|
SACRA CONGREGATIO PRO DOCTRINA FIDEI NORMAE PROCEDURALES
PRO CONFICIENDO PROCESSU
DISSOLUTIONIS VINCULI MATRIMONIALIS
IN FAVOREM FIDEI * Art. 1 Processum, concessioni gratiae dissolutionis matrimonii legitimi praemittendum, conficit loci Ordinarius competens iuxta praescriptum Litt. Ap. Causas matrimoniales, IV § 1, vel per se, vel per alium ecclesiasticum virum ab eo delegatum. De facta delegatione aut commissione constare debet in actis ad S. Sedem transmittendis. Art. 2 Deducta non simpliciter asseri sed et probari debent iuxta Iuris Canonici praescripta sive documentis sive testium fide dignorum depositionibus. Art. 3 Documenta tum originalia tum in authentico exemplari exhibita ab ipso Ordinario vel Iudice delegato recognosci debent. Art. 4 § 1. In interrogationibus praeparandis, quae partibus et testibus proponi debent, etiam opera Defensoris Vinculi vel alterius ad hoc munus explendum in singulis casibus delegati adhiberi debet; et de hac delegatione in actis mentio facienda est. § 2. Testes antequam interrogentur iurare debent de veritate dicenda. § 3. Ordinarius vel eius Delegatus interrogationes iam paratas proponat, aliasque adiungat, quas ad res melius cognoscendas opportunas iudicet, vel ipsa responsa iam data suggerant. Cum partes vel testes de alienis factis deponunt, Iudex interroget etiam de causa seu de origine scientiae. § 4. Iudex enixe curare debet ut interrogationes ac datae responsiones accurate a Notario conscribantur et subscribantur a teste. Art. 5 § 1. Si testis aliquis acatholicus coram sacerdote catholico se sistere ac deponere renuat, poterit acceptari documentum continens depositionem super hac re coram publico notario, vel persona fide digna, a teste peractam; quod expressis verbis in actis adnotandum est. § 2. Iudex ordinarius vel delegatus ad decernendum num huic documento fides sit adhibenda, testes iuratos inducat, praesertim catholicos, qui testem acatholicum bene noverint, ac de eius veracitate testimonium ferre velint et valeant. § 3. Etiam ipse Iudex suum exprimat votum circa fidem huic documento praestandam. Art. 6 § 1. Carentia baptismi in alterutro coniuge ita demonstranda est ut omne prudens dubium amoveatur. § 2. Ipse coniux, qui se non baptizatum dicit, sub iuramento, si fieri potest, interrogetur. § 3. Insuper excutiantur testes et praesertim coniugis parentes et consanguinei, aliique, speciatim qui tempore infantiae ei adstiterunt et totum eius vitae cursum noverunt. § 4. Testes interrogandi sunt non unice de ipsa baptismi carentia sed etiam de circumstantiis, ex quibus credibile et probabile appareat baptismum non fuisse collatum. § 5. Curandum est ut consulantur quoque libri baptizatorum in locis ubi pars, quae dicitur non baptizata, infantili aetate vixisset; praesertim in ecclesiis quas ipsa frequentaverit ad acquirendam religiosam institutionem, vel in qua matrimonium celebraverit. Art. 7 § 1. Si quo tempore gratia solutionis petitur, coniux qui non baptizatus exstabat, ad baptismum iam admissus fuerit, processus saltem summarius institui debet, cum interventu Defensoris Vinculi, de non usu matrimonii post baptismum sic susceptum. § 2. Ipse coniux sub iuramento interrogetur num post separationem a coniuge aliquam et qualem cum ipso habuerit relationem, et praesertim an post baptismum cum comparte contactus matrimoniales habuerit. § 3. Sed et altera pars circa matrimonii non consummationem sub iuramento, si fieri possit, erit interroganda. § 4. Testes praeterea, praesertim inter consanguineos et amicos inducendi sunt et audiendi, pariter iurati, non tantum circa ea, quae post partium separationem et praesertim post baptismum evenerunt, sed etiam circa coniugum probitatem et veracitatem, seu circa fidem, quam eorum depositiones mereantur. Art. 8 Orator, si conversus et baptizatus fuerit, interrogetur de tempore et animo, quo ad baptismum suscipiendum vel ad conversionem inductus fuerit. Art. 9 § 1. In eodem casu, Iudex parochum, aliosque sacerdotes, qui in doctrina fidei tradenda ac in conversione paranda ei praesto fuerint, interroget de rationibus, quibus orator inductus fuerit ad baptismum suscipiendum. § 2. Preces ad S. Congregationem pro Doctrina Fidei Ordinarius numquam dirigat, nisi quaevis rationabilis suspicio de conversionis sinceritate amota fuerit. Art. 10 § 1. Iudex Ordinarius vel Delegatus interroget oratorem testesque de causa separationis vel divortii, an scilicet ab oratore posita fuerit vel non. § 2. Iudex adducat in actis exemplar authenticum divortii. Art. 11 Iudex vel Ordinarius referat an ex matrimonio vel ex concubinatu orator prolem susceperit et quomodo eiusdem religiosae educationi providerit, aut providere intendat. Art. 12 Iudex vel Ordinarius pariter referat quomodo orator coniugi relicto et proli, forte susceptae, aeque, secundum leges iustitiae consuluerit vel consulere in animo habeat. Art. 13 Ordinarius vel Iudex Delegatus informationes colligat circa coniugem acatholicum, ex quibus deduci valeat an restauratio vitae coniugalis sperari possit; nec referre omittat an pars acatholica post divortium novas nuptias attentaverit. Art. 14 Ordinarius expressis verbis referat an ex gratia forte concedenda aliquod scandali, admirationis vel calumniosae interpretationis periculum timendum sit, apud tum catholicos tum acatholicos, quasi Ecclesia divortiorum usui sua praxi faveat; expositis etiam circumstantiis, quae periculum in casu probabile reddant vel excludant. Art. 15 Causas, quae gratiae concessionem suadeant in singulis casibus exprimat Ordinarius, simul semper addendo an orator novum matrimonium quovis modo iam attentaverit vel in concubinatu vivat. Idem Ordinarius de adimpletis pro concessione gratiae condicionibus adamussim referat et, si cautiones, de quibus in n. I, sub litt. c) [1] datae sint; harum authenticum documentum remittat. Art. 16 Ordinarius preces ad S. Congregationem pro Doctrina Fidei, omnia acta et informationes, tribus exemplaribus, remittat, de quibus omnibus respondere tenetur.
* Documenta, 67-71. [1] «Ut persona non baptizata vel baptizata extra Ecclesiam catholicam libertatem facultatemque parti catholicae relinquat profitendi propriam religionem atque catholice baptizandi educandique filios: quae condicio, cautionis forma, in tuto ponenda est». |
