et ad ea instituenda ubi non exstent. Plures Patres
illustraverunt vim spiritualis Communionis his in casibus adhibendae,
quamquam non defuerunt, qui eam solutionem mere simulatam reputaverint
esse.
Eucharistia et Ordo
18. Quidam Pater locutus est sua in interventione de nexu inter
Eucharistiam et Ordinem sacerdotalem intercedente seque ad doctrinam
rettulit Magisterii, quod Eucharistiam veluti praecipuam rationem
Sacerdotii ministerialis definit. Argumentum pluries in interventionibus
tempore liberae disceptationis progressum est. Aliqui Patres se
rettulerunt ad doctrinam de agendo “in persona Christi” et ad nexum
inter sacerdotium ordinatum et sacerdotium Populi Dei intrinsecus
intercedentem.
Infirmorum Unctio et Viaticum
19. Argumentum significatum est potius indirecte cum agebatur de
Eucharistiae pondere pro aegrotis. Multi fideles aliquem recuperant
nexum cum christiana communitate dum in condicione vivunt morbi vel
doloris. Ceterum, praecipuus Eucharistiae locus suapte natura relationem
communitatis ecclesialis illuminat cum cunctis hominibus et mulieribus
provinciae salutis et sanitatis incumbentibus; aegrotantibus,
familiaribus et operatoribus publicae salutis. Quidam Pater necessitatem
in luce collocavit accommodandi navitatem pastoralem hac in regione, cum
eam nunc temporis undique carentem reputaret.
Ut quidam animadvertit, prospectus eschatologicus Communionis
eucharisticae in Sancto Viatico significanter apparet. Fidelis qui
Viaticum, immortalitatis medelam, accipit, velut eodem temporis puncto
et mortem et vitae plenitudinem experitur et pignus recipit carnis
resurrectionis. Commemoratum est denique, quanti theologice sit Missa
suffragii pro defunctis celebranda.
IV. Eucharistia et populus sacerdotalis
Dies Domini
20. Populus christianus - sicut quidam dixerunt – visibiliter
agnoscitur, quoties Die Dominica in Sancta Missa congregatur. Communitas
ecclesialis celebrans Eucharistiam sacramentaliter victoriam Christi
super malum et mortem participat. In actu communis congregationis,
fideles se iterum deprehendunt membra Ecclesiae esse. Id quidem faciunt
dum verbum Dei audiunt, dum memoriale participant redemptionis a Christo
donatae, dum in orbem se mitti sinunt, ut testes fiant mysterii
celebrati.
Hanc ob rem multae Patrum interventiones necessitatem commendaverunt
recuperandi altum Diei Dominicae pondus, praesertim in societatibus
saeculo faventibus, ubi ipsum haud raro vehementer extenuatum
pervidemus. Oportet fideles adiuventur ut recognoscant, se sine Dominico
non posse. Hac in parte Pater unus quaestionem tetigit, in quibusdam
Nationibus delicatam, de opere Die Dominico expleto. Dominico namque die
Ecclesiae vita distinguitur, eodemque indoles christiana exprimitur.
Dies Dominicus, plus quam praeceptum, signum est iucundi occursus
fratrum in Christo. Ipse vero plurimum et in animi cultu et in hominis
formatione potest. Educat etiam ad veram quietem.
Quaedam interventio hortata est, ne singularis indoles Diei Dominici
diebus celebrationis variorum eventuum obscuraretur.
Episcopus et presbyteri
21. Responsalitas Episcopi erga vitam liturgicam in dioecesi et,
singulari modo, erga celebrationem Eucharistiae, pluries in synodali
aula est illustrata, etiam in eius relatione cum ecclesia cathedrali.
Praesertim tamen Patres in luce collocaverunt nexum sacramentalem inter
presbyteros et eorum Episcopum. Uno ore gratias persolverunt
sacerdotibus qui suam vitam pastorali dicant ministerio. Abusus et vitia
obscurare non possunt, neque longe, zelum quo maxima pars sacerdotum
propriam vivit vocationem propriamque missionem. Quaedam interventiones
demonstraverunt responsalitatem Episcopi erga Seminarii tirones et eorum
idoneam formationem quae velut cor et apicem considerare debet
Eucharistiam.
Aliquorum sententia oportet plus spatii detur, a Seminarii tempore,
aptae formationi liturgicae sacerdotum eiusque fundamento theologico
explanato.
Diaconi permanentes et ministri extraordinarii Communionis
22. Maior institutio liturgica etiam pro diaconis permantentibus et
ministris extraordinaris Communionis est quaesita. Oportet illi altiore
usque modo ad explendum pretiosum ministerium praeparentur.
Praesertim in celebrationibus dominicalibus in exspectatione sacerdotis
eorum ministerium magno adiumento missioni Ecclesiae videtur esse. Illi
enim poterunt, per educationem fidelium ad verbum Dei audiendum, ad
laudem orationemque, amorem pro Eucharistia inculcare. Quidam Pater in
luce collocavit quanti sit, his in contextibus, sincerae supplicationi
favere, ut Dominus suae det Ecclesiae plurimas vocationes sacerdotales.
Quod pertinet ad istos conventus, quaedam interventiones demonstraverunt
periculum: fideles enim possunt eos cum celebratione eucharistica
confundere. Postremum igitur Patres suaserunt conatus ad inveniendas
aptas formulas, quae eiusmodi periculum expellant. Aliquis Pater
rogavit: quo usque haec communitates manere debeant in
exspectatione?Alius quaesivit ut iusta urgentia Eucharistiae Dominicalis
cum cognitione coniungeretur valoris liturgiarum Verbi et similium
celebrationum liturgicarum.
Paroecia et parvae communitates
23. Munus paroeciae veluti domus et scholae precandi quod ad
celebrationem eucharisticam pertinet in luce pluries positum est. Ea
constituit spatium fundamentale pro populo Dei. Eodem tempore aliqui
Patres de necessitate locuti sunt sustinendi ortum parvularum
communitatum etiam intra paroecias, ut permittatur altius etiam
initiationis christianae iter, quod vividius illuminet nexum inter
celebrationem eucharisticam et vitam christianam intercedentem. Intra
similes communitates vitales - quidam Pater suasit – facilius est omnes
circumstantias vitae cotidianae obire, praesertim in quibus locis
industria sectarum est singulariter pugnax, adeo, ut numerus
catholicorum celeriter imminuatur. Debilis vero cum Ecclesia nexus, qui
christianos separet, fertile fit solum, ubi sectae floreant adeptis in
dies novis. Tamen duo vel tres Patres dubiis haeserunt circa
multiplicationem celebrationum eucharisticarum pro parvis coetibus,
praesertim intra eandem communitatem paroecialem: nam in periculo potest
esse communio ecclesialis.
Familia
24. Aliquae interventiones clare pondus demonstraverunt decretorium
familiae pro educatione ad Eucharistiam attingenda. Iam dictum est de
nexu inter Eucharistiam et Matrimonium christianum. Civilitas amoris
nititur praesertim familiis christianis consciis propriae vocationis
propriaeque missionis ecclesialis. Familia, vivarium vocationum, cum
nexum intimum vivat per paroeciam cum Ecclesia particulari, aptius
potest momentum ostendere Eucharistiae in vita cottidiana. Occasio
omnino singularis ad propositum stat in celebrationibus primae
Communionis. Quidam Pater exoptavit, ut Prima Communio ab omni
communitate celebretur veluti singularis oportunitas formationis
christianae pro tota familia et non veluti occasio saecularis cui,
interdum, nimia pompa et ostentatio adiungitur. Eademque praeterea
potest occasionem offerre ut fideles discant Sanctae Missae dominicalis
pondus veluti signi communis pro cuncta familia.
Vita consecrata
25. Eucharistia vitam consecratam “facit”. Patris alicuius sententia
ipsa, veluti signum peculiare Ecclesiae Sponsae quae accipit et reddit
fecundum donum sui Sponsi, speciali modo concurrit ad novam inventionem
prospectus sponsalis ministerii eucharistici. Eucharistia spatium est
praecipuum ubi viri et mulieres consecrati Christum sequi in luce
consiliorum evangelicorum discunt. Hic vim inveniunt ut ex sua ipsorum
vita nuntium efficiant propheticum.
Iuvenes
26. Non pauci Patres quaesiverunt quomodo iuvenes vivant ac percipiant
mysterium eucharisticum. Unde prospectus valde varius emersit.
Praesertim per Dies Mundanos Iuventutis traditio ponderis Eucharistiae
novis generationibus facta est pro pastoribus quaestio maximi momenti et
curae. Interventiones quaedam in luce posuerunt novas generationes,
saepius magnis culturalibus immutationibus adlectas, magna cum
difficultate pondus Eucharistiae apte percipere. In nonnullis Nationibus
participatio iuvenum in Missa dominica post expletam initiationem
christianam praeceps ruit. Ut interventio quaedam adnotavit, mens
animique cultus aetate nostra praevalentes praecipue arduam reddunt
perceptionem illius mutationis substantialis, quae in consecratione
panis et vini evenit. Ex his quoque rebus instans egreditur provocatio
ad educationem et catechesim, eo magis quod, etsi tam deserta sit
participatio dominica, conspici tamen potest econtra experientia
alicuius renascentis adorationis eucharisticae etiam inter iuvenes, qui
enim quandoque asserunt se a Christo adtrahi allicique. Hac in parte,
multi Patres attentionem revocaverunt ad pretiosam actionem motuum et
novarum aggregationum ecclesialium pro institutione christiana in
Eucharistia et in Sacramentis innixa.
V. Eucharistia et missio
Eucharistia fons missionis
27. Ut vere missionalis sit, oportet etiam Ecclesia quam maxime
eucharistica fiat. Eucharistia enim fons est vitalis missionis. Nam
Verbum Dei audientes, mortem ac resurrectionem Domini celebrantes et
Eidem in communione sacramentali cohaerentes, ad personalem ac simul
communitarium conventum cum Christo adducimur, cuius veri discipuli
efficimur. Ita Eucharistia actioni missionali in universum prodest, ac
peculiari modo missioni ad gentes opitulatur. In Eucharistia enim missio
unum idemque fit atque nuntius Christi pernecessarius eademque impedit
quominus necessaria hominis promotio, quae evangelizationi naturaliter
admiscetur, ad meram sociologiam reducatur.
Eucharistia et martyrium
28. Missio Ecclesiae exorditur a testimonio personali et communitario
populi christiani Eucharistia saginati. In multis locis orbis terrarum
participatio Eucharistiae potuit, et adhuc potest, quaerere, ut suam
quisque vitam tradat. Nonnulli Patres, enim, qui e Nationibus
convenerunt ubi vita in fide etiamnunc minas patitur ob defectum
libertatis religiosae, significaverunt ipsam regularem participationem
celebrationi eucharisticae magnam vim testimonii habere. Eucharistia, ex
ipsa oblationis Suipsius virtute quam Christus Patri reddit, omnia
sacrificia christifidelium et omnes passiones hominum mulierumque bonae
voluntatis simul comprehenduntur. In Ea revera, ex dono Spiritus,
conspicitur ea quae desunt passionum Christi adimpleri. Plures fuerunt,
qui nexum illustraverint inter Eucharistiam et martyrium; Pater autem
unus subiecit, hoc vinculum corroborari non modo cum nomina martyrum
enuntiantur in Canone Romano, verum etiam ipsorum reliquis in altari
insertis. Celebratio memorialis Sanguinis Christi pro amore effusi plene
perficit vim sanguinis a martyribus irrorati.
Eucharistia et dialogus inter religiones
29. Propter loci mobilitatem, quae praesertim ex immanibus fluxibus
migrantium oritur, et ob illam inter culturas societatum diversarum
necessitudinem, in quibus Ecclesia vivit et operatur, nonnulli Patres
significaverunt, aliquando velut casu et fortuito sectatores religionum
diversarum, ingenti quoque numero, interesse eucharisticae celebrationi.
Patres, qui de hac re disseruerunt, necessitatem, ut eos intente
comitemur, illustraverunt quin tamen sacramenti naturam et eucharistici
coetus omittamus. Praesertim, Pater quidam magno opere hortatus est, ut
ipsis explanetur, cur sanctam Communionem accipere impediantur, eodemque
tempore memoria renovetur longi temporis intervalli quod ipsi
catechumeni dum se praeparent in exspectatione observare debeant.
