LATINITAS
Opus Fundatum in Civitate Vaticana

QVONAM RVIS, EVROPA, TVI OBLITA,
RECISA RADICES, PVERIS ORBATA MAGIS MAGISQVE
IN DIES EXARESCENS?

     Animadvertistisne? Italia et universa Europa - Latinitate et Graecitate orbatae et ipsa Christianitate paulatim defraudatae - iam se ipsas parum noscunt; nam, si in Italicis scholis, ubi Italica lingua “Itanglicae” cedit, ex aliquo discipulo quaeras unde veniant voces Italicae ut “devoluzione”, “finzione”, “selezione” ecc., audias illas ex Anglicis devolution, fiction, selection - derivari; quibus in scholis imago Christi crucifixi ablata est, a “Christianis” hospitium Mahumetanis praebentibus, quod non est hospitium, sed eiurans expoliatio; religiones enim et gentes sunt reconciliandae, sed non est eiuranda populi fides.
     Eiusmodi errores audias et videas in quovis televisifico vel radiophonico vel forensi congressu perpetratos ab istiusmodi discipulis, qui professores vel partium rectores facti errori pertinaciam adiciunt anti-Christianorum se “laicos” dicentium et in disputatione procedentium, ut procedunt in itinere asini oculos operimentis tecti.
     Quae mihi nuper in circulo ac sodalitate colloquenti audire contigit, quo convenerant quidam dimidiata vera istis erroribus commiscere soliti: ut de Europa numquam ad unitatem perducta; de Italia atque Europa numquam de renatis litteris et artibus et scientiis gloriaturis, nisi Arabica scientia ac philosophia praeiens adfuisset; de Europaeis libertatis ignaris, nisi Americani exportavissent; de Christianis - praecipue Catholicis - cruce et sepulcro sacro praetextis Palaestinam opprimentibus, de “meschitis” (seu mesgidis) in ecclesias conversis a Catholicis regibus Mauros vexantibus; de Catholicis novos haereticos Lutheranos, ut protestantes, bello persequentibus; de Romano Pontifice omnia nova praeteriti saeculi ineuntis condemnante, de episcopis, praecipue Italicis, rei publicae se interponentibus in mulieribus ab abortu deterrendis et in nuptiarum iure eiusdem sexus amatoribus negando; de iisdem autem sacerdotum paedicationem et tolerantibus et tacentibus; de aliis denique similibus.
     In quibus audiendis Iuvenaliano pervasus ardore haec fere clamavi de unaquaque re obiecta.
     De Europa ad unitatem lingua, religione, doctrinis redacta, si contraria invenissent, producerent: nam inter nos senes et inter omnes semper constiterat ex auctoribus, artificiis aliisque testimoniis Europaeos ad unitatem informatos arte, poesi, scientiis a Graecis; lingua, iure, viis, imperio a Romanis, qui et Graecitatem et Latinitatem (Graeca continuantem et integrantem) in omnes provincias vulgaverant (iuris humanitatem ipsi Seres nuperrime laudaverunt, Anglo-Saxonum legibus id praeferentes); religione vero miram ad unitatem a Roma Christiana esse redactos, qui Latinitatem produxerat vel in regiones a Romanis intactas (ut in Germaniam interiorem, Hiberniam, Scandiam, Daniam, Poloniam, Hungariam, Croatiam, Cechiam et Slovachiam), Benedictinis coenobitis operam dantibus; in Europa autem orientali, altera Roma (cuius imperium - diuturnius nostro maiore, in partibus occidentalibus per Sacrum Romanum Imperium continuato - paulo ante Americam repertam a Turcis eversum est) Christianitatem per Cyrillum et Methodium in ceteros Slavos propagavit, etsi Graeca lingua non comitante. Quod a Claudiano, Aegyptio poeta, et Gallico Namatiano de Roma antiqua dicitur (De red., I, 63 et 66):

