W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

Pokój z wami!

Księże Kardynale,
Drodzy Bracia w biskupstwie, drodzy Bracia i Siostry!

Z radością witam was z okazji dorocznego spotkania zorganizowanego przez Dykasterię ds. Świeckich, Rodziny i Życia z wami, moderatorami, odpowiedzialnymi na szczeblu międzynarodowym i delegatami stowarzyszeń kościelnych uznanych lub erygowanych przez Stolicę Apostolską.

Reprezentujecie tysiące osób, które przeżywają swoje doświadczenie wiary i swój apostolat w ramach stowarzyszeń, ruchów i wspólnot. Dlatego pragnę wam przede wszystkim podziękować za pełnioną przez was posługę przewodnictwa i animacji. Wspieranie i dodawanie otuchy braciom na drodze chrześcijańskiej wiąże się z odpowiedzialnością, zaangażowaniem, często także z trudnościami i niezrozumieniem – ale jest to zadanie niezbędne i bardzo cenne. Kościół jest wam wdzięczny za całe dobro, jakie czynicie.

Dar życia stowarzyszeniowego i charyzmatów

Środowiska stowarzyszeniowe, do których należycie, bardzo różnią się od siebie pod względem charakteru i historii, i wszystkie są ważne dla Kościoła. Niektóre powstały, aby dzielić się funkcją apostolską, charytatywną lub kultem liturgicznym, czy też wspierać świadectwo chrześcijańskie w specyficznych środowiskach społecznych. Inne, natomiast, powstały z inspiracji charyzmatycznej, pierwotnego charyzmatu, który zrodził ruch, nową formę duchowości i ewangelizacji.

W woli zrzeszania się, która dała początek pierwszemu rodzajowi stowarzyszeń, odnajdujemy istotną cechę: nikt nie jest chrześcijaninem sam! Jesteśmy częścią ludu, ciała, które ustanowił Pan. Święty Augustyn, mówiąc o pierwszych uczniach Jezusa, mówi: „Oczywiście stali się świątynią Boga, i to nie tylko pojedynczo stali się świątynią Bożą, ale wszyscy wspólnie” (Objaśnienia Psalmów 131, 5). Życia chrześcijańskiego nie przeżywa się w izolacji, jakby była to przygoda intelektualna lub sentymentalna, ograniczona do naszego umysłu i serca. Przeżywa się je wraz z innymi, w grupie, we wspólnocie, ponieważ zmartwychwstały Chrystus uobecnia się pośród uczniów zgromadzonych w Jego imię.

Stowarzyszeniowe apostolstwo wiernych zostało mocno poparte przez Sobór Watykański II, zwłaszcza w Dekrecie o apostolstwie świeckich, gdzie stwierdzono między innymi, iż „ma [ono] wielkie znaczenie także przez to, że czy to we wspólnotach Kościoła, czy to w różnych środowiskach, wymaga często działania wspólnego. Stowarzyszenia założone dla wspólnych działań apostolskich podtrzymują bowiem swoich członków i formują ich do apostolstwa, a ich pracę apostolską odpowiednio ustawiają i kierują nią, tak, by można było spodziewać się stąd o wiele obfitszych owoców niż gdyby każdy działał pojedynczo” (n. 18).

Istnieją ponadto rzeczywistości zrodzone z charyzmatu: charyzmatu założyciela lub grupy inicjatorów, albo czerpiącego inspirację z charyzmatu instytutu zakonnego. Także i to jest istotnym wymiarem Kościoła. Chciałbym zachęcić was do rozważenia charyzmatów w odniesieniu do łaski, do daru Ducha. W Liście Iuvenescit Ecclesia, który dobrze znacie, mowa jest, że hierarchia kościelna i sakrament Święceń istnieją po to, aby wśród wiernych zawsze pozostawała żywa „obiektywna oferta łaski”, która jest udzielana poprzez „sakramenty, normatywne głoszenie Słowa i posługę duszpasterską” (n. 14). Charyzmaty natomiast, są „rozdzielane przez Ducha Świętego, aby łaska sakramentalna przynosiła owoce w życiu chrześcijańskim, w sposób zróżnicowany i na wszystkich jego poziomach” (n. 15).

Wszystko więc w Kościele można zrozumieć w odniesieniu do łaski: instytucja istnieje, aby łaska była zawsze oferowana, charyzmaty są wzbudzane, aby ta łaska była przyjmowana i przynosiła owoce. Bez charyzmatów, istnieje zagrożenie, że łaska Chrystusa, ofiarowana w obfitości, nie znajdzie dobrej gleby, aby ją przyjąć! Oto dlaczego Bóg wzbudza charyzmaty, aby rozbudziły w sercach pragnienie spotkania z Chrystusem, pragnienie życia Bożego, które On nam daje, jednym słowem: łaska!