Eucharistia et cultura
30. Per vitam fidelium eucharistico dono reformatam Eucharistia uti
semen novae culturae agit, quod hominum vitam moresque in amore ponit
vero. Hic novus cultus civilis hominis et communitatum vitam aedificat
ratione anthropologica, cosmologica, sociali. Revera Eucharistia – sicut
nonnulli Patres adverterunt – fons est culturae, qui ubi considerate
excolatur, christifidelibus significat, quid hominum opinionibus nostri
temporis anxiis respondeant; Eucharistia se demum habilem demonstrat in
desiderio mystico percipiendo, quod tametsi nostra in cultura adest,
tamen saepius in idololatriam confuse illabitur. Ut Delegatus Fraternus
unus commemoravit, cultura animi quae ab Incarnatione enascitur virtutem
et pretium civilium cultuum varietatis agnoscit uno tamen eodemque
tempore eiusmodi culturas provocat.
Ratio anthropologica
31. Nonnulli Patres rationem anthropologicam directe vel indirecte
contigerunt, quae in dono eucharistico subest. Unus ex Auditoribus de
necessitate anthropologiae eucharisticae dixit. Exordium deinde
Constitutionis Gaudium et Spes, ad nostram quoque aetatem accommodatum,
evocatum est. Necessitates morales individui et communitatis in
Eucharistia suum proprium contextum inveniunt, nam in Ea iusta cum Deo
relatio, cum fratribus et cum universo mundo instauratur. Eucharistia
namque omnia quae homo agit “christificare”, ut ita dicamus, valet.
Iesus enim eucharisticus homini hominem revelat, eidemque veram sui
indolem aperit, eius libertatem extollit et, gratia adiuvante, eum
creaturam novam reddit. In oblatione eucharistica panis et vini,
fructuum terrae et laboris manuum hominum, offeruntur etiam Deo omnes
divitiae et miseriae humanitatis. Sic labor hominum sanctificatur, in
oratione, qua Christum eucharisticum exoramus, ut eum ad consilium
Patris conformet. Ratio cosmologica
32. Patres de Eucharistiae ratione cosmologica pauca dixerunt. Non
defuit tamen qui petierit, ut, inspirante grata et adorante
contemplatione doni eucharistici, repetatur pondus creationis utpote
quae domus sit eademque opibus plena. Pater quidam, commonens
Eucharistiam fontem esse lucis quae totum universum permeat, animum
advertit in omnium rerum rationem sacramentalem. In Ea – inquit – omnis
eventus vim habet signi, per quod Deus semetipsum communicat et nos
provocat. ‘Forma eucharistica’ exsistentiae fovere potest in hoc ambitu
authenticam conversionem (gr. : metánoia), cum ad anhelitum harmonice
cum mundo creato vivendi responsum det et instituat ad orbem terrarum
excolendum, ne tamquam merum vas consideretur, quo abutamur.
Ratio socialis
33. Multi Patres vero in luce posuerunt rationem socialem Eucharistiae,
quem fontem eximium iustitiae, mutuae fraternitatis, pacis,
reconciliationis et condonationis extulerunt. Hac enim sociali ratione
omissa, quae quidem revera in actione eucharistica intrinsecus subest,
celebrationes nostrae periculum adeunt, ne mera specie contineantur.
Praesertim dictum est de officio eorum, qui Eucharistiae participant –
quod nullo modo ultro differri potest –, sustinendi condiciones summae
inopiae et immanis miseriae multorum populorum partis meridionalis
orbis, in specie puerorum et mulierum. Authentica et mutua communicatio
bonorum et indefessum opus reconciliationis oportet permittat omnes
christifideles agere, ut pacem et fraternitatem saepius infractas
componant. Mysterium eucharisticum, si authentice excolatur, velut
communio in dilectione Iesu in turbas, intimam habet capacitatem
suscitandi fideles ad inceptum sociale efficax, pro omnibus hominibus,
praesertim pro egenis, pro reiectis, pro migrantibus, pro carcere
detentis.
Ad hoc adnotari decet tres Patres quaestionem illustravisse necessariae
adhaerentiae optionum politicarum participationi Communionis
sacramentalis, gravem memorantes responsalitatem, praesertim
legislatorum et gubernantium, quod ad provectum pertinet societatis
iustae, fraternae et reverentia vitae ac familiae repletae.
Pars II
Actio eucharistica
I. In sulco liturgicae reformationis
Reformatio liturgica
34. Non pauci Patres grate recordati sunt beneficum influxum in vita
Ecclesiae illius liturgicae instaurationis a Concilio Oecumenico
Vaticano II patratae. In primis thesaurus Missalis Romani ditissimus in
mentem revocatus est. Sunt qui silentio non praeterierint errores
arbitrarios et abusus, qui et antea perpetrati sunt, et etiamdum vigent,
licet infrequentius. Qui eventus, tamen, virtutem instaurationis
offuscare nequeunt, sed potius ad maiorem vigilantiam in arte celebrandi
premunt, unde omnis actuosa participatio pendet. Celebratio eucharistica
et sensus mysterii
35. Multi Patres synodales ordientes a celebratione eucharistica, quae
est actio Dei, suaserunt, ut mysterii pondus reciperemus iuxta eius
differentes significationes: mysterii scilicet trinitarii, mysterii
paschalis, mysterii sacramentalis, mysterii sponsalis et, universim,
mysterii amoris. Sermo quoque fuit de unitate prospectus salvifici
mysterii eucharistici. Oportet ergo fideles adiuventur, ut illud
mysterium utpote fontem sensus pro homine hodierni temporis vivant. Quod
exigit ut servetur origo eius divina, quae postulat authenticam quandam
artem celebrandi.
Mystagogia
36. Praesertim in innumeris monitis ad catechesim liturgicam locum
eximium invenit argumentum mystagogiae. Quae permittit, ut fides
provocationem mundi saeculo faventis acceptet, qui mysterium negat
idemque irrationabile appellat. Modo vivendi christifidelium renovato,
mystagogia Eucharistiam exsistentiae cor et quasi centrum efficit. Pro
Patribus, qui momentum eius asseruerunt, mystagogia permittit, ut
liturgia vivatur tamquam totum quoddam unitarium et articulatum gestuum,
actionum, verborum, processionum, quod spatiis, rebus et supellectile
propria utitur: hoc modo mystagogia fit via princeps ad initiandum
fidelem mysterio, quod celebratur, et tam genuinam comprehensionem
experientiae celebrationis operatur, ut ex actione liturgica profundior
emanet sensus actionis salvificae Dei. Actio liturgica enim, si omnes
prospectus sui servet, in seipsa iam continet facultatem initiandi
mysteriis Christi, ostendens eorundem influxum in vita cottidiana.
De pulchritudine, arte, architectura
37. Ars et architectura sacra non sunt elementa secundaria actionis
liturgicae. In disceptatione synodali non defuerunt adhortationes, ut
ecclesiarum structores colant et efferant peculiaritatem loci cultus
christiani, cuius praesentia in territorio oportet pulchritudinem ipsius
mysterii eucharistici collaudet, quod ibidem celebratur. In liturgia
structura dynamica spatii sacri transmittit traditionem, quae est pignus
per saecula continuitatis et authenticitatis ipsius fidei Apostolorum:
pulchritudo et decus spatii sacri sicut et omnis rei quae ad
Eucharistiam spectat aliquo modo participant pulchritudinem Dei ipsius,
Ecclesiae et obventus cum Dilecto ibidem praesenti. Ratio spatialis et
decus loci liturgici, enim, advehunt traditionem ecclesialem et eius
ostendunt continuitatem atque authenticitatem.
Ut Pater quidam admonuit,vera pulchritudo – non vero eius superficialis
reductio ad aestheticam – animos placat, mitigat, mollit: pulchritudo
enim liturgiae non est cultus imaginis, sed quod permittit ut transeatur
ex «per se» ad «maior sui», ut ita dicamus.
II. Structura celebrationis liturgicae
Non defuerunt in aula synodali qui adhortati sunt ad observantiam
structurae celebrationis ritus eucharistici. Quae, insuper, est via
obiectiva ad abusus vitandos.
De liturgia Verbi
38. Propria nativa indoles et pulchritudo liturgiae Verbi in
eucharistica celebratione pendet ex hoc quod semper est memoriale illius
eventus unde oritur ipsa communitas quae celebrat. Pater quidam
synodalis adnotavit liturgiam Verbi officio obstringi fidelitatis erga
liturgicum Kalendarium, quod attinet ad ordinem lectionum praesertim in
celebratione eucharistica diei Dominicae. Quod quidem supponit idoneam
cognitionem lectionarii dominicalis et festivi; exigit etiam aptam
sollicitudinem ut Verbum Dei proclametur qua decet ratione. Ad haec
obtinenda profecto utile erit favere coetibus biblicis, qui lectionibus
dominicalibus explicandis adlaborent. Nonnulli etiam Patres sub aspectu
generaliore adverterunt incrementum coetuum auditionis Verbi Dei, qui
variis formis lectionis divinae attendunt, esse pro nostris ecclesiis
optimam oportunitatem. Aliqui demum commendaverunt ut fidelibus
suggeratur usus parvi missalis pro meditatione personali vel
communitaria, in ipsa familia.
Homilia
39. Plures Patres synodales sensum suum aperuerunt circa momentum
homiliae, quatenus necessario pertinet ad liturgiam Verbi. Homilia
nimirum semper apparari debet a ministris celebrationis ratione rei
momento proportionata, et fideles qui Verbum Dei audiunt introducere
debet in propriam celebrati mysterii rationem. Homiliae vero ieiunae
fideles arcent depelluntque. Nonnulli Patres adnotaverunt tali methodo
notam mystagogicam homiliae inhaerentem efferri. Plures insuper Patres
commendaverunt ut homilia conficiatur vi adaequatae cognitionis Sacrae
Scripturae. Insuper duo Patres opportunitatem affirmaverunt ut homiliae
etiam notam thematicam quam dicunt vel doctrinalem praeseferant, nexu
quidem instituto inter Lectionarium, Catechismum Catholicae Ecclesiae
huiusque Compendium, et ad hoc votum produnt ut in singulis nationibus
oportuna subsidia apparentur pro clero. Necesse enim est ne catechesis
locum homiliae occupet.
De donorum praesentatione
40. Nonnulli Patres animum intenderunt in quosdam usus circa dona
praesentanda, qui diiudicandi sunt diligenti cum aequilibrio. Saepe enim
fit ut numerus donorum iustam excedat rationem, cum is sit finis, ut
significentur clarius peculiares aspectus vel eventus cuidam concretae
communitati speciali modo notabiles. Ad hoc aliqui Patres affirmaverunt
huiusmodi praxim aptam esse procurandae liturgicae inculturationi, quam
dicunt, fovendae mysterii celebrati rationis indoli respondenti; alii
vero monuerunt ne excessiva multitudo signorum centralem dignitatem
donorum panis et vini obscuret.
Preces eucharisticae
41. Memoratum est in aula liturgicum thesaurum Ecclesiae sive in Oriente
sive in Occidente peculiaribus formis exprimi in variis eucharisticis
precibus. De qua re nonnullae speciales quaestiones factae sunt: nimirum
circa necessitatem ut versiones in linguas vernaculas ad amussim
textibus originalibus respondeant; circa oportunitatem ditandi textus
iam probatos aptis incrementis; circa necessitatem ut epiclesis pro
merito efferatur et clarius commonstretur ipsius epicleseos necessitudo
cum verbis institutionis; circa novas acclamationes forte ab adstantibus
fidelibus promendas. Gratiarum actio et fidelium dimissio
42. Duae interventiones hortatae sunt, ne gratiarum actio deiciatur, qua
quidem ipsa Eucharistiae nominis etymologia exprimitur. Quo clarius
appareat nota gratiarum actionis unde missio oritur, nonnulli Patres
expedire censuerunt ut benedictiones sollemnes in Missali inclusae
saepius adhibeantur . Pater autem unus suggessit ut indoles missionalis
formulae ite missa est apertius explicetur.
III. Ars celebrandi
De fide et celebratione
43. Saepius Patres animadverterunt artem celebrandi magna ex parte
dependere ex maturitate fidei eucharisticae eorum qui celebrationem
participant praesertim vero ministri qui praesidet. Ars celebrandi
videlicet exigit vividum spiritum eucharisticum et aptam praeparationem
theologicam et liturgicam. Minime enim sufficeret observantia, certo
certius omnino debita, rubricarum liturgicarum.
