KESHILLI PAPNOR PER DIALOGUN NDERFETAR

Të Krishterë dhe Myslimanë:
të thirrur për të nxitur kulturën e paqes

Të dashur Miq Myslimanë,

1. Është kënaqësi e veçantë për mua t’ju bëj urimet miqësore dhe të përzemërta të Këshillit Papnor për Dialogun ndërfetar për festën tuaj të gëzueshme të ‘Id al-Fitr, e cila përfundon ecjen e përshkuar përgjatë muajit të agjërimit dhe të lutjes së Ramazanit. Ky hap është i rëndësishëm për jetën bashkësisë myslimane dhe i jep secilit një forcë të re në jetën personale, familjare dhe shoqërore. Ka rëndësi në fakt që secili ta dëshmojë mesazhin fetar nëpërmjet një jete gjithnjë e më të ndershme dhe më në përputhje me planin e Krijuesit, me shqetësimin për t’u shërbyer vëllezërve të tij dhe në solidaritet dhe vëllazëri gjithnjë e më të madhe me anëtarët e feve të tjera dhe me të gjithë njerëzit vullnetmirë, me dëshirën për të punuar së bashku për të mirën e përbashkët.

2. Në epokën e trazuar që ne po kalojmë, anëtarët e feve kanë mbi të gjitha detyrën për të punuar, si shërbëtorë të të Gjithëpushtetshmit, në të mirën e paqes, e cila kalon përmes respektimit të bindjeve personale dhe kolektive të secilit, si dhe përmes lirisë së ushtrimit të fesë. Liria e fesë, e cila nuk reduktohet thjesht në lirinë e kultit, është në fakt njëra prej aspekteve thelbësore të lirisë së ndërgjegjes, e cila i përket çdo njeriu dhe është guri i këndit i të drejtave njerëzore. Vetëm duke mbajtur parasysh këtë do të mund të ndërtohet një kulturë paqeje dhe solidariteti mes njerëzve, dhe që të gjithë do të mund të angazhohen vendosmërisht për ndërtimin e një shoqërie gjithnjë e më vëllazërore, duke bërë gjithsa është në dorën e tyre për të refuzuar dhunën e çfarëdo lloji qoftë ajo, e cila nuk mund të ketë kurrë motivacion fetar, sepse ajo dhunon shëmbëllesën e Zotit që mbart çdo njeri. Ne të gjithë e dimë se dhuna, dhe veçanërisht terrorizmi i cili godet verbërisht dhe shkakton viktima të shumta sidomos ndër të pafajshmit, është e paaftë që t’i zgjidhë konfliktet, dhe se ajo krijon ingranazhin vdekjeprurës të urrejtjes shkatërrimtare në dëm të njeriut dhe të shoqërisë.

3. Si njerëz të fesë, është detyrë e jona të jemi para së gjithash edukatorë të paqes, të të drejtave të njeriut, të një lirie që respekton secilin, por gjithashtu edhe të një jete shoqërore gjithnjë e më të fortë, sepse njeriu duhet të kujdeset për vëllezërit dhe motrat e veta me humanizëm, pa asnjë diskriminim. Askush nuk mund të përjashtohet prej bashkësisë kombëtare për shkak të racës, të fesë, dhe as për shkak të ndonjë karakteristike tjetër personale. Të gjithë së bashku, anëtarë të traditave fetare të ndryshme, jemi të thirrur të përhapim një mësim që nderon çdo krijesë njerëzore, një mesazh dashurie mes njerëzve dhe mes popujve. Në veçanti na takon neve që t’i formojmë me këtë frymë brezat e rinj, të cilët do të marrin në dorëzim të ardhmen. Para së gjithash është detyrë e familjes e pastaj e personave që kanë përgjegjësi në fushën edukative dhe e Autoriteteve civile dhe fetare në tërësi që të jenë të kujdesshëm për të përhapur një mësim të drejtë dhe për t’i dhënë secilit një edukatë të përshtatshme në fushat e ndryshme të përmendura, sidomos një edukatë qytetare, që të grishë çdo të ri të respktojë ata që e rrethojnë dhe t’i konsiderojë si vëllezër dhe motra, me të cilët ai është i thirrur të jetojë ditë për ditë jo me indiferencë, por me vëmendje vëllazërore. Është pra urgjente më fort se kurrë t’u mësohen brezave të rinj vlerat njerëzore, morale dhe qytetare themelore, të dobishme si për jetën personale ashtu edhe për jetën kolektive. Çdo mungesë qytetërimi duhet të jetë një rast për t’u kujtuar të rinjve atë që ne presim prej tyre në jetën shoqërore. Është në lojë e mira e përbashkët e secilës shoqëri dhe e botës në tërësi.

4. Në këtë frymë duhet konsideruar si i rëndësishëm vazhdimi dhe intensifikimi i dialogut mes të Krishterëve dhe Myslimanëve, në aspektin e tij edukativ dhe kulturor, me qëllim që të mobilizohen të gjitha forcat në shërbim të njeriut dhe të njerëzimit, me qëllim që brezat e rinj të mos organizohen në blloqe kulturore ose fetare njëri kundra tjetrit, por si vëllezër dhe motra të vërtetë në humanizëm. Dialogu është një instrument që mund të na ndihmojë të dalim prej kësaj spiraleje pa fund konfliktesh dhe tensionesh të shumta që përjetojnë shoqëritë tona, me qëllim që të gjithë popujt të mund të jetojnë në qetësi dhe në paqe, në respekt reciprok dhe mirëkuptim mes anëtarëve të tyre të ndryshëm.

Për ta bërë këtë, unë kërkoj vëmendjen tuaj me qëllim që përmes takimeve dhe shkëmbimeve, të Krishterët dhe Myslimanët të punojnë së bashku, në respekt reciprok, për paqen dhe për një të ardhme më të mirë për të gjithë njerëzit; ata do të jenë për rininë e sotme një shembull për t’u ndjekur dhe për t’u imituar. Të rinjtë do të fitojnë një besim të ri në jetën shoqërore dhe do të kenë më shumë dëshirë që të futen dhe të marrin pjesë në shndërrimin e saj. Edukimi dhe shembulli do të jenë për ta burim shprese në të ardhmen.

5. Kjo është dëshira e zjarrtë që unë ndaj me ju: që të Krishterë dhe Myslimanë të zhvillojnë gjithmonë e më shumë marrëdhënie miqësore dhe frytdhënëse për të ndarë të mirat e tyre të veçanta, dhe që ata të përkujdesen veçanërisht për cilësinë e dëshmisë së tyre si besimtarë!

Ju përsëris, të dashur Miq Myslimanë, urimet e mia të përzemërta për festën tuaj dhe i lutem Zotit të paqes dhe të mëshirës që t’ju japë të gjithëve shëndet të mirë, qetësi dhe begati.

Kardinal Jean-Louis Tauran
President

Arqipeshkëv Pier Luigi Celata
Sekretar