 |
BRONISŁAW MARKIEWICZ (1842-1912)
foto
Bronisław Markiewicz urodził się 13 lipca 1842 roku w Pruchniku, na terenie
obecnej Archidiecezji Przemyskiej jako szóste z jedenastu dzieci Jana
Markiewicza, burmistrza miasta, i Marianny Gryzieckiej. W domu rodzinnym
otrzymał bardzo staranną formację religijną. Pomimo tego nieco później, w
okresie nauki w gimnazjum w Przemyślu, przeżył pewne załamanie w wierze
spowodowane w znacznej mierze silnym duchem antyreligijnym panującym w
środowisku szkolnym. Owe młodzieńcze trudności w wierze udało mu się szybko
przezwyciężyć odzyskując pogodę ducha i wewnętrzny pokój.
W 1863 roku, po uzyskaniu świadectwa dojrzałości, czując się
powołany do kapłaństwa, młody Bronisław wstąpił do Wyższego Seminarium
Duchownego w Przemyślu. Ukończywszy przewidziane studia, dnia 15 września 1867
roku został wyświęcony na kapłana. Po sześciu latach pracy duszpasterskiej w
charakterze wikariusza w Harcie i w Katedrze w Przemyślu, chcąc lepiej
przygotować się do pracy z młodzieżą, studiował przez dwa lata pedagogikę,
filozofię i historię na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie i Uniwersytecie
Jagiellońskim w Krakowie. W roku 1875 został mianowany proboszczem w
miejscowości Gać a dwa lata później w Błażowej. W roku 1982 powierzono mu
wykłady z teologii pastoralnej w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu.
Czując się powołanym do życia zakonnego, w listopadzie 1885 roku
wyjechał do Włoch. Tutaj wstąpił do Zgromadzenia Salezjanów i w dniu 25 marca
1887 roku miał przywilej i radość złożyć śluby zakonne na ręce św. Jana Bosko.
Jako Salezjanin wypełniał z oddaniem i gorliwością różne zadania powierzone mu
przez przełożonych. Z powodu surowego trybu życia i odmienności klimatu Ks.
Markiewicz zachorował na gruźlicę płuc. Stan jego zdrowia był tak ciężki, że
uważano go za bliskiego śmierci. Powróciwszy szczęśliwie do zdrowia, odbywał
rekonwalescencję we Włoszech aż do dnia 23 marca 1892 roku kiedy to, za
zezwoleniem Przełożonych, powrócił do Polski by objąć funkcję proboszcza w
Miejscu Piastowym.
Ksiądz Bronisław Markiewicz idąc za duchem Św. Jana Bosko, oprócz
zwyczajnej działalności parafialnej, poświęcił się formowaniu młodzieży biednej
i sierocej. Dla niej otworzył w Miejscu Piastowym Instytut wychowawczy, który
zapewniał wychowankom pomoc materialną i duchową, przygotowując ich jednocześnie
do przyszłego samodzielnego życia poprzez formację zawodową w szkołach
działających przy tymże instytucie. W tym też celu zdecydował się w 1897 roku
założyć dwa nowe Zgromadzenia zakonne oparte na duchowości i statutach
opracowanych przez Św. Jana Bosko i dostosowanych do specyfiki swego
szczególnego charyzmatu. Ks. Markiewicz, przyjęty ponownie do diecezji
przemyskiej, wypełniał nadal obowiązki proboszcza i dyrektora Instytutu o nazwie
„Towarzystwo Powściągliwość i Praca” (powstałego w 1898 roku), dla którego
starał się o otrzymanie zatwierdzenia kościelnego jako zgromadzenia zakonnego.
Zgromadzenia Św. Michała Archanioła zostały zatwierdzone po śmierci Założyciela:
gałąź męska w 1921 a gałąź żeńska w 1928 roku.
Ks. Bronisław Markiewicz, za zgodą i błogosławieństwem swego
Biskupa, Św. Józefa Sebastiana Pelczara, kontynuował działalność formacyjną
młodzieży i dzieci opuszczonych i sierot, korzystając w tym dziele z pomocy
współpracowników, do których przygotowania i formacji sam się przyczynił. W
Miejscu Piastowym stworzył dom i zapewnił wychowanie setkom chłopców,
poświęcając się dla nich bez reszty. W miesiącu sierpniu 1903 roku otworzył nową
placówkę wychowawczą w Pawlikowicach koło Krakowa gdzie około 400 sierot
znalazło dom wraz z możliwością formacji duchowej i zawodowej.
Całkowite poświęcenie się dzieciom, heroiczne zaparcie się samego
siebie oraz ogrom pracy do wykonania, stosunkowo szybko przyczyniły się do
wyczerpania sił ks. Markiewicza i do całkowitej utraty zdrowia, już i tak bardzo
nadszarpniętego poprzez chorobę przebytą we Włoszech. Wszystko to doprowadziło
do zakończenia jego pielgrzymki doczesnej, które nastąpiło dnia 29 stycznia 1912
roku. Tak za życia jak i po śmierci ks. Markiewicz uważany był za człowieka
nadzwyczajnego. Zważywszy na fakt, że przekonanie o jego świętości ciągle
wzrastało, Przełożeni obydwu Zgromadzeń Św. Michała Archanioła przez Niego
założonych zwrócili się z prośbą do Biskupa Przemyskiego o rozpoczęcie procesu
beatyfikacyjnego, którego pierwsza sesja odbyła się w 1958 roku. Po dopełnieniu
wszystkich przewidzianych aktów prawnych, dnia 2 lipca 1994 roku, w obecności
Ojca Świętego Jana Pawła II, został ogłoszony Dekret o heroiczności cnót ks.
Markiewicza. Dziesięć lat później, tj. dnia 20 grudnia 2004 roku został
promulgowany Dekret o cudzie zdziałanym przez Boga za wstawiennictwem Ks.
Markiewicza, co otworzyło drogę do jego beatyfikacji.
W świadectwach i wspomnieniach tych, którzy zetknęli się osobiście
z błogosławionym Bronisławem, jest podkreślane w sposób szczególny jego wielkie
umiłowanie Boga i bliźniego, zwłaszcza dzieci i młodzieży najbiedniejszej,
zaniedbanej, opuszczonej i sierocej. Im poświęcił całego siebie przejawiając
głębokie pragnienie przygarnięcia jak największej ich liczby i ofiarowania im
ludzkiej życzliwości i dobroci, której odczuwali tak wielki brak. To pragnienie
wyraził w słowach: „Chciałbym zebrać miliony dzieci i młodzieży z wszystkich
krajów i narodów, żywić ich za darmo i przyodziewać ich na duszy i na ciele”.
Ks. Markiewicz pozostał wierny do końca życia temu nakazowi miłości połączonemu
z odważną – jak na owe czasy – opcją na rzecz ubogich, przyjmując w sposób
heroiczny wszystkie skutki jakie zeń wypływały.
|