Institutio liturgica
44. Instanter et instantius plures in aula synodali asseruerunt omnino
necessarium esse ut inde a tirocinio seminaristico sacerdotes
efformentur solida institutione theologica et liturgica. Huiusmodi
institutio est debita etiam quod attinet ad alios qui servitio liturgico
fungi debent, ut sunt diaconi, acolythi, lectores, ministrantes… Sed
universim oportuna liturgica institutio offerri debet toti fidelium
populo per ordinariam educationem catechisticam.
Silentium, locutio et cantus
45. Saepius affirmatum est magni momenti esse in liturgia silentium.
Etenim iure notatum est nimiam partem tributam locutioni periculum secum
ferre ne celebratio theatricam formam induat neve synaxis eucharistica
in merum naturalem conventum decidat. Nonnulli Patres iure
animadverterunt quasdam formas musicales in celebrationibus liturgicis
adhiberi quae genuinae indoli liturgicae minime cohaereant.
Signa, gestus et symbola
46. Nonnulli Patres synodales fortiter affirmaverunt omnino necesse esse
ut inter momentum verticale, quod dicunt, et horizontale in gestibus et
canticis Missae aequilibris relatio servetur, quae nimirum relatio
attendere debet necessariam indolem sacralem etiam gestus corporis. Qua
de re nonnulli Patres sese non minime perplexos sentire asseruerunt
circa duas specificas condiciones: numerosiores concelebrationes et
sanctam communionem ad manum porrectam. Singulus quidam Pater quaesivit
an non expediat revisio quarundam normarum spectantium ad
concelebrationes ad quas frequentior populus concurrit.
Instanter nonnulli Patres affirmaverunt necesse esse ut pro merito valor
symbolorum liturgicorum efferatur, ut dignitas artistica cantus
observetur utque debitum decus spatii sacri et vestium liturgicarum in
tuto ponatur.
Thema etiam propositum est usus chorearum (vulgo: danze) in liturgia:
circa hoc saltem nunc deficiunt criteria sufficienter clara. Quidam
sumentes pro principio momentum creativum liturgiae et attenti
efficacitati qua huiusmodi gestus gaudere possunt quoad inculturationem,
quam dicunt, iudicant haec auxilio esse posse plenius recipiendo sensui
mysterii. Attamen alii locuti sunt de non paucis periculis quae in hac
materia oportet considerari.
IV. Actuosa participatio
Fidelium participatio
47. Instaurationi liturgicae valde profuit participatio fidelium, ad
quem finem adhibitae linguae vernaculae magno fuerunt emolumento.
Attamen Patres asseruerunt vigilantiam esse adhibendam ut huiusmodi
participatio non exhauriatur externis elementis, sed praeeunte Suo
exemplo Beatissima Virgine Maria „muliere eucharistica“ fiat re vera
actio liturgica, videlicet ita sese disponere ut ope Eucharistiae ipsi
plene incorporentur communioni ecclesiali. Fideles plene participant
liturgicis celebrationibus si tota vita idem fit atque Deum in se
recipere, Verbum audire, Spiritui dociles sese praestare, si videlicet
vita est adoratio et gratiarum actio, renovatio in se novi foederis, cum
tota exsistentia fit oblatio, communio, sacrificium, impetratio et
expiatio, donum sui ipsius gratuitum pro fratribus in Deo. Uno verbo,
quando participatione eucharistica vita fidelium logikē latreia. genuine
fit.
Inculturatio liturgica
48. Cuique particulari Ecclesiae ratio propria vivendi Eucharisiam
separari non potest a propria cultura et a propria historia. Etenim
Eucharistia datur a Domino Ecclesiae quae semper vivit in certo quodam
populo. Profecto haec est intima ratio inculturationis liturgicae a
pluribus Patribus illustrata. Pulcherrimum et vivum testimonium huius
historicae veritatis sunt ritus et traditiones Ecclesiarum Orientalium.
Versio textuum liturgicorum, acceptio gestuum et expressionum quae
oriuntur ex culturis in quibus vivit Ecclesia aliique aspectus cum
themate coniuncti suggerere valent nova elementa, hoc tamen cauto ne
tangatur mysterium fidei. Thema nempe inculturationis iuxta sententiam
plurimorum Patrum postulat ut altior fiat perpensio. Quibus in rebus, id
praesertim exigitur, ut adaequata criteria definiantur ad discernendas
iustas condiciones et methodos ad exsequendum. Nonnulli Patres censent
debitum momentum hac in re tribuendum esse Conferentiis Episcoporum. In
hac provincia nonnulli postulant plenam fidelitatem rubricis.
De coetibus dominicalibus sacerdotem exspectantibus
49. Plena participatio obiective impeditur pluribus fidelibus
communitatum in quibus non quot diebus dominicis Eucharistia celebrari
potest. Praeter quaestionem deficientis numeri sacerdotum plures Patres
in aula petierunt ut clare enuntietur natura et structura coetuum
dominicalium sacerdotem exspectantium, praesertim quod attinet ad
distributionem sacrae Communionis. Horum conventuum pretium agnoscentes
nonnulli quaesiverunt qua ratione populus christianus illuminari debeat
ne tales conventus cum authentica eucharistica celebratione
confundantur. Transmissio televisifica Eucharistiae
50. Non latuit momentum quod obtinet transmissio televisifica
Eucharistiae velut instrumentum ad Evangelium nuntiandum accommodatum,
prout experimento clarissime constitit in obitu Servi Dei Ioannis Pauli
II. Praeter alia eiusmodi transmissio valde adiuvat vitam christianam
tot infirmorum et aetate provectorum. Ad hunc finem commendata est
peculiaris cura in celebrationibus ita ut ampla diffusio habeatur artis
celebrandi. Sed memoratum est necessarium esse ut fideles moneantur in
condicionibus ordinariis transmissionem televisificam non sufficere
satisfaciendo praecepto Eucharistiae diebus Dominicis personaliter
adsistendi.
Conclusio
51. Quemadmodum duo discipuli de Emmaus etiam nos, Beatissime Pater,
Fratres in Episcopatu, Auditores, Adiutores et Adsistentes, Domino
resurgente cognito in fractione panis vires sumpsimus et confecimus
notabilem itineris partem. Eius praesentiae admissi ad sacerdotalem
munus perficiendum, nunc partem maxime difficilem aggredimur nostri
laboris. Pulchritudinem mirantes euchristicae formae melius semper illam
nostram facere cupimus per distinctam perpensionem omnium aspectuum quos
continet mirabilis gratia profluens ex corpore tradito et ex sanguine
effuso Christi. Id praestare volumus ut populo sancto Dei peregrinanti
in historia facultas detur, ut testimonium Iesu Christi, qui mortuus est
et resurrexit praebeat omnibus nostris fratribus hominibus nempe
cuiuscumque aetatis, gentis, coetus et religionis. Mortem Eius
anuntiamus et Resurrectionem confitemur donec Ipse veniat. Fructus
secundae partis nostri itineris erunt propositiones quas Petri
successori subiciemus, qui discretione Sui charismatis propria
discernat. Nunc quoque hoc munere fungemur ore libero et sincero. Etenim
officium nostrum adimplere volumus plena cum humilitate. Scimus enim
Eucharistiam quatenus est donum intrinsecus esse conexam cum officio
testimunum reddendi, quod, prout oportune nobis in memoriam revocatum
est, exigere potest etiam martyrium. Sed martyrein est ipsummet donum
quod vicissim exigit humilitatem. Nobis hoc commemorat pulchra versio in
linguam italicam praefationis martyrum: “(Pater qui) perficis in
fragilitate virtutem et vires infirmas ad testimonium roboras”, Padre
che riveli nei deboli la Tua potenza e doni agli inermi la forza del
martirio. ”
Quaestiones Circulis minoribus proponendae
1. Quomodo educemus populum christianum in fidem eucharisticam peculiari
ratione habita nuntii, praedicationis, catechesis, testimonii praebendi
praesertim in cunctorum hominum cultu civili, quem globalizationis
nomine significant, et in mente saeculo favente?Quomodo offeramus
praesentationem plenam et absolutam omnium Eucharistiae dimensionum
(mysterii paschalis et trinitarii, sacrificii, praesentiae realis,
memorialis novi testamenti, convivii et communionis, doni Spiritus
Sancti, eschatologiae, elementi in cultu christiano radicitus novi, eius
quae logikē latreia appellatur)?
2. Quomodo opitulemur populo christiano, ut percipiat nexum quo
intrinsecus Eucharistia omnium dierum vitae conectitur, mysterium
celebratum oblationi suae vitae adiungitur in ordine tam personali quam
sociali, professio fidei moribus publicis astringitur (in dimensione
anthropologica)?
3. Quomodo respondeamus urgenti debito offerendi donum eucharisticum
regulariter omnibus fidelibus, etiam in regionibus missionalibus ubi
rari sunt sacerdotes?Quae structura vel qui modus proponatur coetibus
dominicalibus presbyterum exspectantibus?
4. Quomodo opitulemur populo christiano, ut promoveat adorationem
eucharisticam, quae nascitur a celebratione liturgica, ad quam nempe
revertitur?
5. Quomodo Eucharistia et ecclesiologia quae inde progreditur evadere
possunt principium et forma, ut magnae ecclesialis vitae virtutes ad
effectum adducantur (ratio synodalis, principium repraesentantiae,
oecumenismus et dialogus inter religiones. . . )?
6. Quomodo reciperemus plenitudinem initiationis christianae (baptismi,
conformationis et Eucharistiae) pro pueris, pro adulescentibus, pro
adultis?Quomodo illustremus praesertim nexum inter Eucharistiam et
Reconciliationem intercedentem?Quomodo fidelibus opem feramus, ut vivant
iter conversionis, quod Eucharistia postulat?
7. Quomodo rem pastoralem excipientem pro iis omnibus, quicumque vivunt
in condicione, quae impediat accessum ad reconciliationem sacramentalem
et ad Eucharistiam (de conviventibus maritali more, de post divortium
iterum uxoratis, de baptizatis solo matrimonio civili coniunctis…)?
8. Quomo doceamus populum fidelium, celebrationem Eucharistiae die
dominico esse omnium rerum cor et culmen?Quibus viis aptius formemus
theologice-liturgice (ars celebrandi) presbyteros, diaconos, agentes
varia ministeria?
9. Quibus rationibus aptius ordinemus multiplices celebrationes
eucharisticas in parvis communitatibus intra fines eiusdem communitatis
paroecialis (de Missis cum pueris, cum adulescentibus, cum coetibus
peculiaribus…)?
10. Celebratio eucharistica quomodo potest vivi ab aegrotis et a
senibus?Praesertim, quomodo Eucharistiae participes faciamus eos, qui
mente laborant et quibus rationibus innixi possumus ipsis sanctam
Communionem impertiri?
11. Quomodo celebrationibus nostris fideles impelli possint, ut
missionarii fiant in omnibus vitae adiunctis testimonium
praebentes?Quomodo doceamus fideles omnes nexum inter Eucharistiam et
missionem ad gentes intercedentem?
12. Quomodo celebrationibus nostris doceamus fideles imputabilitatem
socialem sibi incumbentem maxime in provincia iustitiae, auxilii
solidalis, condivisionis, pacis reconciliationis et condonationis?
13. Quid subiciamus, ut doceamus populum christianum partem cosmologicam
Eucharistiae inhaerentem?
14. Quomodo doceamus populum christianum participationem plenam,
consciam, actuosam et fecundam in sancta Eucharistia?Quomodo nova quadam
educatione in regionibus novae evangelizationis populo christiano sensum
tradamus mysterii celebrati?Qui locus est mystagogiae reservandus?
15. Quas rationes indolis tam generalis quam particularis suggeramus de
arte et architectura in munere celebrandi pulchritudinem liturgiae
adhibendis?
16. Censetisne oportunum esse, ut aliquid peculiare in ritu romano
immutetur (ite missa est, pax. . . )?
17. Quibus normis sit regenda recta inculturatio liturgica unius
eucharistici mysterii, ut actuosa participatio foveatur fidelium in
diversis adiunctis culturalibus viventium?
