Drodzy Bracia i Siostry!

Dziś cieszymy się radością i łaską świętowania Jubileuszu Stolicy Apostolskiej w liturgiczne wspomnienie Maryi, Matki Kościoła. Ta szczęśliwa zbieżność jest źródłem światła i wewnętrznej inspiracji w Duchu Świętym, który wczoraj, w dniu Pięćdziesiątnicy, zstąpił nader obficie na Lud Boży. W tej duchowej atmosferze radujemy się dzisiaj szczególnym dniem, najpierw poprzez medytację, której wysłuchaliśmy, a teraz tutaj, przy Stole Słowa i Eucharystii.

Słowo Boże w tej celebracji pozwala nam zrozumieć tajemnicę Kościoła, a w nim Stolicy Apostolskiej, w świetle dwóch biblijnych obrazów, zapisanych przez Ducha Świętego na kartach Dziejów Apostolskich (1, 12-14) i Ewangelii św. Jana (19, 25-34).

Zacznijmy od obrazu fundamentalnego, czyli opisu śmierci Jezusa. Jan, jedyny z Dwunastu obecny na Kalwarii, widział i świadczył, że pod krzyżem, wraz z innymi niewiastami stała Matka Jezusa (w. 25). Usłyszał też na własne uszy ostatnie słowa Mistrza, między innymi: „Niewiasto, oto syn Twój!”, a następnie, skierowane do niego: „Oto Matka twoja!” (w. 26-27).

Macierzyństwo Maryi, poprzez tajemnicę Krzyża, dokonało niepojętego przeskoku: Matka Jezusa stała się nową Ewą, ponieważ Syn połączył Ją ze swoją odkupieńczą śmiercią, źródłem nowego i wiecznego życia dla każdego człowieka, który przychodzi na ten świat. Temat płodności jest bardzo obecny w tej liturgii. Modlitwa „kolekty” od razu to podkreśliła, prosząc Ojca, aby Kościół, wspierany miłością Chrystusa, „był coraz bardziej płodny w Duchu” [1].

Płodność Kościoła jest tą samą płodnością, co płodność Maryi, i urzeczywistnia się w życiu jego członków na tyle, na ile „w małych rzeczach” przeżywają to, czego doświadczyła Matka, to znaczy miłują na wzór Jezusa. Cała płodność Kościoła i Stolicy Świętej zależy od Krzyża Chrystusowego. W przeciwnym razie pozostaje jedynie pozorem – jeśli nie czymś gorszym. Wielki współczesny teolog napisał: „Jeżeli [Kościół] jest drzewem, które wyrosło z małego gorczycznego ziarnka krzyża, to drzewo to jest przeznaczone do tego, aby samo znowu przynosiło ziarnka gorczyczne, a więc owoce, które będą powtórzeniem postaci krzyża, ponieważ jemu zawdzięczają siebie same” (Hans Urs von Balthasar, Cordula, albo o świadectwie chrześcijanina, Kraków 2002, tłum. F. Wycisk, s. 36).

W kolekcie prosiliśmy również o to, aby Kościół „radował się świętością swoich dzieci”. Istotnie, ta płodność Maryi i Kościoła jest nierozerwalnie związana z jego świętością, to znaczy z jego upodobnieniem się do Chrystusa. Stolica Święta jest święta tak, jak święty jest Kościół – w swoim pierwotnym rdzeniu, w samej tkance, z której jest utkana. Tak więc Stolica Apostolska strzeże świętości swoich korzeni, a jednocześnie sama jest przez nie strzeżona. Jednak, nie jest mniej prawdziwe to, że żyje ona również w świętości dzięki świętości każdego ze swoich członków. Dlatego najlepszym sposobem służenia Stolicy Apostolskiej jest dążenie do świętości, każdego z nas, stosownie do własnego stanu życia i powierzonego mu zadania.

Na przykład kapłan, który osobiście dźwiga ciężki krzyż ze względu na swoją posługę, a mimo to codziennie idzie do biura i stara się jak najlepiej wykonywać swoją pracę z miłością i wiarą, ten ksiądz uczestniczy i przyczynia się do płodności Kościoła. Podobnie ojciec lub matka rodziny, którzy w domu przeżywają trudną sytuację, mają syna sprawiającego kłopoty lub chorych rodziców, a mimo to z zaangażowaniem wykonują swoją pracę, są owocni dzięki płodności Maryi i Kościoła.

Przejdźmy teraz do drugiego obrazu, nakreślonego przez św. Łukasza na początku Dziejów Apostolskich, który przedstawia Matkę Jezusa wraz z Apostołami i uczniami w Wieczerniku (1, 12-14). Ukazuje nam macierzyństwo Maryi względem rodzącego się Kościoła, macierzyństwo „archetypiczne”, które pozostaje aktualne w każdym czasie i miejscu. A przede wszystkim jest ono zawsze owocem Tajemnicy Paschalnej, daru ukrzyżowanego i zmartwychwstałego Pana.

Duch Święty, który zstępuje z mocą na pierwszą wspólnotę, jest tym samym, którego Jezus przekazał wraz z ostatnim tchnieniem (por. J 19, 30). Ten biblijny obraz jest nierozerwalnie związany z pierwszym: płodność Kościoła jest zawsze związana z łaską, która wypłynęła z przebitego Serca Jezusa wraz z krwią i wodą, symbolami sakramentów (por. J 19, 34).

Maryja w Wieczerniku, dzięki macierzyńskiej misji otrzymanej u stóp krzyża, służy rodzącej się wspólnocie: jest żywą pamięcią Jezusa i jako taka, jest niejako biegunem przyciągającym, który harmonizuje różnice i sprawia, że modlitwa uczniów jest jednomyślna.

Apostołowie, również w tym tekście, są wymienieni z imienia, a jak zawsze pierwszy jest Piotr (por. w. 13). Ale to właśnie on, a raczej on pierwszy, jest wspierany przez Maryję w swojej posłudze. Analogicznie Matka Kościół wspiera posługę następców Piotra charyzmatem maryjnym. Stolica Apostolska w sposób zupełnie szczególny żyje współistnieniem dwóch biegunów: maryjnego i piotrowego. To właśnie biegun maryjny zapewnia owocność i świętość bieguna piotrowego poprzez swoje macierzyństwo, dar Chrystusa i Ducha Świętego.

Drodzy, wysławiajmy Boga za Jego Słowo – lampę, która rozjaśnia nasze kroki, także nasze codzienne życie w służbie na rzecz Stolicy Apostolskiej. I oświeceni tym Słowem, odnówmy naszą modlitwę: „Spraw Ojcze, aby Twój Kościół, wspierany miłością Chrystusa, stawał się coraz bardziej płodny w Duchu, radował się świętością swoich dzieci i gromadził w swym łonie całą rodzinę ludzką” (kolekta mszalna) [2]. Amen.

__________________________________________

[1] Odniesienie do wyrażenia „płodność” wynika z treści kolekty zawartej we włoskim wyd. Mszału Rzymskiego.

[2] Wg włoskiego wyd. Mszału Rzymskiego.