CATECHISMUS CATHOLICAE ECCLESIAE
PARS TERTIA VITA IN CHRISTO
SECTIO PRIMA VOCATIO HOMINIS: VITA IN SPIRITU
CAPUT PRIMUM PERSONAE HUMANAE DIGNITAS
ARTICULUS 2 NOSTRA AD BEATITUDINEM VOCATIO
I. Beatitudines 1716 Beatitudines
in corde sunt praedicationis Iesu. Earum annuntiatio promissiones
populo electo inde ab Abraham factas assumit iterum. Ipsa eas
perficit, illas ordinando non amplius ad mere quadam fruendum terra,
sed ad Regnum coelorum:
« Beati pauperes spiritu, quoniam ipsorum est Regnum
caelorum. Beati, qui lugent, quoniam ipsi consolabuntur. Beati
mites, quoniam ipsi possidebunt terram. Beati, qui esuriunt et
sitiunt iustitiam, quoniam ipsi saturabuntur. Beati misericordes,
quia ipsi misericordiam consequentur. Beati mundo corde, quoniam
ipsi Deum videbunt. Beati pacifici, quoniam filii Dei vocabuntur.
Beati, qui persecutionem patiuntur propter iustitiam, quoniam ipsorum
est Regnum caelorum. Beati estis cum maledixerint vobis et
persecuti vos fuerint et dixerint omne malum adversum vos, mentientes,
propter me. Gaudete et exsultate, quoniam merces vestra copiosa est in
caelis » (Mt 5,3-12).
1717 Beatitudines vultum depingunt
Iesu Christi Eiusque caritatem describunt; vocationem exprimunt
fidelium gloriae passionis Eius et Resurrectionis consociatorum;
actiones et habitudines vitae christianae peculiares illustrant;
inopinabiles sunt promissiones quae spem in tribulationibus
sustinent; discipulis benedictiones annuntiant et retributiones iam
subobscure asseveratas; in Virginis Mariae et omnium sanctorum vita
inaugurantur.
II. Felicitatis desiderium 1718
Beatitudines naturali felicitatis respondent desiderio. Hoc
desiderium originis est divinae; Deus illud in hominis posuit corde
ut illum attrahat ad Se qui solus illud potest implere:
« Beate certe omnes vivere volumus neque quisquam est in
hominum genere, qui non huic sententiae, antequam plane sit emissa,
consentiat ».36
« Quomodo ergo Te quaero, Domine? Cum enim Te, Deum
meum, quaero, vitam beatam quaero. Quaeram Te, ut vivat anima mea. Vivit
enim corpus meum de anima mea et vivit anima mea de Te ».37
« Deus enim solus satiat ».38
1719 Beatitudines scopum detegunt
exsistentiae humanae, ultimum actuum humanorum finem: Deus nos ad
Suam propriam vocat beatitudinem. Haec vocatio ad unumquemque
dirigitur personaliter, sed etiam ad totam Ecclesiam, novum populum
eorum qui Promissionem acceperunt et in eius fide vivunt.
III. Beatitudo christiana 1720
Novum Testamentum, ut beatitudinem insigniat, ad quam Deus hominem
vocat, pluribus utitur expressionibus: Adventu Regni Dei;39
visione Dei: « Beati mundo corde, quoniam ipsi Deum videbunt » (Mt
5,8);40 ingressu in gaudium Domini;41 ingressu
in requiem Dei:42
« Ibi vacabimus et videbimus, videbimus et amabimus,
amabimus et laudabimus. Ecce quod erit in fine sine fine. Nam quis alius
noster est finis nisi pervenire ad Regnum, cuius nullus est finis? ».43
1721 Deus enim nos posuit in mundo
ut Ipsum cognoscamus, Ipsi serviamus Ipsumque amemus atque ut sic ad
paradisum perveniamus. Beatitudo nos efficit « divinae consortes
naturae » (2 Pe 1,4) et vitae aeternae.44 Cum ea
homo gloriam ingreditur Christi45 et fruitionem vitae
trinitariae. 1722 Talis beatitudo
intelligentiam superat et solas vires humanas. E dono Dei oritur
gratuito. Propterea supernaturalis dicitur, sicut gratia quae
hominem disponit ad divinam ingrediendam fruitionem.