[00302-XX. 09] [NNNNN] [Testo originale: Latino]
● AUDITIO AUDITORUM II
Dopo la lettura della Relatio post disceptationem, in questa Sedicesima
Congregazione Generale sono intervenuti i seguenti Auditori e Auditrici:
- Rev. Suora Maria Regina CESARATO, Superiora Generale delle Pie
Discepole del Divin Maestro (ITALIA)
- Sig. ra Bruna TOMASI, Membro della Direzione del Movimento dei
Focolari (ITALIA)
- Sig. Leonardo CASCO, Presidente della "Alianza para la Familia"
(HONDURAS)
- Sig. ra Martha Lorena ALVARADO de CASCO, Presidente del "Comité por la
Vida" (HONDURAS)
- Sig. Carl Albert ANDERSON, Cavaliere Supremo dell'Ordine dei Cavalieri
di Colombo (STATI UNITI D'AMERICA)
- Rev. Mons. Peter John ELLIOTT, Direttore dell'Istituto Giovanni Paolo
II per studi su "Matrimonio e Famiglia" in Melbourne; Membro del
Consiglio Internazionale per la Catechesi (AUSTRALIA)
- Rev. Suora Yvonne COLY, Formatrice del Centro "Mater Christi" di
Bobo-Dioulasso (SENEGAL)
- Sig. Luis Fernando FIGARI, Fondatore del Sodalitium Vitae Christianae
(PERÙ)
- Rev. P. Athanasius SCHNEIDER. O. R. S. , Segretario della Commissione
liturgica della Conferenza Episcopale del Kazakhstan (KAZAKISTAN)
- Fr. Marc HAYET, Responsabile Generale dei Piccoli Fratelli di Gesù
(FRANCIA)
- Rev. Suora Rita BURLEY, A. C. I. , Superiora Generale delle Ancelle
del Sacro Cuore di Gesù (GRAN BRETAGNA)
- Rev. D. Ignacio GRAMSCH LABRA, Vicario Parrocchiale di San Luis
Beltrán de Pudahuel, Santiago de Chile; Assessore Arcidiocesano della
Pastorale degli Accoliti (CILE)
- Sig. Andrea RICCARDI, Fondatore della Comunità di Sant'Egidio (ITALIA)
- Rev. Suora Hermenegild MAKORO, C. P. S. , Suora Missionaria del
Preziosissimo Sangue; Animazione di Comunità cristiane in Mthatha
(REP. SUDAFRICANA)
- Sig. Zbigniew NOSOWSKI, Direttore del mensile cattolico "Więź" di
Varsavia; Membro del Consiglio Nazionale dei Laici (POLONIA)
- Sig. ra Marie-Hélène MATHIEU, Coordinatrice internazionale del
Movimento "Foi et Lumière" (FRANCIA)
- Sig. Alexei V. JUDIN, Professore di Storia della Chiesa e del Dialogo
interconfessionale nella Federazione Russa, Russian State University for
the Humanities, St. Thomas College (Moscow) (FEDERAZIONE RUSSA)
- Sig. Francisco José GÓMEZ ARGÜELLO WIRTZ, Co-Fondatore del Cammino
Neo-Catecumenale (SPAGNA)
Rev. Suor Margaret WONG, F. d. C. C. , delle Figlie della Carità
Canossiane, Promotrice di Centri di Adorazione Eucaristica (Hong Kong)
Diamo qui di seguito i riassunti degli interventi degli Auditori e
Auditrici:
- Rev. Suora Maria Regina CESARATO, Superiora Generale delle Pie
Discepole del Divin Maestro (ITALIA)
Ringrazio di cuore per aver ricevuto il dono di partecipare a questa
Assemblea Sinodale che mi offre l'opportunità di vibrare apostolicamente
con la Chiesa pellegrina in ogni parte della terra e di condividerne i
dolori e le speranze.
Appartengo alla Congregazione delle Pie Discepole del Divin Maestro, una
delle 10 Istituzioni che formano la Famiglia Paolina, fondata dal Beato
Giacomo Alberione. Il tema del Sinodo, esplicitato nell' “Instrumentum
laboris”, ci conferma nella nostra identità ecclesiale. Inoltre la
nostra esperienza apostolica, specialmente nel settore della pastorale
liturgica e dell'arte a servizio della Liturgia, mette in evidenza la
necessità di continuare a servire il popolo di Dio dando un contributo
alla sua formazione perché giunga a una piena e fruttuosa partecipazione
ai divini misteri e perché possa pregare nella bellezza. Questo avrà
come conseguenza la formazione graduale della "cultura dell'Eucaristia"
di cui si parla al n. 78 dell' “Instrumentum laboris” e che coincide con
la "cultura della vita". Questa necessità formativa di una liturgia che
trasformi l'esistenza umana e la faccia giungere al suo pieno
compimento, la vediamo anche nel servizio alla persona dei sacerdoti,
specialmente quando si trovano in situazione di malattia o di
particolare difficoltà nel loro ministero. Allora sperimentiamo, come
donne consacrate, l'importanza che nella Chiesa sia tenuto presente e
valorizzato il "principio mariano", per cui Maria è "donna eucaristica",
accanto al "principio petrino".
Il B. G. Alberione che forse è più conosciuto come l'Apostolo della
comunicazione sociale, è stato un uomo di Dio profondamente radicato nel
Mistero Eucaristico: celebrato, adorato, vissuto e sorgente continua di
creatività apostolica, per il bene della Chiesa. L'esperienza
eucaristica determinante risale alla notte di passaggio tra i due
secoli, dal 1800 al 1900, quando nella prolungata adorazione, dopo la S.
Messa di mezzanotte Giacomo Alberione, allora seminari sta di 16 anni,
si sentì illuminato dal Signore sulla situazione dell'umanità e percepì
con forza, l'urgenza di mettere la propria vita a servizio del Vangelo,
valorizzando i mezzi più celeri ed efficaci. Comprese sempre meglio che
questo non poteva portare frutto, secondo Dio, se non avesse avuto a
fondamento un’ intensa vita di preghiera. Così la nostra Congregazione è
come una memoria permanente che "l'Eucaristia è la fonte e il culmine"
di tutta la vita della Chiesa e dunque dell'apostolato che si compie
nella Famiglia Paolina.
Nella nostra vita quotidiana che cerca di coniugare la contemplazione e
l'impegno apostolico, la sorgente di tutto è la Celebrazione della santa
Eucaristia. Questa si prolunga nell' Adorazione Eucaristica perpetua a
turno, giorno e notte, ed è vissuta come preghiera apostolica oltre che
come esperienza mistagogica. Viviamo questo ministero di lode e di
intercessione come una forma di solidarietà che ci unisce alle varie
situazioni della Chiesa e dell'umanità. In questo spirito, come si fa
anche in altre chiese del mondo, dal 2 dicembre 1981 assicuriamo
quotidianamente la nostra presenza per l'adorazione eucaristica nella
cappella del Santissimo della basilica Vaticana, secondo le intenzioni
del S. Padre che presiede nella carità tutte le chiese.
Grazie.
[00245-01. 05] [AU007] [Testo originale: italiano]
- Sig. ra Bruna TOMASI, Membro della Direzione del Movimento dei
Focolari (ITALIA)
Fin dagli inizi del Movimento, Dio ci ha concentrato sul testamento di
Gesù: "Che tutti siano
uno" (Gv 17,21). Ci sembrò sin da allora che fosse questa la nostra
Magna Charta.
E abbiamo capito subito che l'unità è assolutamente legata
all'Eucaristia: Gesù prima di chiedere al Padre l'unità fra i suoi,
istituisce l'Eucaristia, il Sacramento dell'unità!
È per questo motivo che ci siamo sentite spinte da subito ad accostarci
all'Eucaristia tutti i giorni, certe che era lo Spirito Santo che ci
spingeva a ciò.
È per questo motivo che la partecipazione attiva alla celebrazione
eucaristica è un tutt'uno con la spiritualità del Movimento.
La S. Messa è il momento più importante della giornata dei focolarini. E
a questo momento ci si prepara cercando che fra noi, e i fratelli e le
sorelle che Dio di volta in volta ci pone accanto, ci sia solo la
carità: che non ci siano ombre nei nostri rapporti, che nulla appanni la
divina luce dell'Eucaristia. Il Vangelo, d'altronde, non dice: "Se
dunque presenti la tua offerta sull'altare e lì ti ricordi che tuo
fratello ha qualche cosa contro di te, lascia lì il tuo dono davanti
all'altare e va' prima a riconciliarti con il tuo fratello e poi torna
ad offrire il tuo dono (Mt 5,23-24)"?
Ci è stato chiaro che occorreva avere fra noi quel cuore nuovo che è
frutto dell'Eucaristia; ma che è anche la condizione ineludibile perché
l'Eucaristia porti tutti i suoi frutti.
Primo fra questi la trasformazione in Cristo.
E fatti Cristo dall'Eucaristia, abbiamo sperimentato, e continuiamo a
sperimentare, di poter realizzare in maniera sempre più piena
quell'unità con i fratelli e le sorelle, che, d'altra parte, posta alla
base della nostra vita, ci consentiva di liberare in noi tutta la divina
forza dell'Eucaristia.
E qui abbiamo capito una cosa. Cristo risorto è nel seno del Padre: la
Chiesa, suo corpo per l'Eucaristia, è in qualche modo fin da quaggiù
anch'essa nel seno del Padre.
La nostra vita ci è apparsa, allora, come il cammino verso il compimento
di una realtà che già ci è stata donata e nella quale dovevamo sforzarci
di rimanere. L'Eucaristia ci conduceva lì. L'Eucaristia lì ci custodiva.
Nel breve spazio che mi è concesso vorrei sottolineare un particolare.
L'uomo in Cristo è condotto nella sua interezza di anima e corpo nel
seno del Padre. Ed è lì che tutta la realtà creata attende d'essere
condotta, come ci dice san Paolo (Rm 8,22).
Ci siamo chieste allora (e continuiamo a chiedercelo tutt'ora): non
potremmo pensare che i nostri corpi, nutriti a lungo dall'Eucaristia,
deposti nella morte nel seno della terra, possano essere germe di
trasformazione dell'universo? Essere, noi, eucaristia della terra? La
terra ci consuma, come noi consumiamo l'Eucaristia; ma per essere mutata
in noi, se così posso dire, come noi siamo mutati in Cristo.
Accogliendo i nostri corpi nutriti di Eucaristia, possiamo pensare che
la terra viene preparata a quella trasformazione cui Dio la chiama?
L'Eucaristia, trasformazione della morte in vita, è vita per tutto
l'universo.
Se questo è vero, tanto più allora possiamo dire - e lo sperimentiamo -
che l'Eucaristia si rivela lo strumento per eccellenza; (mi sia permessa
la parola) che può operare la cristificazione piena di tutte le attività
dell'uomo.
[00246-01. 05] [AU008] [Testo originale: italiano]
- Sig. Leonardo CASCO, Presidente della "Alianza para la Familia"
(HONDURAS)
Resulta completamente válido que en las intervenciones de los Padres
Sinodales que he escuchado durante estos días en relación a diversos
numerales del Instrumentum Laboris, se hayan referido mayormente a la
acción y participación del Sacerdote en la liturgia y en la celebración
eucarística. Pero es mi parecer, que debería hacerse igualmente énfasis
en el hecho que el fiel laico de comienzos del Siglo XXI no es
consciente de haber sido elevado a la dignidad incomparable de hijo de
Dios y de pertenecer a ese Pueblo Santo que es la Iglesia Católica,
Apostólica y Romana, ignorando, por consiguiente, en la mayoría de los
casos, su vocación única e insustituible a la santidad, todo lo cual lo
hace incapaz, entre otros aspectos, para dar un verdadero testimonio
cristiano en los diversos ámbitos de su existencia en el mundo, para
mantener una unidad de vida en los ámbitos familiar, laboral, social y
politico, y para percibir la presencia viva, real y personal de Cristo
en el Sacramento de la Eucaristia.
En base a lo anterior y con el debido respeto, deseo hacer mención de lo
siguiente, a saber:
PRIMERO: Dado que la realidad nos indica que un enorme contingente de
católicos que viven en el mundo actualmente no conocen a cabalidad los
principios doctrinales de la fe que profesan, viviendo lo que podria
denominarse un catolicismo "light" (para utilizar un término de moda),
pareciera entonces imprescindible e impostergable encontrar, 40 años
después de la conclusión del Concilio Vaticano II, una nueva formulación
catequética dentro y fuera de la Eucaristia, que sirva para explicitar a
los fieles laicos los fundamentos básicos de nuestra religión, sus
dogmas de fe, su teología moral, etc. , de manera que ello conduzca a
que todo fiel católico encuentre la justificación del sentido de vivir
una vida coherentemente cristiana; en fin, una fórmula que devuelva al
fiel laico una formación básica doctrinal, ética y moral, así como la
conciencia de la importancia de pertenecer a la única Iglesia de Cristo
y el orgullo bueno de ser católico.
