Najdrożsi Bracia i Siostry!

W tekście Ewangelii według św. Mateusza, którego przed chwilą wysłuchaliśmy, Jezus kieruje do swoich uczniów różne pouczenia. Chciałbym zatrzymać się nad jednym z nich, które wydaje się szczególnie stosowne dla tej celebracji. Brzmi ono: „Przypatrzcie się ptakom podniebnym… Przypatrzcie się liliom polnym, jak rosną” (Mt 6, 26.28).

Nie jest rzadkością, że Nauczyciel z Nazaretu w swoich pouczeniach odwołuje się do natury. Flora i fauna często są bohaterami Jego przypowieści. W tym przypadku mamy jednak do czynienia z wyraźnym wezwaniem do obserwacji i kontemplacji stworzenia – działań ukierunkowanych na zrozumienie pierwotnego zamysłu Stwórcy.

Od samego początku wszystko zostało mądrze uporządkowane, aby wszystkie stworzenia współdziałały w urzeczywistnianiu Królestwa Bożego. Każde stworzenie ma ważną i właściwą sobie rolę w tym planie, a każde jest „bardzo dobre”, jak podkreśla Księga Rodzaju (por. Rdz 1, 1-29).

W tym samym fragmencie Ewangelii, mówiąc o ptakach i liliach, Jezus kieruje do uczniów dwa pytania: „Czyż wy nie jesteście ważniejsi niż one?” (Mt 6, 26) oraz: „Jeśli więc ziele polne… Bóg tak przyodziewa, to czyż nie tym bardziej was…?” (Mt 6, 30).

Jakby nawiązując w sposób pośredni do opisu stworzenia w Księdze Rodzaju, Jezus podkreśla szczególne miejsce zarezerwowane w dziele stworzenia dla człowieka: najpiękniejszego ze stworzeń, uczynionego na obraz i podobieństwo Boga. Jednakże z tym przywilejem wiąże się wielka odpowiedzialność: obowiązek strzeżenia wszystkich innych stworzeń, w poszanowaniu zamysłu Stwórcy (por. Rdz 2, 15).

Troska o stworzenie stanowi zatem prawdziwe powołanie każdego człowieka – zadanie, które należy wypełniać wewnątrz samego stworzenia, nie zapominając nigdy, że jesteśmy stworzeniami pośród stworzeń, a nie stwórcami. Dlatego tak istotne jest, jak pisał mój Poprzednik, „aby poświęcić trochę czasu na odzyskanie spokojnej harmonii ze stworzeniem, na refleksję o naszym stylu życia i naszych ideałach, na kontemplację Stwórcy, który żyje pośród nas i w tym, co nas otacza” (Encyklika Laudato si’, 225).

Borgo Laudato si’, które dziś inaugurujemy, jawi się jako jedna z inicjatyw Kościoła zmierzających do realizacji tego „powołania by być obrońcami dzieła Bożego» (Encyklika Laudato si’, 217): zadania wymagającego, lecz pięknego i pociągającego, które stanowi istotny wymiar doświadczenia chrześcijańskiego.

Borgo Laudato si’ jest ziarnem nadziei, które papież Franciszek pozostawił nam jako dziedzictwo, „ziarnem mogącym wydać owoce sprawiedliwości i pokoju” (Orędzie na X Światowy Dzień Modlitw o Ochronę Świata Stworzonego 2025). I uczyni to, pozostając wierne swojemu posłannictwu, by być namacalnym wzorem myśli, struktur i działania, zdolnym wspierać nawrócenie ekologiczne poprzez edukację i katechezę.

To, co dziś oglądamy, stanowi syntezę niezwykłego piękna, w której duchowość, natura, historia, sztuka, praca i technologia pragną współistnieć w harmonii. W tym właśnie wyraża się idea „borgo” – miejsca bliskości i serdecznej wspólnoty.

A wszystko to nie może nie mówić nam o Bogu.