FECISTI PATRIAM DIVERSIS GENTIBVS VNAMÂ…
VRBEM FECISTI QVOD PRIVS ORBIS ERAT,

id vel melius aptari potest universalitati Romanae Ecclesiae.
     Arabes autem renatarum in Italia atque Europa litterarum et artium et scientiarum auctores fuisse novissimum videtur et maxime mirabile dictu atque auditu; namque et Arabes ipsi per Avicennam et Averroem, interpretes Aristotelis et neoplatonicorum, confitentur se philosophiam et scientias a Graecis accepisse (Arabes, ut Occidentales, geometriae theoremata discunt docentve eisdem formulis, quae in vetustissimis Euclidis Elementis leguntur) et humaniorum litterarum
auctores Latina et Graeca exemplaria recuperaverunt eo consilio, ut praeeunte Thoma illo Aquinati Aristotelis Graecitatem vindicante Graeco-Romanam antiquitatem contra Arabes revocarent.
     Arabes scientiis quidem praeclari fuerunt, sed ipsi Graeca Graecis, Indica Indis (ut numeros), Serica (acum magneticam, chartam, pulverem pyricum) Seribus reddunt: ex artibus denique tantum architecturam, ut Hebraei, coluerunt.
     Nemo vel mediocriter “Europaeitate” imbutus in eum incidisset errorem, ut libertatis in orbe auctores diceret Americanos Foederatarum Civitatum; qui - acerrimi quidem cultores - Capitolio suo sese proclamant heredes Romanae libertatis, quae extremos martyres Catonem tradit et Ciceronem, liberam mortem praeferentes servili vitae, Demosthenem Atheniensem secutos: namque libertatis et popularis reipublicae clarissimae cultrices in orbe fuerunt Athenae, quarum victorias contra Persicum imperium Herodotus libertati tribuit, et Roma a Cicerone in Catilinariis, et Philippicis et De re publica tractatu illustrata.
     Novorum sophistarum ab ignorantia ad malevolentiam progressi ad nodum quaestionis venimus, cum eiusmodi malevolentia “laicitate” tecta et Catholicitatem et Pontificatum et Episcopatum involvat: ita in fabulis Aesopi CCXVII et CCXVIII lupi oves inducunt ad otiosos canes eiciendos: si ovibus pax est cum lupis, quid opus est canibus?
     Aiunt sophistae Catholicos, Christi cruce et sepulcro praetextos, Pontifice incitante, Palaestinam vastavisse et occupavisse; at, dum haec accusant, tacent de Arabibus et Africam et Hispaniam et Siciliam et Syriam et Anatoliam armis occupantibus et discordiis divisas per vim a Christo ad Macometum convertentibus: Christiana enim erat universa Africa septentrionalis, quae Minucium, Tertullianum, divum Cyprianum et summum Augustinum iactabat in partibus Latinis, divum Athanasium in Graeco-Aegyptiis partibus; Hispania gloriabatur divo Isidoro; Syria autem Tatiano, divis Chrysostomo et Damasceno; Anatolia denique tres illos divos Cappadoces praebebat: utrumque Gregorium et Basilium.
     Adiciunt isti “laici” Hispanicos reges in Mauris eiciendis Cordubensem “meschitam” in ecclesiam mutavisse, at probabiliores essent, si una memorarent et Mauros illud idem templum divo Vincentio consecratum - in area iam Iano dicata - in “meschitam” convertisse et Turcas illam mirabilem basilicam Constantinopolitanam a diva Sophia nuncupatam in Musulmanum templum deformavisse.
     In Lutheranis Catholicitati praeferendis dictitant isti dimidiatae veritatis cultores ab Hispanicis regibus Americae indigenas et oppressos et per vim ad Cristum esse conversos, quod non fecisse Anglo-Saxones in America septentrionali; at praetermittunt, et septentrionales omnino bello exstinctos, nullis monumentis, et meridionales “Amerindos” vel oppressos superfuisse suis cum moribus et linguis et monumentis, vel nativis vel Christianis, item praeclaris.
     Ab ambitiosis principibus incitatos Catholicos et Lutheranos inter se cruentissimis pugnavisse bellis et nomen Christianum dedecoravisse infitiandum non est; at aliud schisma induxisse, quasi mediocri fuisse monitui et damno Cerularii patriarchae scissura inter Catholicos et Orthodoxos, alia est culpa, haud minor. Tum a nonnullis Germanis Lutherus quasi novus Arminius salutari potuit; nunc melius videmus quantum detrimenti attulerit et Christianitati et Europae.
     Tum enim Ecclesia sub Leone X, Mediceo pontifice, qui aureae aetatis coryphaeus et musagetes est salutatus, renovatum Italiae cultum ad culmen perducebat, post illud humaniorum litterarum saeculum, quo Terentiana atque Ciceroniana humanitas (versu expressa HOMO SVM: HVMANI NIL A ME ALIENVM PVTO, Heaut. I,1,25) novam fiduciam hominibus infuderat, Deo atque Ecclesia faventibus: sine illo humanitatis vere, nullum a luminibus saeculum a Franco-Gallia per Europam atque Americam vulgari poterat et ita praeire revolutioni et Americanae et ipsi Franco-Gallicae. Quod tum quidem Lutherus intellegere non poterat;  sed ne nunc quidem id mente comprehendunt isti sophistae, qui veterem cantilenam recinunt de Ecclesia sub Pio X novi saeculi novitates omnino condemnante, quippe Christianae fidei contrarias atque hostiles.
     Nunc, quamvis Italia et Europa videant familias et gentes suas intra pauca decennia nullis natis omnino perituras, tamen nonnulli vel cives vel etiam rerum rectores aut de lana caprina disceptant aut leges atque iura naturae evertunt et in nuptiarum iure amatoribus eiusdem sexus concedendo (quaenam in terrarum orbe vel religio vel barbara tribus vel civitas tale monstrum ipsis bestiis ignotum unquam cohonestavit?) et in mulieribus ad imminentem prolem abortu supprimendam incitandis (quae immanitas ut libertas a feminis tandem recuperata salutatur!).
     Quae scelera novi Solones, cum a Romano Pontifice et ab episcopis ac sacerdotibus Catholicis vehementissime condemnata audiant, ipsi quidem ut nova civium commoda celebrant, sacros autem principes ac praesules obiurgant quasi sese rebus publicis civiumque libertati interponant, cives vero derident, quod ipsos “laicos” non sequantur, et sacerdotibus fidentius se committant. Quae tragicomica res evocat illas, memoratas Aesopi fabulas CCXVII et CCXVIII de lupis, in pace ovibus proponenda, lanigeras exhortantibus ad otiosos canes eiciendos: quid canibus opus esse, si ovibus cum lupis pax esset?
     Postremum isti “laici” Ecclesiam reprehendunt, quod, cum paedicationem acerrime condemnet, tamen sacerdotes paedicantes aequiore ferat animo. Quam culpam - quae nonnumquam calumnia est - constat contra ab Ecclesia vehementissime et condemnatam et coercitam, cum sacerdotes (rectius quam Caesaris mulier, ut aiunt) minime suspicandi sint. Quin etiam videmus Ioannem Paulum II, Pontificem sanctissimae memoriae, personam suam, et insidiatoris vi et morbo et senio confectam, in sacrificium usque ad mortem obtulisse, quasi ad expiandum, si quando Ecclesiae homines erravissent.

Quod sacrificium Ecclesiam Matrem ac Magistram confirmat.

HERMINIVS PAOLETTA