SEGUNDO: En esta línea considero igualmente necesario, que los Obispos y
Sacerdotes no tengan reparo en proponer con alegria y seguridad al fiel
laico, una vida de fe exigente y sólida, la cual ha sido la de siempre y
para todos dentro de la historia de nuestra Iglesia. Me refiero no
solamente a insistir en la asistencia a la Misa Dominical, sino también
en recomendar prácticas diarias de piedad que vayan desde el
ofrecimiento de obras en la mañana y el rezo del Angelus y del Santo
Rosario, hasta porque no, la misa diaria cuando sea posible. En base a
mi experiencia personal, puedo señalar que cuando estas practicas de
piedad se explican y se proponen permanentemente sin descanso y sin
cansancio, los frutos se cosechan casi de inmediato, conduciendo al fiel
laico a vivir en una atmósfera de fe que los mejora tanto en su vida
personal como en la sobrenatural. De esta manera, el bautizado podrá
estar mejor preparado para dar un verdadero testimonio cristiano en el
mundo actual secularizado y agobiante.
En resumen, mi intervención se concreta en solicitar se inyecte con un
renovado entusiasmo en los fieles laicos de hoy, el espiritu exigente de
los cristianos de los primeros tiempos, es decir, el recurso a la
oración y a la mortificación, las prácticas diarias de unas normas
básicas de piedad y el deber y derecho que tenemos todos los fieles al
apostolado.
[00248-04. 02] [AU010] [Texto original: español]
- Sig. ra Martha Lorena
ALVARADO de CASCO, Presidente del "Comité por la Vida" (HONDURAS)
Como esposa, madre, hermana, hija y abuela, pienso que hace falta una
formación de la mujer que desde su primera infancia la disponga al
desarrollo de sus dos características esenciales: su feminidad y el don
de la maternidad.
La mujer es la educadora natural de la fe en la familia, la mano que con
mas sencillez y seguridad nos lleva a situarnos frente a Jesús
Eucaristía. Tristemente en las últimas décadas, la mujer ha ido
perdiendo el verdadero significado de su identidad, por lo tanto, del
genuino sentido de su misión cristiana. Evidentemente, son muchos los
factores que han influido en este cambio de mentalidad, pero lo cierto
es que el mismo se refleja gravemente no sólo en la vida familiar y
social de nuestros países, sino también dentro del seno mismo de la
Iglesia.
Hay mucho que hacer en el tema de la mujer; no obstante, con todo
respeto propongo:
1°) En la medida de lo posible, se mantenga la educación separada de
niños y niñas, esto con el fin de crear el ambiente propicio para formar
a las jóvenes a imagen de la Virgen María, modelo de toda mujer.
Estudios realizados demuestran que la educación separada de niños y
niñas facilita, entre otros, el proceso educativo y el desarrollo de una
sana afectividad, especialmente en los años de la adolescencia. Si
consideramos el incremento de la promiscuidad sexual, el creciente
numero de embarazos en adolescentes y las cifras escalofriantes del
aborto, podemos concluir que es urgente hacer un esfuerzo para ofrecer a
las jóvenes las condiciones idóneas para que adquieran una sólida
formación cristiana. La educación separada facilita, ademas, el
surgimiento de vocaciones a la vida religiosa. Consecuentemente en los
varones la de vocaciones sacerdotales.
2°) Quisiera también llevar a su consideración, se insista en la
conformación de grupos juveniles dirigidos específicamente a muchachas
con el fin de fortalecer su condición femenina y su formación espiritual
y doctrinal. No pocas veces he observado una excesiva familiaridad entre
los jóvenes de diferentes sexos en grupos juveniles católicos, incluso
dentro de la celebración de la Santa Misa. Quizá la conformación de
grupos mixtos no debería ser siempre la norma para trabajar con los
jóvenes, puesto que de alguna manera esta situación puede ser un
obstáculo para el surgimiento de vocaciones al sacerdocio y a la vida
religiosa.
3°) En relación al No. 34 del Instrumentum Laboris, me parece oportuno
definir normas específicas en el modo de vestir de la mujer cuando
asiste a la Iglesia o a otros actos religiosos. En mi país, por ejemplo,
se observa cada vez mas un grave descuido en el tema del pudor y la
Iglesia debe ayudar a la mujer a tomar conciencia del valor de su
dignidad y de la santidad de su cuerpo.
Finalmente, pienso que podría ser una linda experiencia, el promover en
las parroquias la adoración a Jesús Sacramentado por familias en días
determinados de la semana. Igualmente comparto, tal y como se ha
manifestado a lo largo de varias intervenciones, la importancia de
facilitar la confesión a los fieles laicos, siendo conveniente por
muchas razones, el uso del confesionario cuando se trate de mujeres de
cualquier edad.
[00247-04. 02] [AU009] [Texto original: español]
- Sig. Carl Albert
ANDERSON, Cavaliere Supremo dell'Ordine dei Cavalieri di Colombo (STATI
UNITI D'AMERICA)
My remarks are addressed to “Instumentum Laboris”, no. 37 on the Holy
Sacrifice of the Mass. In his recent address to the Ecclesial Congress
of the Diocese of Rome, our Holy Father reminded us, "Man is created in
the image of God, and God himself is love. For this reason, the vocation
to love is what makes man the authentic image of God. "
This call of a vocation to love is the anthropological basis of Pope
John Paul II's teaching on the dignity of the human person, marriage and
the family. (“Familiaris consortio”, no. 11) Perhaps only this
"anthropology of love" is strong enough to overcome the nihilism of
contemporary culture, that is, a culture that has broken the connection
between freedom and truth.
Descartes sought centuries ago to overcome philosophical relativism by
the assertion, "I think, therefore I am. " Perhaps today relativism can
be overcome by a simple and yet more profound insight, "I love,
therefore I am. " Or even better, "I have been loved, therefore I am. "
In our time it may be only through the truth of love that the truth of
freedom can once again be understood and freedom can be re-connected to
truth. Every person is searching for a love that is true. And in this
search for true love, each person in his or her heart can grasp whether
love is true, and in this truth can grasp a basic truth of the human
person.
But in a culture of materialism, secularism and relativism where can one
find the reality of true love? In our increasingly post-modern culture
of the West, philosophical reasoning has less and less persuasive force.
Yet all people still search for love, since the vocation to love is
written in the heart of each person.
We know that the love for which we search is available every day in Our
Lord's living sacrifice of himself present to us in the Eucharist.
“Gaudium et Spes” tells us "it is only in the mystery of the Word made
flesh that the mystery of man truly becomes clear" (no. 22). Is it not
also then possible that in our time it is the mystery of the Lord's holy
sacrifice of himself that the identity of man-his value, his dignity,
his true vocation and the profound truth of his existence-is revealed.
Thus, the Eucharistic ecclesiology and the Eucharistic community that
have so often been mentioned during this meeting pre-suppose a
Eucharistic anthropology. Through the exploration of a Eucharistic
vision of the human person-centered on the loving sacrifice of our Lord
in the Mass-we may find a new Catechism of the Eucharist which will at
the same time make possible a new evangelical gift: by uniting man more
intimately with Our Lord in the Eucharist will unite man more intimately
with the deepest reality of himself.
[00249-02. 05] [AU011] [Original text: English]
- Rev. Mons. Peter John ELLIOTT, Direttore dell'Istituto Giovanni Paolo
II per studi su "Matrimonio e Famiglia" in Melbourne; Membro del
Consiglio Internazionale per la Catechesi (AUSTRALIA)
In reference to the “Instrumentum Laboris”, nos. 43 and 52, re the Ars
Celebrandi and the eucharistic spirituality of priests. The Roman Rite
currently lacks prescribed preparation and a gradual approach to the
Eucharistic celebration, as is found in the Eastern Rites. Therefore I
make practical suggestions: that prescribed prayers for vesting be said
in the sacristy before all Masses, including concelebrations; that the
competent Dicasteries of the Roman Curia prepare a 'Eucharistic
Vademecum' for priests, including prayers for preparation and
thanksgiving and eucharistic adoration; that all editions of the Liturgy
of the Hours include the prayers of preparation and thanksgiving for
Mass. During Mass a celebrant's prayer should animate his faithful
observance of the rubrics, for example, a subtle use of the voice and
taking time to consecrate the Sacred Species and elevate the Host and
Chalice. Rubrics should be interpreted in terms of leadership in prayer.
With reference to lnstrumentum Laboris, no. 66, like the Bishops of the
United States, Episcopal Conferences or Ordinaries might publish
adaptations of the Forty Hours Devotion, or the annual solemn exposition
envisaged in the Code of Canon Law. Altar manuals for the rites of
public adoration would also be welcomed by many priests.
[00250-02. 04] [AU012] [Original text: English]
- Rev. Suora Yvonne COLY, Formatrice del Centro "Mater Christi" di
Bobo-Dioulasso (SENEGAL)
Merci Très Saint Père de m'avoir invitée à participer à cette rencontre
qui fait vibrer en moi un coeur plus ecclésial, et me donne une
conscience plus vive de l’Église famille, de son mystère de communion et
de sa réalité universelle.
Chez nous lorsque les femmes sont convoquées ou se rassemblent parce que
la Vie est à promouvoir ou parce que la vie “est menacée”, chacune va à
la rencontre avec sa calebasse.
Puisqu’il s'agit de l’Eucharistie: Pain de Vie Éternelle, il s’agit de
la Vie à accueillir, et à promouvoir, car l’Eucharistie elle-même porte
son projet nous a dit notre Pape Jean-Paul II. Alors c'est “sérieux” car
il n’y a rien de plus grand - et c’est«grave» puisque sa perte serait le
pire qui puisse nous arriver.
Religieuse africaine, je viens à vous avec ma calebasse particulière:. .
au nom de la Vie.
Calebasse de notre vie ouverte aux dons du Père qu’il faut recevoir
vivre et transmettre. Par la foi, (perles blanches) l’Esprit nous fait
passer de la mort (perles noires) à la vie dans la générosité de l’Amour
vécu jusqu’au bout (perles rouges) dans la joie (les cauris); il s’agit
de la calebasse d’offrande de communion et de partage.
Si “L’Eucharistie fait l’Église” je peux dire aussi que “l’Eucharistie
fait la vie consacrée”. Cet aspect a été présenté avec clarté et
profondeur par S. Exc. Mgr: Rodé
À partir de ce symbolisme de la calebasse voici ce que je peux encore
ajouter.
- La Vie grandit: dans les partages d’expériences des Églises que de
belles réalités vécues autour de l’Eucharistie! Nous nous en réjouissons
et rendons grâce à notre Dieu.
- La vie est menacée : les témoignages nous le confirment. Le peuple a
faim, le peuple a soif! De Sens, de dignité, de raisons et de moyens
pour vivre: la faim, le SIDA, l'exploitation de la femme, des enfants,
les problèmes d'écologie. . .
- La vie doit se développer et être entretenue. “Dieu nous a donné
l’Eucharistie pour que nous ne soyons ni stériles, ni ingrats” (Saint
Irénée cite par Mgr. A. Sanon) Seule une foi éclairée peut adorer,
louer, rendre grâce, servir en “esprit et en vérité”.
- Plusieurs ont insisté sur la nécessité d’une catéchèse à tous les
niveaux- pour les séminaristes, comme pour nous les consacrés, surtout
pour les femmes Une formation tant doctrinale -liturgique -pastorale
spirituelle mais aussi culturelle, et en psycho- pédagogie de la
transmission et de la communication.
- Favoriser chez les prêtres, une formation au sens et à la mission de
la vie consacrée, à l’accompagnement spirituel afin de nous aider à
vivre nos rencontres dans les sacrements d’Eucharistie et de Pénitence
comme chemin de conversion, de communion mais aussi de croissance et de
maturation spirituelle, que nous soyons capables de vivre “les passages”
de la mort à la vie inhérents à notre condition de pécheurs, aux
difficultés de la vie commune et apostolique.