« "Beati mundo corde, quoniam ipsi Deum videbunt". Sed
secundum magnitudinem quidem Eius et inenarrabilem gloriam "nemo videbit
Deum et vivet", incapabilis enim Pater, secundum autem dilectionem et
humanitatem et quod omnia possit, etiam hoc concedit his qui Se
diligunt, id est videre Deum [...]: quoniam "quae impossibilia sunt apud
homines possibilia apud Deum" ».46
1723 Promissa beatitudo nos collocat
ante electiones morales decisivas. Nos invitat ad cor nostrum a
malis purificandum instinctibus et ad amorem Dei super omnia
quaerendum. Nos docet veram felicitatem in divitiis vel commoditate
non residere neque in gloria humana vel potentia, neque in ullo
humano opere, etiamsi perutile sit, sicut scientiae, technicae et
artes, neque in ulla creatura, sed in solo Deo, omnis boni et omnis
amoris fonte:
« Divitiae magna divinitas sunt hodierna; illis
multitudo, tota hominum massa, obsequium tribuit spontaneum.
Beatitudinem metiuntur secundum fortunam, et secundum fortunam etiam
honorabilitatem metiuntur. [...] Hoc oritur e nostra convictione [...]
iuxta quam omnia sunt cum divitiis possibilia. Divitiae sunt igitur unum
ex hodiernis idolis famaque aliud est. [...] Fama, cognosci et in mundo
rumorem facere ad id pervenit ut bonum in se ipsa consideretur, bonum
excelsum, obiectum, et ipsa, verae venerationis. [...] Id appellari
posset ephemeridum fama ».47
1724 Decalogus, sermo montanus et
catechesis apostolica nobis describunt vias quae ad Regnum ducunt
coelorum. Eis pedetentim per actus implicamur quotidianos, gratia
Spiritus Sancti sustentos. Christi verbo fecundati, lente fructus
ferimus in Ecclesia ad gloriam Dei.48
Compendium 1725 Beatitudines
promissiones Dei inde ab Abraham factas assumunt et perficiunt, eas
ad Regnum coelorum ordinando. Felicitatis respondent desiderio quod
Deus in hominis posuit corde. 1726
Beatitudines nos finem ultimum docent ad quem Deus nos vocat:
Regnum, visionem Dei, participationem divinae naturae, vitam
aeternam, filiationem et in Deo requiem.
1727 Vitae aeternae beatitudo donum Dei est gratuitum; ipsa
est supernaturalis sicut gratia quae ad illam ducit.
1728 Beatitudines nos ante decisivas relate ad bona
terrestria collocant electiones; ipsae nostrum purificant cor ad nos
docendum Deum amare super omnia. 1729
Coeli beatitudo determinat criteria ad usum bonorum terrestrium
discernendum secundum Legem Dei.
(36) Sanctus Augustinus, De moribus Ecclesiae catholicae, 1,
3, 4: CSEL 90, 6 (PL 32, 1312).
(37) Sanctus Augustinus, Confessiones, 10, 20, 29: CCL 27,
170 (PL 32, 791). (38)
Sanctus Thomas Aquinas, In Symbolum Apostolorum scilicet « Credo
in Deum » expositio, c. 15: Opera omnia, v. 27 (Parisiis
1875) p. 228. (39) Cf
Mt 4,17. (40) Cf 1
Io 3,2; 1 Cor 13,12.
(41) Cf Mt 25,21.23.
(42) Cf Heb 4,7-11.
(43) Sanctus Augustinus, De civitate Dei, 22, 30: CSEL 402,
670 (PL 41, 804). (44) Cf
Io 17,3. (45) Cf
Rom 8,18. (46) Sanctus
Irenaeus Lugdunensis, Adversus haereses, 4, 20, 5: SC 100,
638. (47) Ioannes Henricus
Newman, Discourses addressed to Mixed Congregations, 5 [Saintliness
the Standard of Christian Principle] (Westminster 1966) p.
89-91. (48) Cf parabola
seminatoris: Mt 13,3-23. |