|
|
|
|
| Międzynarodowa Komisja Teologiczna
Refleksje o celach i metodach pracy (1969)
Pierwsza sesja Międzynarodowej Komisji Teologicznej odbyła siew Rzymie, w „Domus Mariae", w dniach od 6 do 8 października pod przewodnictwem kardynała Franjo Šepera. W sesji uczestniczyło 29 z 30 członków Komisji; miała ona na celu umożliwienie członkom spotkania i nawiązania pierwszych kontaktów, sprecyzowanie natury i celów Komisji; podzielenie się wnioskami dotyczącymi zagadnień, jakie należy podjąć jak najszybciej; określenie metod pracy oraz powołanie pierwszych grup roboczych. Statuty Międzynarodowej Komisji Teologicznej, powołanej w tym roku przez Pawła VI na prośbę Synodu Biskupów z 1967 roku, precyzują, że ma ona służyć Stolicy Świętej, a szczególnie Kongregacji Nauki Wiary, w kwestiach doktrynalnych o największym znaczeniu. Nie stanowi ona części Kongregacji, ale kieruje się własnymi zasadami. Przewodniczącym Komisji jest jednak kardynał prefekt Kongregacji Nauki Wiary. Wyniki studiów Komisji są przekazywane wprost Ojcu Świętemu, bez pośrednictwa innych instancji, a później kierowane do Kongregacji. Komisja nie zajmuje się szczegółowymi problemami doktrynalnymi, jak na przykład badaniem jakiejś książki lub artykułu, ale studiuje podstawowe zagadnienia doktrynalne, mające kluczowe znaczenie dla Kościoła. W czasie sesji panował doskonały klimat duchowy. Teologowie przeżyli wspólnie trzy dni i mogli podzielić się swoimi poglądami w największej wolności. Skorzystali z takiej wolności. Taki sam klimat wolności i braterskiego zaufania panował w czasie sesji roboczych. Już przed sesją teologowie otrzymali: książkę, która zawierała raport Karla Rahnera o zasadniczych zagadnieniach, jakie jego zdaniem powinny być studiowane przez Komisję; raport Gerarda Philipsa o duchu i metodach organizacji pracy; wnioski poszczególnych członków dotyczące tematów, które powinny zostać podjęte, oraz metodzie, jaka powinna zostać zastosowana. W czasie sesji roboczych dyskusja skoncentrowała się przede wszystkim na problemach pluralizmu teologicznego oraz Urzędu Nauczycielskiego Kościoła i jego konkretnej realizacji w aktualnej sytuacji. Nie były przewidziane wyczerpujące dyskusje; chodziło raczej o uświadomienie sobie złożoności problemów. Podejmując takie zagadnienia, teologowie próbowali lepiej zrozumieć aktualny kryzys w Kościele. Wszyscy oczywiście uznali, że istnieje uprawniony i konieczny pluralizm, także doktrynalny. Zróżnicowanie wniosków ujawniło się w kwestii precyzyjnego określenia zasięgu takiego uprawnionego pluralizmu. Okazało się, że niektóre zagadnienia muszą być pogłębione w celu obrony jedności wiary i Kościoła. Starano się odpowiedzieć sobie, jak ludzie współcześni faktycznie przyjmują wypowiedzi Urzędu Nauczycielskiego. Zauważono, że obecna sytuacja utrudnia Urzędowi Nauczycielskiemu realizację jego zadania oraz że wymaga ona także od teologów większego poczucia odpowiedzialności. Okazało się, jakie znaczenie - tak w kwestiach pluralizmu, jak i Urzędu Nauczycielskiego - miałby prawidłowy sposób rozumienia natury i wartości poznania religijnego, a nawet każdego poznania, oraz jego historyczności. Jest oczywiste, że wszystkie te problemy potrzebują poważnej dojrzałości i że może być ona osiągnięta w najbardziej absolutnej wierności Kościołowi oraz przy pełnym zrozumieniu wymagań naszych czasów. Normy metodologiczne, które należy uwzględnić w przyszłych pracach Komisji, zostały ustalone w oparciu o doświadczenie, szczególnie doświadczenie II Soboru Watykańskiego, i są dość elastyczne, by umożliwiały takie modyfikacje, jakie okażą się konieczne w przyszłości. Z dziedzin, które Komisja zaproponowała do zbadania, zostały wybrane w tej chwili cztery zagadnienia: 1. Jedność wiary; Do przestudiowania tych czterech tematów zostały ustanowione cztery podkomisje. Oczekuje się od podkomisji określenia własnego tematu. Inne zagadnienia zostaną opracowane w przyszłości.
|
 |