Drodzy Bracia i Siostry, dzień dobry!  

Ewangelia z dzisiejszej liturgii kończy się wyrażającym zatroskanie pytaniem Jezusa: „Czy (…) Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?” (Łk 18, 8). Jakby chciał powiedzieć: czy kiedy przyjdę na końcu dziejów - ale możemy pomyśleć, również teraz, w tej chwili życia – czy znajdę w was trochę wiary, w waszym świecie? Jest to pytanie poważne. Wyobraźmy sobie, że Pan przychodzi dzisiaj na ziemię – zobaczyłby, niestety, liczne wojny, wiele nędzy, wiele nierówności i zarazem wielkie zdobycze techniki, nowoczesne środki i ludzi, którzy wciąż się spieszą, nigdy się nie zatrzymują. A czy znalazłby kogoś, kto Mu poświęca czas i darzy Go miłością, kto stawia Go na pierwszym miejscu? A przede wszystkim zadajmy sobie pytanie: co znalazłby we mnie Pan, gdyby przyszedł dzisiaj, co znalazłby we mnie, w moim życiu, w moim sercu? Jakie priorytety w moim życiu by zobaczył?

My często koncentrujemy się na wielu rzeczach pilnych, ale niekoniecznych, zajmujemy się i przejmujemy wieloma sprawami drugorzędnymi; a być może, nie spostrzegając się, zaniedbujemy to, co liczy się najbardziej, i pozwalamy, aby nasza miłość do Boga stygła, stopniowo się oziębiała. Dziś Jezus wskazuje nam środek zaradczy na rozpalenie wiary, która stała się letnia. A co jest tym środkiem? Modlitwa. Modlitwa jest lekarstwem wiary, środkiem wzmacniającym duszę. Musi to być jednak modlitwa wytrwała. Jeżeli mamy odbyć jakąś kurację, żeby czuć się lepiej, ważne jest właściwe jej stosowanie, zażywanie leków w należyty sposób i o właściwych porach, wytrwale i regularnie. Tak trzeba postępować we wszystkim w życiu. Pomyślmy o roślinie, którą trzymamy w domu – musimy ją zasilać wytrwale każdego dnia, nie możemy jej nadmiernie podlać, a potem zostawić bez wody na całe tygodnie! Tym bardziej dotyczy to modlitwy – nie można żyć tylko ważnymi chwilami czy intensywnymi spotkaniami od czasu do czasu, a później „zapadać w letarg”. Nasza wiara wyschnie. Potrzebna jest codzienna woda modlitwy, potrzeba czasu poświęconego Bogu, tak aby On mógł wejść w nasz czas, w naszą historię; stałych chwil, kiedy otwieramy Mu serce, aby On mógł wlewać w nas każdego dnia miłość, pokój, radość, siłę, nadzieję; to znaczy karmić naszą wiarę.

Dlatego Jezus dziś mówi „do swoich uczniów – do wszystkich, a nie tylko do niektórych! – że trzeba modlić się zawsze i nigdy nie ustawać (por. w. 1). Lecz ktoś mógłby wyrazić zastrzeżenie: „Ale jak mam to robić? Nie żyję w klasztorze, nie mam wiele czasu na modlitwę!”. Prawdopodobnie pomocna może być wobec tej trudności, która jest rzeczywista, pewna mądra praktyka duchowa, która dziś jest nieco zapomniana, a którą dobrze znają ludzie starsi naszych czasów, zwłaszcza babcie - praktyka tak zwanych aktów strzelistych. Nazwa jest trochę przestarzała, ale treść jest dobra. Co to takiego? Są to bardzo krótkie modlitwy, łatwe do zapamiętania, które możemy powtarzać często w ciągu dnia, w trakcie różnych czynności, abyśmy byli „zestrojeni” z Panem. Podajmy parę przykładów. Zaraz po przebudzeniu możemy powiedzieć: „Panie, dziękuję Ci i Tobie ofiaruję ten dzień” – to jest krótka modlitwa; później, przed rozpoczęciem działalności, możemy powtarzać: „Przyjdź, Duchu Święty”; i między jedną czynnością a drugą modlić się w ten sposób: „Jezu, ufam Tobie, Jezu, kocham Cię”. Króciutkie modlitwy, które jednak utrzymują nas w kontakcie z Panem. Jakże często wysyłamy „sms-y” do osób, które kochamy! Róbmy to samo także w stosunku do Pana, żeby serce było z Nim połączone. I nie zapominajmy odczytywać Jego odpowiedzi. Pan zawsze odpowiada. Gdzie je znajdziemy? W Ewangelii, którą zawsze trzeba mieć pod ręką i otwierać każdego dnia kilka razy, żeby otrzymywać Słowo życia skierowane do nas.