Au nom de tous les consacrés, actifs et cloîtrés des pays les moins
favorisés je remercie le Saint Père, ses collaborateurs et les Églises
particulières pour les subventions accordées, soit pour la formation ou
pour créer des instituts de formation dans nos pays.
“Seigneur, je tends vers toi la calehasse de la foi, de l'Espérance et
de l'Amour de ton Eglise. Mets-y toi-même les fruits que tu voudrais que
ce Synode produise ‘pour que ton peuple ait la Vie et l'aie en
abondance’”. Nous te le demandons par Marie, Mère de la Vie.
[00251-03. 04] [AU013] [Texte original: français]
- Sig. Luis Fernando FIGARI, Fondatore del Sodalitium Vitae Christianae
(PERÙ)
En estos días de magnífica experiencia de vida eclesial el asombro ante
el misterio ha cundido ante las reiteradas miradas a la Eucaristía.
Se constata que es fundamental ahondar en la valoración del sacrificio
amoroso y gratuito del Hijo de María, la conciencia de lo que significa
el milagro de la Presencia Real, de cómo se vive la dimensión del
Sacrificio Sacramental, sobre la participación en la Misa dominical, la
vinculación de la Penitencia y la comunión, la Adoración del Señor Jesús
que permanece como Emmanuel en el Santísimo, sobre el ars celebrandi, la
comunión espiritual, como valor en sí y respuesta a dolorosas
situaciones pastorales, y tantos otros temas fundamentales.
El impacto del agnosticismo funcional, la secularización y tantas
malignas corrientes que sellan la “cultura de muerte” invitan a una
creciente y ardorosa nueva evangelización ad intra Ecclesiae, ante las
debilidades que se constatan.
La fe, clave de la vida cristiana, es el fundamento que nos permite
acercarnos a la Eucaristía, y por ello merece una atención especial.
Ello exige una recta perspectiva antropológica y cultural, así como una
detenida mirada al proceso de cómo la nostalgia de infinito y la
cuádruple reconciliación de la persona humana son escamoteadas por
muchos sucedáneos que ofrecen las ideologías y la praxis de este tiempo.
La mirada de fe al don de la Eucaristía debería conducir a la maravilla
continua y a clamar: «¡Señor mío y Dios mío!».
Como otros, el tiempo de hoy tiene también características y exigencias
que constituyen un desafío a la vida cristiana y a la evangelización.
Pero con el auxilio que viene de Dios no serán insuperables. Debemos
ser, sí, conscientes de nuestras fragilidades, y desde ellas abrirnos a
la luz y fuerza que viene en nuestro auxilio, y así vivir y dar razón al
mundo de nuestra esperanza.
[00252-04. 03] [AU014] [Texto original: español]
- Rev. P. Athanasius SCHNEIDER. O. R. S. , Segretario della Commissione
liturgica della Conferenza Episcopale del Kazakhstan (KAZAKISTAN)
Ho passato la mia infanzia e la prima adolescenza in Unione Sovietica.
La vita sacramentale ed in particolare quella eucaristica doveva
svolgersi nella clandestinità. Quello che mi ha colpito in modo più
profondo ed è rimasto impresso così vivo nella mia memoria, è stato
l'atteggiamento verso la S. Comunione che descriverei come ars
communicandi, alludendo all' espressione ars celebrandi. Do i seguenti
esempi di due sacerdoti di quel tempo. Il primo è il Beato Alessio
Saritski, morto martire in Kazakhstan (+30. 10. 1963). Negli anni
cinquanta, durante le sue visite clandestine ai cattolici deportati nei
monti Urali, dove si trovavano i miei genitori, la mia madre gli ha
chiesto di lasciare un'ostia consacrata per sua madre gravemente malata,
la quale desiderava ardentemente di ricevere ancora una volta la S.
Comunione prima di morire, giacché non si sapeva se o quando sarebbe
tornato un sacerdote in quella regione lontana. Il Beato Alessio lasciò
a mia madre un'ostia consacrata, dandele l'istruzione di amministrare la
Comunione in modo più reverente possibile. Arrivando il tempo opportuno,
mia madre ha indossato guanti bianchi e con una pinzetta ha amministrato
la S. Comunione a sua madre malata. Questa fu l’ultima Comunione per
lei. Durante l'amministrazione dell’Eucaristia la mia madre stessa
ardeva di riceverla, ma non potendo farlo sacramentalmente lo ha fatto
spiritualmente. Sono passati ancora alcuni anni, prima che la mia madre
potesse ricevere la S. Comunione. Ma quella Comunione spirituale le dava
la forza di restare fedele durante la persecuzione e di trasmettere
l'amore e il rispetto verso l'Eucaristia ai suoi figli. L'altro esempio
è il Padre Janis Pawlowski. Anche lui ha passato un tempo nei lager
stalinisti nel Kazakhstan e poi è morto in concetto di santità nella
Lettonia (+09. 05. 2000). Lui mi ha amministrato la prima Comunione
nella clandestinità. Eravamo un piccolo gruppo di bambini. Le
circostanze esteriori erano assai modeste, ma c'era una grande festa
interiore nell' anima, e P. Pawlowski ci diceva: “Guardate di fare ogni
vostra comunione così come fosse la vostra prima e ultima Comunione”.
[00253-01. 05] [AU015] [Testo originale: italiano]
- Fr. Marc HAYET, Responsabile Generale dei Piccoli Fratelli di Gesù
(FRANCIA)
Je pars de l’expérience de nos fraternités contemplatives insérées au
milieu des pauvres. L’Eucharistie est le chemin habituel de notre
prière. Mais, comme on l’a écrit de Charles de Foucauld, le Seigneur
nous a fait joindre “l’exposition du saint Sacrement et une vie
exposée”. Une vie exposée à la vue des pauvres qui savent que nous avons
un travail et une vie semblable aux leurs et que nous partageons les
mêmes soucis pour une existence plus juste et digne. Une vie exposée
ainsi à cette autre présence du Seigneur: sa présence au côté des
pauvres. La vie des gens ne nous quitte pas; elle habite notre prière.
Ce partage de la vie nous fait découvrir le visage du Dieu de tendresse
qui chemine humblement avec nous, comme le signifie l’Eucharistie.
Je voudrais faire une demande. Faisons attention à la manière dont nous
parlons. Parler de notre monde principalement en termes de “culture de
mort”, n’est-ce pas manquer de respect à tous ces gens qui essayent de
vivre leur foi en Dieu ou leur foi en l’homme en se donnant pour le
service de la vie – depuis le père ou la mère de famille jusqu’aux
personnes engagées dans la politique ou le social? Ce monde, c’est aussi
le lieu de toutes les générosités et de tous les engagements, parfois au
prix de la vie; et c’est ce monde-là, mélangé, et pas un autre, que le
Père aime, pour lequel il donne son Fils (l’Eucharistie nous le
rappelle) et que travaille son Esprit.
La sécularisation nous a dépouillés de l’influence que nous avions. Nous
avons du mal à l’accepter. Les hommes et les femmes d’aujourd’hui ne
peuvent entendre la parole de l’Évangile que si nous la leur présentons
comme une proposition adressée à leur liberté, dans un vrai dialogue où
nous respectons leur recherche et où nous acceptons de recevoir de leur
compétence et de leur expérience de vie, y compris celle des plus
pauvres, riche en humanité. Peut-être que l’humble signe du pain et du
vin, accessible à tous et compréhensible par tous, nous invite à ce
dialogue.
[00254-03. 04] [AU016] [Texte original: français]
- Rev. Suora Rita BURLEY, A. C. I. , Superiora Generale delle Ancelle
del Sacro Cuore di Gesù (GRAN BRETAGNA)
The Handmaids of the Sacred Heart of Jesus, a religious Congregation
founded by St Raphaela María Porras in Spain in 1877, hold at the heart
of their life the celebration of the Eucharist; it is to the Institute
what the root is to the tree, LIFE.
The invitation of Christ “to do this is memory of me” is lived by
prolonging the grace of the celebration in Eucharistic adoration and in
apostolic work which communicates the experience of God’s redemptive
love.
Contemplation of Christ in the Eucharist moves us to seek and respond to
his presence in all things, making our life a continual act of worship.
“In all my actions I must keep in mind that I am in a great temple, and
I as a priest, must offer continual sacrifice and praise, always and in
everything to God’s greater glory”, St. Rafaela Mary Porras.
“There is no true celebration or adoration of the Eucharist that does
not lead to mission”. (John Paul II, 9. 10. 04) What transforms all we
are and do into a participation in Christ’s mission, is the
transformation of our heart by communion with the Love of Christ in the
Eucharistic mystery. As we gaze upon the Heart of “Him whom they have
pierced” (Jn 19, 37) we see the Loving Kindness of God and so we look on
the world with hope.
Our desire is to be women and communities of compassion and communion,
at the service of true life (Jn 6, 35). “I have come that they may have
life in abundance” (Jn 10. 10. ). We do this in many ways depending on
local need and culture; the Eucharist is always the pulsating heart of
our mission (cf. I. L. 88).
The people of Bazertete in East Timor live the painful consequences of
war. Our Sisters offer the healing presence of Eucharistic adoration,
support humanitarian and educational projects and spend themselves
listening to the pain and accompanying the people along the arduous road
to peace and reconciliation. ” My peace I give you, my peace I leave
you” (Jn 14, 27).
In the diocese of Yokahama, Japan, in the midst of a strong Buddhist
culture the Sisters give a silent witness to their faith in the Presence
of the Risen Lord; and in the education they offer in schools and
university transmit the gospel values of love, forgiveness and respect.
Many have been drawn to faith in Jesus. “When I am lifted up I will draw
all people to myself” (Jn 12, 32).
Eucharist and work for Justice are inseparable. Communion with Christ in
the Eucharist implies accepting the moral responsibility to work with
Him, in collaboration with others, to transform unjust structures and
mentalities into strategies and plans which further the true nature of
God’s love for our human family. “God, here I am, I am coming to do your
will” (Heb 10, 7).
[00255-02. 03] [AU017] [Original text: English]
- Rev. D. Ignacio GRAMSCH LABRA, Vicario Parrocchiale di San Luis
Beltrán de Pudahuel, Santiago de Chile; Assessore Arcidiocesano della
Pastorale degli Accoliti (CILE)
Aún estoy sorprendido de haber sido invitado a participar como auditor
en el Sínodo. Estoy muy sorprendido, pero inmensamente agradecido de
Dios por darme la oportunidad de escuchar con cuanto amor ustedes,
queridos obispos, hablan de nuestra amada Iglesia y se desvelan por la
evangelización del mundo de hoy con la certeza de la precencia de Jesús
el Señor, en medio nuestro, en la Eucaristía.
Desde hace cinco años soy el encargado de la Pastoral de los Acólitos de
la Arquidiócesis de Santiago. Trabajamos con niños y jóvenes que sirven
en el altar, para que la celebración de los Sacramentos y especialmente
de la Eucaristía, sean celebrados con mucho amor, devoción y belleza.
En la Pastoral Juvenil y Vocacional nos dimos cuenta de la importancia
del trabajo con los acólitos porque un porcentaje bastante significativo
de los sacerdotes hoy día en Chile, fueron acólitos cuando eran niños o
jóvenes. Probablemente algunos de uds. queridos obispos, también fueron
acólitos cuando jóvenes.
Hemos desarrollado un sencillo itinerario de formación para los acólitos
de Santiago que consta de seis etapas desde que el niño ingresa y desea
prepararse para servir en el altar hasta que recibe el Sacramento de la
Confirmación. En cada etapa hay unas metas a lograr, temas para los
encuentros, actividades sugeridas y una evaluación final. Consideramos a
un joven entre los 8 hasta los 18 años. Se contemplan reuniones
semanales con sus monitores, la cercanía a sus sacerdotes, la
integración a la pastoral juvenil. En la formación hemos considerado
integralmente al joven y, junto a la formación doctrinal, catequética y
litúrgica, deseamos que sean buenos estudiantes, buenos hijos, buenos
ciudadanos y en el futuro buenos padres de familias católicas.
Los acólitos no sólo asisten a la Santa Misa los domingos sino también
algunos días en la semana. Al estar cerca del Señor en la Eucaristía
están más dispuestos a adorar al Señor como nos dice el Instrumentum
Laboris N° 65. Suelen ser cercanos y amigos del sacerdote, por lo tanto
muchas veces tienen a su director espiritual. Suelen participar en
retiros espirituales y cursos de formación. Muchos de estos niños llegan
a sus capillas o templos antes que sus sacerdotes para la celebración de
la Eucaristía y ayudan en la preparación del altar, del misal, del
leccionario, las flores etc. Van sintiendo y viviendo, así que la
Eucaristía es de ellos y que lo que ellos hacen también ayuda a la
belleza de la celebración.
