INFORMACJA W SPRAWIE KS. GEORGESA DE NANTES*

Ksiądz Georges de Nantes, założyciel i animator ruchu, który przyjął nazwę «Ligue de Contre-Réforme Catholique», wraz z delegacją tego samego ruchu, przyjechał do Rzymu z zamiarem złożenia na ręce Ojca Świętego lub «każdej innej osoby delegowanej przez niego» Livre d^’accusation contre le Pape Jean-Paul II pour hérésie, schisme et scandale. Książka ta, której treść w wielkich zarysach jest już znana z wcześniejszego dokumentu (Contre-Réforme Catholique, Maison Saint-Joseph, St-Parres-lès-Vaudes, brak roku wydania), który zawiera oskarżenia podniesione przeciw Papieżowi Pawłowi VI i Jego Świątobliwości Janowi Pawłowi II, zamieszczone w Biuletynie Contre-Réforme Catholique, ogłasza otwarcie procesu przeciw Ojcu Świętemu i jego pozycji jako «najwyższego sędziego Wiary».

Mimo charakteru tego oskarżenia i na prośbę Najwyższego Autorytetu, Ks. de Nantes wraz z czterema delegatami został przyjęty przez Abpa Jérôme Hamera, Sekre­tarza Świętej Kongregacji Nauki Wiary w jej siedzibie, w piątek 13 maja 1983 r.

Abp J. Hamer złożył wobec Ks. de Nantes następującą deklarację:

1) że w sposób oczywisty odrzuca przyjęcie pisma, ponieważ nie można uznać niesprawiedliwych oskarżeń i ciężkich ataków przeciw Ojcu Świętemu, podobnych do tych, sformułowanych przeciw Papieżowi Pawłowi VI, szczególnie w analogicznym piśmie z 1973 r.;

2) że publikacja i rozpowszechnianie tego pisma stanowiło poważne naruszenie obowiązków Ks. de Nantes jako chrześcijanina, a jeszcze bardziej jako kapłana oraz że Sekretarz Kongregacji Nauki Wiary miał, na mocy swojego urzędu, poważny obowiązek zadeklarować to wobec niego;

3) że Kongregacja Nauki Wiary zawsze oczekiwała od niego sprostowania błędów i oskarżeń o herezję podniesionych przeciw Papieżowi Pawłowi VI i Soborowi Watykańskiemu II, sprostowania, którego domagała się od niego już po zbadaniu jego pism, dokonanym na jego prośbę, 25 i 29 kwietnia oraz 3 maja i 5 lipca 1968 r.;

4) że, dopóki takie sprostowanie nie zostanie uczynione i nie będzie dotyczyło także ataków tego samego rodzaju przeciw osobie Ojca Świętego Jana Pawła II, nie będzie można wierzyć w intencję pojednania, jaką sam wyraził dwukrotnie, w 1978 i 1981 r., oraz jaką Ojciec Święty jest zawsze gotowy przyjąć.

Rzym, 13 maja 1983 r.

* L’Osservatore Romano, 16-17.V.1983, s. 2.