Chcę w ten sposób powtórzyć, idąc śladami moich Poprzedników i zgodnie z nauczaniem Magisterium Kościoła, zwłaszcza od czasów Soboru Watykańskiego II, że dary hierarchiczne i charyzmatyczne są „istotnymi elementami Bożej konstytucji Kościoła założonego przez Chrystusa” (Św. Jan Paweł II, Przesłanie do uczestników Światowego Kongresu Ruchów Kościelnych, 27 maja 1998). Dzięki charyzmatom, które dały początek waszym ruchom i wspólnotom, wiele osób zbliżyło się do Chrystusa, odnalazło nadzieję w życiu, odkryło wymiar macierzyński Kościoła, i pragnie otrzymać pomoc we wzrastaniu w wierze, w życiu wspólnotowym, w uczynkach miłosierdzia oraz w niesieniu innym, poprzez ewangelizację, daru, jaki otrzymało.

Jedność i misja, w jedności z Papieżem

Jedność i misja są dwoma filarami życia Kościoła, i dwoma priorytetami posługi Piotrowej. Dlatego, zachęcam wszystkie stowarzyszenia i ruchy kościelne do wiernej i wielkodusznej współpracy z Papieżem, zwłaszcza w tych dwóch obszarach.

Przede wszystkim poprzez bycie zaczynem jedności. Wy wszyscy nieustannie doświadczacie duchowej wspólnoty, która was łączy. Jest to wspólnota, którą Duch Święty tworzy w Kościele. To jedność, która ma swój fundament w Chrystusie: On przyciąga nas, przyciąga nas do siebie i w ten sposób jednoczy nas również między sobą. Tak mówił o tym św. Paulin z Noli, pisząc do św. Augustyna: „Jedną mamy głowę, jedna łaska nas przyjmuje, jednym żyjemy chlebem, jedną chodzimy drogą, w jednym zamieszkujemy domu. (…) zarówno w duchu, jak i w ciele Pana – jednym jesteśmy, abyśmy nie stali się nicością, odpadłszy od jedności” (List 30, 2).

Tę jedność, którą żyjecie w grupach i wspólnotach, poszerzajcie wszędzie: w komunii z pasterzami Kościoła, w bliskości z innymi rzeczywistościami kościelnymi, zbliżając się do ludzi, których spotykacie, tak aby wasze charyzmaty pozostawały zawsze w służbie jedności Kościoła i same były „zaczynem jedności, komunii i braterstwa” (por. Homilia, 18 maja 2025) w świecie tak rozdartym przez niezgodę i przemoc.

Po drugie, misja. Misja naznaczyła moje doświadczenie duszpasterskie i ukształtowała moje życie duchowe. Wy również doświadczyliście tej drogi. Ze spotkania z Panem, z nowego życia, które opanowało wasze serca, zrodziła się chęć zapoznania z Nim innych. Zaangażowaliście wiele osób, poświęciliście mnóstwo czasu, entuzjazmu i energii, aby Ewangelia była znana w najodleglejszych miejscach, w najtrudniejszych środowiskach, znosząc trudności i porażki. Zachowajcie zawsze między sobą ten misyjny zapał: również dzisiaj ruchy odgrywają fundamentalną rolę w ewangelizacji. Są pośród was osoby wielkoduszne, dobrze uformowane, z doświadczeniem „w terenie”. Chodzi o dziedzictwo, które powinno przynosić owoce, nasłuchując dzisiejszej rzeczywistości z jej nowymi wyzwaniami. Ofiarujcie swoje talenty na służbę misji, aby być zarówno w miejscach pierwszej ewangelizacji, jak i w parafiach i lokalnych strukturach kościelnych, by dotrzeć do wielu, którzy są daleko i, czasami nie wiedząc o tym, czekają na Słowo życia.

Zakończenie

Najmilsi, cieszę się, że spotkaliśmy się dzisiaj po raz pierwszy. Jeśli Bóg zechce, będziemy mieli inne okazje, by lepiej się poznać, ale na razie zachęcam was do kontynuowania tej drogi. Zawsze miejcie w centrum Pana Jezusa! To jest najważniejsze, a charyzmaty służą właśnie temu. Charyzmat jest narzędziem służącym spotkaniu z Chrystusem, rozwojowi i dojrzewaniu ludzkiemu i duchowemu osób, budowaniu Kościoła. W tym sensie wszyscy jesteśmy wezwani do naśladowania Chrystusa, który ogołocił samego siebie, aby nas ubogacić (por. Flp 2, 7). Tak więc każdy, kto wraz z innymi realizuje cel apostolski lub jest nośnikiem charyzmatu, jest wezwany do ubogacania innych przez ogołocenie siebie. A to jest to źródłem wolności i wielkiej radości.

Dziękuję za to, że jesteście, a także za to, co czynicie! Powierzam was opiece Maryi Matki Kościoła i serdecznie błogosławię was oraz tych wszystkich, których reprezentujecie. Dziękuję!