Hemos integrado a los padres de estos niños, porque ellos quieren saber
dónde están sus hijos, con quien están y cuales son las actividades que
realizan. En bastantes casos son los niños los que han atraído a sus
padres a la Iglesia, convirtiendose así los acólitos en una puerta de
entrada a los sacramentos para toda la familia.
Quisiera solicitar que el Sínodo y quizás también a nuestro querido
Santo Padre, para que pudiera decir algunas palabras fomentando el
desarrollo de los acólitos en nuestra Iglesia. Es que a veces los
sacerdotes prefieren trabajar con laicos comprometidos adultos para
estos servicios litúrgicos tan sencillos. Los adultos no los molestan,
no les hacen preguntas indiscretas, suelen ser mas puntuales y
responsables. Los niños y jóvenes, en cambio, necesitan que se les tenga
paciencia, que se les escuche y eduque con amor. Sin embargo las
vocaciones sacerdotales no saldrán de los hombres casados que ya tiene
una familia y que tal vez no molestan en la Iglesia, saldrán de aquellos
jóvenes que descubren el inmenso amor de Dios y que son acogidos y se
les ofrecen las condiciones adecuadas de oración y vida espiritual para
estar atentos al Señor Jesús si Él los llama a seguirlo más de cerca en
la vida sacerdotal, religiosa o consagrada. La pastoral de los acólitos
quiere poner todas las condiciones para que estos niños y jóvenes se
encuentren profundamente con el Señor Jesús y lo sigan durante toda su
vida en la vocación a la que Dios los quiera llamar.
[00256-04. 02] [AU018] [Texto original: español]
- Sig. Andrea RICCARDI,
Fondatore della Comunità di Sant'Egidio (ITALIA)
La vita del cristiano tra la gente spesso cade nell’anonimato. Il
cristiano ha qualcosa da dare agli altri? Non si dà, se non quel che si
è ricevuto: il pane della Parola e dell’Eucarestia. Gesù dice ai
discepoli: “Date voi stessi loro da mangiare” (Mt 14,16): è la missione.
Se si offre il pane buono, si sperimenta che ce n’è fame; che il tempo è
meno negativo di quel che ci appare. E di fronte alle grandi povertà?
Oggi si è smarriti o dimentichi. Non si può far mancare ai poveri il
Vangelo. La carità non dura senza il nutrimento dell’Eucarestia. Questo
l’ho visto in tante note e ignote esistenze tra i poveri, che fanno sì
che oggi -nonostante i nostri limiti- la Chiesa sia risorsa per i più
disperati. Infine i cristiani, dall’inferno delle persecuzioni del XX
secolo, mostrano che sempre è possibile vivere e comunicare il Vangelo.
Nel 2000 Giovanni Paolo II ha chiamato a raccogliere le testimonianze
dei nuovi martiri. Attiro l’attenzione sul fatto che è un’opera da
riprendere nelle Chiese particolari e a livello centrale. C’è un
testamento dei martiri da aprire nel contesto dell’Eucarestia. Il legame
tra Eucaristia e martirio è fonte di fiducia e speranza al di là della
nostra lettura realistica o pessimistica delle situazioni.
[00257-01. 04] [AU019] [Testo originale: italiano]
- Rev. Suora Hermenegild MAKORO, C. P. S. , Suora Missionaria del
Preziosissimo Sangue; Animazione di Comunità cristiane in Mthatha
(REP. SUDAFRICANA)
I am Sr. Makoro, a member of the Diocesan Animation Team of the diocese
of Umtata in South Africa. Since January this year we go around to the
parishes and small Christian communities of the diocese and conduct
workshops with them on the deeper meaning of the Eucharist. Having my
ear at the pulse of the faithful at grass-root level I would like to
share with you a frightening observation.
Firstly, there is an alarming ignorance even among old and good
Catholics concerning the deeper meaning of the Eucharist. Secondly, for
most of them, the Eucharistic Prayer is nothing more than an other
prayer read by the priest after the service of the Word. The service of
the Word is sometimes more exciting than the reading of the canon by the
priest.
We have discovered as well that good sermons or brilliant lectures on
the Eucharist remain in the air unless the deeper meaning of the
Eucharist, the mystery, can be experienced in the actual celebration
itself.
Therefore, please, allow me to raise the following request:
We ask our liturgical authorities to find ways and means how to
highlight and emphasize essential topics theme of the Eucharist in our
Eucharistic prayers in order to help the faithful to get in touch with
the mystery and experience it.
For example, in the service of the Word we highlight and emphasize the
presence of the Lord by a solemn gospel-book procession and singing our
joyful alleluia.
Therefore, my humble request is:
Can we do something similar during the Eucharistic prayer to highlight
and emphasize the various aspects of the Eucharistic mystery, for
example:
- The presence of Christ in person: (e. g. by silent adoration, joyful
welcome. )
- The sacrifice of Jesus on the cross: (e. g. by a crucifix being shown,
emphasizing "given up for you", highlighting the breaking of bread. )
- The sacrifice of the Church: (human suffering is being voiced)
- The resurrection of Jesus: (greeting the risen Lord, isibongo!)
- The celebration of thanksgiving (let people voice short acclamations
of thanksgiving)
- The celebration of unity: (bring people of different origins around
the altar, peace-making
between two parties)
- The eternal Wedding Feast of the Lamb: (emphasize saints and
ancestors)
My second suggestion is:
A set of Eucharistic celebrations could be prepared which are dealing
with the different aspect of the Eucharistic mystery. They could suggest
suitable readings, a special preface, special presidential prayers and
different possibilities to highlight the particular theme during the
Eucharistic prayers. Such a set of Eucharistic celebrations could be
used in parishes occasionally in order to highlight a special aspect of
the Eucharistic mystery.
[00258-02. 02] [AU020] [Original text: English]
- Sig. Zbigniew NOSOWSKI, Direttore del mensile cattolico "Więź" di
Varsavia; Membro del Consiglio Nazionale dei Laici (POLONIA)
1. 10 years ago together with friends of the same generation I prepared
a book and a TV series entitled "Children of Vatican II ask questions".
The phrase we chose - "children of the Council" - became quite popular
in Poland as a name for those Catholics who were born together with II
Vatican Council and who do NOT remember any other liturgy but the one in
our native language, for whom things discovered anew by the last Council
as universal call to holiness, ecumenical openness, dialogue with other
religions and with non-believers - are by no means novelties, but a part
of the obvious Church's official teaching, part and parcel of Tradition.
Out of this experience let me now use this opportunity of speaking at
the Synod of Bishops that is taking place in the year of the 40th
anniversary of the closing of Vatican II in order to thank God's
Providence for this great gift of the Council and of postconciliar
reforms, including a liturgical one. There have been, of course, many
abuses in celebrating the Eucharist and they should be overcome. But let
me express my conviction that were it not for the liturgical reform,
many Catholics of my generation would have not found their place in the
Church (or at least it would have been much more difficult).
2. The Eucharist is undoubtedly the most important moment of the
Church's life. Let me use the business language - it is the Church's
flagship or showcase. Very often it is the only reality through which a
number of nominal Catholics or non-Catholics have any direct contact
with the Church. Therefore, even for pragmatic reasons, we should do our
best in every parish in order to make Sunday mass a truly beautiful one,
inspiring, leading its participants into depth. It is fine when parishes
are revitalized with festive garden-parties or sport activities, but the
most important element of parish life should be care for the Sunday
Eucharist.
In this field the responsibility of a priest is the crucial one. If a
Mass is only said by a priest, it is only listened to by his
parishioners. If it is celebrated by a priest as the great mystery, if
he knows, feels and expresses the spirit of liturgy, if he in a visible
way prays while celebrating the Eucharist - it is experienced by the
laity as an invitation to the deep communion with God.
3. So much depends on the priest, but at the same time let me say that
what I'm lacking in this Synod's discussions is a reflection on lay
spirituality, say: lay Eucharistic spirituality. Instrumentum laboris
mentions it very briefly in numbers 75-76, but it reduced there to
devotions. For me the Eucharistic spirituality is not just mass
attendance and adoration of the Blessed Sacrament. It covers the whole
life.
Especially lay Christians of today do need a new understanding of
relations between the Eucharist and their everyday life. The Eucharist -
as a sacrifice, as a presence, as a meal, as a memorial - says something
very important and very concrete to our daily decisions, to what we do
in our marriages, in our families, in our offices, in our kitchens, in
our bedrooms, in the social life. It says: the more you give yourself to
others, the more you'll find yourself; the more you love, the more you
should sacrifice; the more you give, the more you'll receive. This is
the Eucharistic attitude, in this way you become a truly Eucharistic
person, even if you do not participate in the Holy Mass everyday. In
this way Mary was a woman of the Eucharist - yet before it was
established!
4. My over 20 years experience of participation in the "Faith and Ught"
movement founded by Jean Vanier and Marie-Helene Mathieu leads to my
final suggestion. In these communities, gathered around persons with
mental handicaps, I learned that the Church has got two treasures: the
Eucharist and the poor. But both treasures rather seldom go together. We
need visible signs of their unity. In a special way those who take part
in sharing of the Eucharistic bread should always in a visible way
express their solidarity with the poor ones who do not have their daily
bread to eat.
[00259-02. 02] [AU021] [Original text: English]
- Sig. ra Marie-Hélène MATHIEU, Coordinatrice internazionale del
Movimento "Foi et Lumière" (FRANCIA)
En reférence au numéro 79 de l’“Instrumentum Laboris”, est évoqué ici le
lien entre le Christ présent dans l’Eucharistie et le Christ présent
dans les personnes handicapées, physiques, sensorielles, psychiques ou
mentales (qui représentent 20 à 25 % de la population).
1. L’attitude de la société, malgré tous les progrès accomplis, est
encore souvent méprisante et rejetante. (Par exemple, des lois sur
l'avortement prévoient la suppression de l'enfant handicapé jusqu'à la
veille de sa naissance) Aux antipodes de ces mœurs, Jésus manifeste un
amour de prédilection à l’égard de toutes les personnes handicapées.
Outre le trésor de sa présence dans l’Eucharistie, Jésus nous assure de
sa présence dans la personne pauvre et faible.
2. Jean-Paul II, parlant à des personnes handicapées mentales, leur a
dit: “Prenez place au cœur de l’Église”. Comment les paroisses
peuvent-elles les aider à mieux trouver cette place?
Les aménagements spéciaux peuvent y contribuer, mais plus importante est
la qualité de l’accueil qui permet à chacun de se sentir aimé, appelé à
aimer, à être utile.
3. L’Église demande aux parents le respect inconditionnel de la vie
sacrée de leur enfant dès sa conception. Comme il est essentiel en même
temps, qu’elle les éclaire, les soutienne, les assure de sa présence à
leurs côtés dans la croissance humaine et spirituelle de leur petit
enfant!
4. Les personnes qui ont un handicap mental, lorsqu’elles ne peuvent
s’exprimer par la parole, peuvent montrer par leurs attitudes qu’elles
distinguent le corps du Christ de la nourriture ordinaire, et peuvent
être préparées à le recevoir.
Par contre, des prêtres, en se référant au canon 913, hésitent à donner
l’Eucharistie aux personnes très profondément handicapées qui paraissent
privées de relations. Mais ne peut-on alors considérer le grand désir et
la joie de Jésus de se donner aux plus démunis de ses fidèles? Les
pratiques des Églises d'Orient concernant les trois sacrements de
l’Initiation Chrétienne pourraient-elles aider l’Église à approfondir sa
réflexion sur ce sujet?
[00260-03. 04] [AU022] [Texte original: français]
- Sig. Alexei V. JUDIN, Professore di Storia della Chiesa e del Dialogo
interconfessionale nella Federazione Russa, Russian State University for
the Humanities, St. Thomas College (Moscow) (FEDERAZIONE RUSSA)
Vorrei fare breve riferimento al numero 86 dell’Instrumentum Laboris sul
tema Eucaristia e ecumenismo.
