Drodzy Bracia i Siostry!

Na początku Mszy Świętej ponowiliśmy najpiękniejsze pozdrowienie, jakie możemy sobie wzajemnie przekazać: pokój z wami! Ten pokój jest darem Zmartwychwstałego Pana i pragnieniem każdego prawego serca. Dzisiaj, podczas waszego jubileuszu, zachęcam was zatem, abyście otworzyli swoje serca na łaskę Bożą.

Zgromadziliście się tutaj, przy grobie św. Piotra, jako pielgrzymi nadziei: nazwa ta nie oznacza jednego z wielu pragnień, ale cnotę, która nadaje siłę i sens wszystkim naszym oczekiwaniom dobra. Prawdziwa nadzieja otwiera święte drzwi zbawienia, przez które przechodzimy drogą wiary, żyjąc między sobą w braterskiej miłości. Tak więc to światło duszy wskazuje drogę, nawet gdy świat, ze wszystkimi swoimi zasobami, nie jest w stanie tego uczynić.

Ewangelia, którą usłyszeliśmy, zachęca nas do pielęgnowania nadziei językiem, który może brzmieć surowo: „Jeśli się nie nawrócicie, wszyscy tak samo zginiecie” (Łk 13, 3.5). Jezus dwukrotnie formułuje to ostrzeżenie, inspirując się wydarzeniami pełnymi przemocy i nieszczęścia. Niektórzy Galilejczycy zostali straceni z rozkazu rzymskiego namiestnika, a inni zginęli w wyniku zawalenia się wieży. Niestety, podobne wydarzenia mają miejsce nieustannie w historii ludzkości. W obliczu smutnej powtarzalności zła Pan wskazuje jednak na nowość życia, zachęcając nas do zmiany: „Nawróćcie się!”. Bóg jest bowiem zawsze gotowy ofiarować nam zbawienie i odkupić nas od zła, jeśli tego pragniemy. O ile naszą wolnością odpowiadamy na Jego opatrzność: oto nawrócenie, do którego wzywa Chrystus.

Dobrze oddaje to greckie słowo metanoia, które oznacza zmianę mentalności, przemianę sposobu życia, myślenia i działania. Nowy kierunek, do którego Pan nas wzywa, jest drogą prowadzącą z miejsca, w którym się znajdujemy, z teraźniejszości, do Boga, do wieczności. Tak działa cnota nadziei: zaskakuje nas głęboko obietnicą życia uwolnionego od tego jedynego sensu, który prowadzi do śmierci bez odkupienia.

Najmilsi, nawrócenie, o którym mówi Jezus, jest prawdziwą codzienną pracą, która dotyczy wszystkich naszych działań. To właśnie z tego zaangażowania wynika sens, jaki nadajemy życiu, i kierunek, w którym zmierza nasze serce. W obliczu cierpień i prób historii Ewangelia przypomina nam, że życie pozbawione nadziei oznacza pozostawanie nieruchomo w pewności śmierci, podczas gdy nawrócenie życia ku nadziei, którą Chrystus nam daje, oznacza noszenie w sercu światła Zmartwychwstałego. Ta przemiana dotyczy nas wszystkich: dotyczy każdego sumienia, jak również całego Kościoła, każdego obywatela, a zatem także państwa. Tak: jeśli państwo nie nawróci się z niesprawiedliwości, które mu zagrażają, i z korupcji, która je rujnuje – ryzykuje śmiercią.

W bardzo mądry sposób włoska konstytucja zapoczątkowała nowe życie kraju, stwierdzając, że „Republika jest oparta na pracy” (art. 1). To właśnie poprzez uczciwą pracę buduje się państwo, dbając o dobro wspólne. Jesteście wezwani do dawania dobrego świadectwa w tej dziedzinie: ceremoniał nigdy nie jest celebracją samego siebie, ale służy instytucjom, a tym samym obywatelom, których one reprezentują. Właśnie jako strażnicy tego porządku poświęcacie się dobru narodu, ofiarując swoją kompetencję, aby organy publiczne mogły utrzymywać dobre relacje i funkcjonować jak najlepiej. W obecnej epoce, naznaczonej wielkimi napięciami, ale nigdy nie opuszczonej przez miłosierdzie Boże, powierzam wam trzy jasne przykłady nadziei i sprawiedliwości, pokory i oddania państwu: pamięć o ich życiu i śmierci niech pobudza nas do nawrócenia, którego oni sami doświadczyli.

Pierwszym świadkiem jest Sługa Boży Alcide De Gasperi, którego proces beatyfikacyjny jest obecnie w toku. Łącząc swoją wiarę z rosnącą odpowiedzialnością polityczną, ten mąż stanu był jednym z ojców założycieli Republiki Włoskiej. W latach naznaczonych dwoma wojnami światowymi zaangażował się w budowanie mostów, które przetrwały prądy przeciwstawnych ideologii. Jego miłość do Boga podtrzymywała bowiem jego oddanie ojczyźnie, ucząc nas, że polityka, dyplomacja i obrona narodowa stają się narzędziami prawdziwej miłości, gdy są przeżywane z pokorą.

Drugim świadkiem, którego należy naśladować, jest Czcigodny Salvo D’Acquisto, który również jest bliski beatyfikacji. Jego poświęcenie ma znacznie większą wartość niż złoty medal za męstwo wojskowe, który uhonorowano jego pamięć: oddając życie za swoich współobywateli, w pełni zrealizował swoją misję jako karabinier. W czasach wojny i nienawiści jego odwaga stała się zapowiedzią pokoju zbudowanego na najhojniejszym poświęceniu: to właśnie ludzie tacy jak on rozjaśniają trudności, które nawet dzisiaj ciążą na wielu narodach.

Trzecim świadkiem, którego wam powierzam, jest Błogosławiony Rosario Livatino, pierwszy sędzia w historii uznany za męczennika. Swoim niezłomnym zaangażowaniem na rzecz sprawiedliwości dał świadectwo, że poszanowanie prawa to nie tylko zbiór zasad, ale styl życia, a więc możliwa droga do świętości. Sub tutela Dei („Pod opieką Boga”) – pisał na górze swoich notatek: my również z ufnością powierzamy się Bożej opiece, pracując każdego dnia jako słudzy prawdy i twórcy jedności. Państwo bowiem zmienia się na lepsze, jeśli każdy czuje się za nie odpowiedzialny, karmiąc swoje poczucie obywatelskie i instytucjonalny obowiązek najwyższymi wartościami duchowymi.

Wyrażając wdzięczność za współpracę, jaką możemy realizować w tym dziele, wytrwajmy razem na tej drodze, wielbiąc Pana za pewność celu, jaki przygotowuje dla wszystkich.