Jest mi miło, że mogę być tu z wami podczas uroczystości pierwszych nieszporów z okazji święta patronalnego Matki Bożej Różańcowej z Pompejów. Rzeczywiście, nabożeństwo do Matki Bożej zajmuje szczególne miejsce w moim sercu, dlatego też cieszę się, że mogę dzielić tę okazję ze wspólnotą australijską, zebraną podczas uroczystego błogosławieństwa odrestaurowanego obrazu Matki Bożej z Pompejów. Mam nadzieję, że ten obraz, który wiele dziesięcioleci temu podarował dla tej kaplicy przyszły święty Bartolo Longo, zainspiruje mieszkańców Domus i odwiedzających to miejsce pielgrzymów, a także członków lokalnej społeczności do jeszcze większej czci Matki Bożej.

Opatrznościowo zebraliśmy się tutaj w Roku Jubileuszowym, który skoncentrowany jest wokół teologicznej cnoty nadziei. W szczególny sposób Maryja ucieleśniała tę cnotę poprzez swoje zaufanie, że Bóg spełni swoje obietnice. Ta nadzieja dała Jej siłę i odwagę, by ochoczo poświęcić swoje życie dla Ewangelii i całkowicie poddać się woli Bożej. Często mówi się, że Wcielenie najpierw miało miejsce w sercu Maryi, zanim donokało się w Jej łonie. Podkreśla to Jej codzienną wierność Bogu.

Oczywiście, Maryja nie wiedziała dokładnie, jak i kiedy Bóg zbawi swój lud, ale żyła w oddaniu się woli Bożej, ufając, że zbawi On swój lud zgodnie ze swoim planem. Bóg nigdy nie zwleka, to my musimy nauczyć się ufać, nawet jeśli wymaga to cierpliwości i wytrwałości. Boże wyczucie czasu jest zawsze doskonałe. Tak więc, jak słyszeliśmy we fragmencie biblijnym św. Pawła: „gdy nadeszła pełnia czasu, zesłał Bóg Syna swego…, aby wykupił tych, którzy podlegali Prawu”.

Bóg zawsze przychodzi, aby nas zbawić i wyzwolić. Izraelici narodzili się pod Prawem, ale także z kruchością, słabością i pożądliwością naszej upadłej ludzkiej natury. Plan Boży został wypełniony poprzez misję Pana Jezusa. Co więcej, nie przyszedł On po to, aby po prostu odkupić nas z niewoli grzechu, ale aby wyzwolić nasze serca, abyśmy mogli powiedzieć Mu „tak”, tak jak uczyniła to Najświętsza Maryja Panna.

Teraz, dzięki darowi chrztu, rodzimy się pod prawem łaski jako dzieci Boże. Według słów Pieśni, Bóg, nasz Ojciec, „w Nim bowiem [w Chrystusie] wybrał nas przed założeniem świata... przeznaczył nas dla siebie jako przybranych synów poprzez Jezusa Chrystusa, według postanowienia swojej woli”. Zamysłem Jego woli jest doprowadzenie nas do życia wiecznego. W tym względzie św. Augustyn napisał, że „Bóg stworzył nas bez nas, ale nie zbawi nas bez nas”. Jesteśmy więc wezwani do współpracy z Nim poprzez życie łaską jako Jego synowie i córki, wnosząc swój wkład w plan zbawienia. Jest to prawdą, nawet jeśli nie wiemy, co przyniesie przyszłość. Niemniej jednak, podobnie jak Maryja, zawsze możemy być ufni i wdzięczni za Jego dzieło zbawienia.

Drodzy przyjaciele, za chwilę zaśpiewamy Magnificat. Czyniąc to, zastanówmy się, jak Maryja, prawdziwa Córka Syjonu, radowała się Bogiem, swoim Zbawicielem, ponieważ dostrzegła łaski, jakimi została obdarowana, oraz jak Bóg zawsze był wierny Abrahamowi i jego potomstwu.

Kiedy czcicie Matkę Bożą z Pompejów w Domus Australia, modlę się, abyście również zostali umocnieni przez Ducha Świętego w swojej służbie Panu i Jego Kościołowi oraz abyście przynosili obfite i trwałe owoce.