Come voi ben sapete noi cattolici in Russia affrontiamo il problema del
dialogo con gli ortodossi in modo grave. In questa Aula Sinodale abbiamo
sentito recentemente diversi interventi su questo punto tra i quali la
precisazione concreta del Card. W. Kasper, le relazioni del Card. L.
Husar e dei presuli delle Chiese Cattoliche Orientali. La domanda fatta
dal Card. Husar sulla paradossale esistenza del “superculmen” della vita
cristiana nella prospettiva dell’unità delle Chiese mi tocca il cuore e
sembra molto impegnativa. Difatti, davanti al Sacramento dell’Eucaristia
noi, cattolici e ortodossi, sperimentiamo un vero stupore di cui si è
parlato tante volte durante questa assemblea. Ma questo stupore è
sconcertante e frustrante. In realtà proprio nella portata ecumenica
sull’Eucaristia si svela il grande scandalo delle divisioni tra i
cristiani. Proprio davanti al Cristo Eucaristico diventa evidente che
non ci sono scuse per la disintegrazione del mondo cristiano.
Da noi cattolici ci sono le norme che regolano l’intercomunione con i
non cattolici. Ma il reciproco riconoscimento con gli ortodossi della
vera presenza del Signore nella Eucaristia ci impegna di fare dei passi
avanti nella strada del riavvicinamento. Quali passi possiamo fare?
Anzitutto senza violare le regole ben esposte e diluire l’identità
cattolica, dobbiamo pensare in modo da poter superare l’attuale crisi
dell’ecumenismo. L’ecumenismo nella sua versione attuale si concentra
piuttosto sulle discussioni circa le diverse questioni storiche,
teologiche etc. La dimensione dell’ ecumenismo spirituale si limita a
delle preghiere generiche, a incontri fraterni su diversi livelli, ma si
arresta davanti all’Eucaristia. In effetti tutte queste espressioni e
questi eventi cercano di evitare la realtà eucaristica.
In questo caso io penso che la stessa presenza di Gesù nell’Eucaristia
debba guidarci verso il futuro. Bisogna andare in fondo al significato
di questa presenza viva del Signore. Questa strada comune deve
continuare sulla strada già iniziata della conoscenza reciproca. Nel
secolo scorso abbiamo ottenuto un vero progresso di tale conoscenza, e
ora non dobbiamo accontentarci dei frutti finora raccolti.
Come possiamo approfondire questa conoscenza reciproca nella prospettiva
eucaristica? Non ho una risposta certa, ma posso presentarvi una
proposta. Abbiamo molti carismi nella Chiesa Cattolica - i carismi dei
diversi ordini, delle diverse congregazione religiose, di vari movimenti
etc. Possiamo assicurare l’unità tra loro non solo a livello
giuridico-amministrativo, ma anche a livello spirituale. Questi carismi,
questi doni spirituali delle realtà cattoliche sono ben diversi tra
loro. Talvolta ancor più differenziati, se non nella dottrina,
sicuramente nella sensibilità e nell’espressione, che la realtà
cattolica e la realtà ortodossa nel loro complesso. Dunque, se siamo in
grado gestire le cose nell’ambiente cattolico assicurando l’unità tra
diversi carismi, perchè non possiamo avvicinare il Mistero Eucaristico
insieme nella unità riconciliata tra realtà d’Oriente e Occidente? La
cosa cruciale e decisiva in questo caso si riassume nella sincerità
assoluta nel ritenere che noi consistiamo in Cristo e nella Sua presenza
eucaristica, come diceva il noto teologo ortodosso russo Pavel
Florenskij.
[00292-01. 03] [AU023] [Testo originale: italiano]
- Sig. Francisco José GÓMEZ ARGÜELLO WIRTZ, Co-Fondatore del Cammino
Neo-Catecumenale (SPAGNA)
Non posso fare a meno di rendere testimonianza davanti a questa
assemblea di quello che il Signore sta operando.
Ho ancora davanti ai miei occhi l’incontro di Colonia, dove il Cammino
ha portato più di 100 mila giovani e dove, come frutto delle Giornate
della Gioventù con il Papa Benedetto XVI, nell’incontro vocazionale che
noi abbiamo fatto il giorno dopo, migliaia di giovani si sono alzati per
entrare in Seminario e tante ragazze per la vita contemplativa e di
adorazione.
Come è stato possibile questo evento? Lo ha detto il Papa a Colonia:
formate comunità basate sulla fede che percorrano un itinerario verso
Cristo, in comunione con il Papa e con i Vescovi.
È impressionante pensare che dietro a ciascuno di questi giovani c’è una
piccola comunità nella parrocchia, con la quale stanno percorrendo un
cammino di iniziazione cristiana e in cui l’Eucaristia, celebrata nella
propria comunità, è fondamentale per maturare la loro fede e la loro
vocazione.
Molti di questi giovani vengono dalle proprie famiglie ricostruite e
tanti altri, che erano lontani dalla Chiesa, hanno visto i segni della
fede in comunità vive. Hanno ricevuto l’annuncio del kerygma nella
catechesi e hanno iniziato un catecumenato post-battesimale di
riscoperta del Battesimo, al cui centro c’è la Veglia pasquale che canta
e realizza il mistero della nostra salvezza.
Dato che l’ eucaristia, pasqua della settimana, alimenta la vita
cristiana, dobbiamo chiederci oggi: Cos’è la vita cristiana? Cosa
annuncia la Chiesa?
Che Dio ha inviato suo Figlio al mondo per far passare l’umanità da
questo mondo al Cielo, dalla schiavitù alla libertà, dalla morte alla
vita. Cristo è risuscitato, grida la Chiesa! Cristo ha vinto la morte e
vive risorto nei cristiani. Come possiamo portare al mondo questa
notizia? Dice S. Paolo: “Portando sempre nel nostro corpo il morire di
Gesù, affinché la vita di Gesù si manifesti nel nostro corpo. . . , in
modo che quando noi moriamo il mondo riceve la vita” (cfr 2 Cor 4,10.
12).
Ecco il dinamismo della pasqua che alimenta la nostra fede: abbiamo
bisogno che Cristo ci dia nell’eucaristia, il suo morire per noi, nel
pane spezzato e nel suo Sangue versato, per poter mostrare la sua
risurrezione, la sua vita immortale al mondo.
[00293-01. 02] [AU024] [Testo originale: italiano]
- Rev. Suor Margaret WONG, F. d. C. C. , delle Figlie della Carità
Canossiane, Promotrice di Centri di Adorazione Eucaristica (Hong Kong)
Thank you for allowing me to speak on behalf of the disabled people of
HK.
In the past, most of our handicapped people were deprived of Eucharistic
Celebration because the churches were "not" accessible. Thank God that
in 1993, the Diocesan Pastoral Centre for Disabled was set up and our
disabled started having masses for different groups, according to their
special needs. Despite our limitation and poverty, like the poor widow
in the Gospel, we invested "all" we had with wholeheartedness.
In those years, our society was full of fear and uncertainty before the
return to China in 1997. Recognizing our powerlessness in resolving any
problem, we started to commit ourselves to daily holy-hour and
intercessory prayers in the Handicapped Centre. By 1996, Adoration was
extended to 12 hours daily, focussing on prayer for the sanctification
of priests. We were deeply touched by witnessing the disabled take all
the sacrifices to come for Mass and adoration, while the so called
"able" have no time.
Meanwhile, the percentage of people with psychological problems and
suicidal tendency was ever increasing. These people with a broken
self-image, broken relationships and broken spirit were rejected by
their broken families and our broken society marked with secularism and
materialism. We see in the Eucharist the broken heart of Christ
thirsting to save a broken humanity; in Him we learn to embrace and love
sincerely all these broken ones. We invited them to seek spiritual
healing from our Eucharistic Lord. Many inner healings were reported,
and we also received numerous phone calls from strangers requesting
intercessions. In response to the urgent inner calling to my heart from
our Lord, in 2002, I set up a small group aiming at Lay consecrated life
with the name "Eucharistic Oblates for the Vulnerable" with the full
support from our Bishop Joseph Zen. It started with 7 members with
physical, mental or other vulnerabilities and we were all dedicated to
perpetual adoration. We believe that vulnerability is a loving gift from
the Father and can be transformed into blessings, a pathway for
sanctification through the transforming power of the Eucharist.
To start with, our group supported the daily adoration at the Pastoral
Centre to become a Perpetual Adoration centre. With the increase of
members, we had a 2nd Perpetual Adoration Centre since Ash Wednesday of
this year. In both Centres, we are blessed to have daily mass (with
homily), Benediction, Marian hour and sung Divine Office (even for the
blind), weekly Lectio Divina for different age groups, monthly Healing
Masses and Catechesis and several Retreats centred on Eucharistic With
this special Charism of joining broken people to Eucharistic adoration,
the Lord gradually sends us many volunteers who are also dedicated to
perpetual Eucharistic adoration to help our ministry, such as:
1. To fast on bread and water every Wednesday and Friday, and to pray
particularly for individual priests.
2. Weekly, and monthly Eucharistic adoration for Children, and even
over-night adoration during Holidays.
3. Eucharistic adoration for hundreds of primary school students of
which only around 10% are Catholic, calling on the amazement of their
teachers for their extraordinary attentiveness towards the Eucharistic
Lord.
4. Eucharistic adoration in Republic China, resulting with daily holy
hour or even perpetual adoration in all the Parishes to which we have
gone. (e. g. Bien Chuen in Hebei, & St. Peter and Paul in Shanghai).
5. Spiritual Healing of SARS patients and relatives, as well as front
line medical workers at critical periods
6. Daily Lunch time fasting & intercession.
7. Intercession from 12 midnight to 6 a. m. for the priest's homily.
8. Website: www. eucharisticoblate. org.
We pray that, through the intercession of our late Pope John Paul II,
the Eucharistic Lord may feed the hunger of our Chinese people with His
Word and His Bread and soon His majesty may reign in China. Maranatha.
Amen.
[00305-02. 05] [AU025] [Original text: English]
♦ AVVISI
● “BRIEFING”
● SECONDA CONFERENZA STAMPA
● TERZA CONFERENZA STAMPA
● “BRIEFING”
Il “Briefing” dei gruppi linguistici di sabato 15 ottobre 2005 avrà
luogo alle ore 12. 00.
● SECONDA CONFERENZA STAMPA
Si informano i giornalisti accreditati che giovedì 13 ottobre 2005, alle
ore 12. 45, nell’Aula Giovanni Paolo II della Sala Stampa della Santa
Sede, avrà luogo la seconda Conferenza Stampa sui lavori dell’XI
Assemblea Generale Ordinaria del Sinodo dei Vescovi (Relatio post
disceptationem).
Interverranno:
● Em. mo Card. Francis ARINZE
Prefetto della Congregazione per il Culto Divino e la Disciplina dei
Sacramenti
Presidente-Delegato
● Em. mo Card. Juan SANDOVAL IÑIGUEZ
Arcivescovo di Guadalajara (Messico)
Presidente-Delegato
● Em. mo Card. Telesphore Placidus TOPPO
Arcivescovo di Ranchi (India)
Presidente-Delegato
● S. E. Mons. John Patrick FOLEY
Arcivescovo tit. di Neapoli di Proconsolare
Presidente del Pontificio Consiglio delle Comunicazioni Sociali
Presidente della Commissione per l’Informazione
● S. E. Mons. Sofron Stefan MUDRY, O. S. B. M.
Vescovo emerito di Ivano-Frankivsk (Ucraina)
Vice-Presidente della Commissione per l’Informazione
● TERZA CONFERENZA STAMPA
Si informano i giornalisti accreditati che sabato 22 ottobre 2005, alle
ore 12. 45, nell’Aula Giovanni Paolo II della Sala Stampa della Santa
Sede, avrà luogo la terza Conferenza Stampa sui lavori dell’XI Assemblea
Generale Ordinaria del Sinodo dei Vescovi (Elenchus finalis).
● Sua Em. za Rev. ma il Sig. Card. George PELL
Arcivescovo di Sydney (Australia)
● Sua Em. za Rev. ma il Sig. Card. Mark OUELLET, P. S. S.
Arcivescovo di Quebec (Canada)
● Sua Ecc. za Rev. ma Mons. Roland MINNERATH
Arcivescovo di Dijon (Francia)
Segretario Speciale
● Sua Ecc. za Rev. ma Mons. Salvatore FISICHELLA
Vescovo titolare di Voghenza
Ausiliare del Vicario di Roma
Rector Magnificus della Pontificia Università del Laterano |