Powróćmy do tej rady, którą dawałem wielokrotnie – noście małą kieszonkową Ewangelię — w kieszeni, w torbie, i kiedy macie chwilkę czasu, otwórzcie i przeczytajcie coś, a Pan odpowie.

Oby Maryja Dziewica, wiernie słuchająca, nauczyła nas sztuki modlenia się zawsze, bez ustawania.

__________________________________

Po modlitwie Anioł Pański:

Drodzy bracia i siostry, 10 października ubiegłego roku rozpoczęła się pierwsza faza XVI Zwyczajnego Zgromadzenia Ogólnego Synodu Biskupów na temat: „Ku Kościołowi synodalnemu – komunia, uczestnictwo, misja”. Od tamtej pory trwa w Kościołach partykularnych pierwsza faza Synodu, ze słuchaniem i rozeznawaniem. Liczne są owoce zapoczątkowanego procesu synodalnego, jednak żeby w pełni dojrzały, nie należy się spieszyć. Dlatego, aby był do dyspozycji dłuższy czas na rozeznanie, postanowiłem, że to Zgromadzenie Synodalne będzie odbywało się w dwóch sesjach. Pierwsza od 4 do 29 października 2023 r., a druga w październiku 2024 r. Ufam, że ta decyzja będzie sprzyjać zrozumieniu synodalności jako konstytutywnego wymiaru Kościoła i pomoże wszystkim przeżywać ją jako drogę braci i sióstr, którzy dają świadectwo radości Ewangelii.     

Dzisiaj w Boves (Cuneo) zostaną ogłoszeni błogosławionymi ks. Józef Bernardi i ks. Mariusz Ghibaudo, proboszcz i wikary, zabici z nienawiści do wiary w 1943 r. W skrajnym niebezpieczeństwie nie opuścili powierzonego im ludu, ale wspierali go aż do przelania krwi, dzieląc tragiczny los innych obywateli, zabijanych przez nazistów. Niech ich przykład wzbudza w kapłanach pragnienie bycia pasterzami według serca Chrystusa, zawsze przy swoim ludzie. Oklaski dla nowych błogosławionych!

W przyszły wtorek, 18 października, Fundacja „Pomoc Kościołowi w Potrzebie” organizuje inicjatywę „Milion dzieci modli się na różańcu o pokój na świecie”. Dziękuję wszystkim chłopcom i dziewczynkom, którzy w niej uczestniczą! Przyłączmy się do nich i zawierzajmy wstawiennictwu Matki Bożej udręczony naród ukraiński oraz inne narody, które cierpią z powodu wojny i wszelkich form przemocy i nędzy.

Odnośnie do nędzy, jutro przypada Światowy Dzień Walki z Ubóstwem – każdy może się przyczynić na rzecz społeczeństwa, w którym nikt nie będzie się czuł wykluczony z powodu biedy.

Pozdrawiam was wszystkich, rzymian i pielgrzymów z różnych krajów - rodziny, grupy parafialne, stowarzyszenia. W szczególności pozdrawiam orkiestrę marszową z Fryburga, której grę słyszałem - są dobrzy; chór „Comelico” z Santo Stefano di Cadore; Stowarzyszenie Milicja Niepokalanej oraz przedstawicieli hiszpańskiej Konfederacji Organizacji Przedsiębiorców i Hiszpańską Federację Niezależnych. Pozdrawiam także wiernych z Chajarí w prowincji Entre Ríos (Argentyna), którzy tu są – niech ich Bóg błogosławi!

Wszystkim życzę miłej niedzieli. I proszę, nie zapominajcie o modlitwie za mnie. Dobrego obiadu i do zobaczenia!