W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

Pokój z wami!

Drodzy Bracia i Siostry,

Cieszę się, że mogę powitać was, drodzy członkowie „Aid to the Church in Need International” [„Pomoc Kościołowi w Potrzebie – Międzynarodowa”], którzy zebraliście się w Rzymie podczas tego Jubileuszu Nadziei. Wasza wizyta jest bardzo na czasie, ponieważ nasz świat nadal jest świadkiem rosnącej wrogości i przemocy wobec osób o odmiennych przekonaniach, w tym wielu chrześcijan. W przeciwieństwie do tego, wasza misja wyraża przekonanie, że jako jedna rodzina w Chrystusie nie porzucamy naszych prześladowanych braci i siostry. Raczej pamiętamy o nich, jesteśmy przy nich i staramy się zapewnić im wolności dane im przez Boga. Słowa św. Pawła przypominają nam: „Gdy cierpi jeden członek, współcierpią wszystkie inne członki” (1 Kor 12, 26). Słowa te rozbrzmiewają dziś w naszych sercach, ponieważ cierpienie każdego członka Ciała Chrystusa jest współudziałem całego Kościoła. Mając na uwadze tę prawdę, dzisiaj rano zwracam się do was.

Każdy człowiek nosi w swoim sercu głębokie pragnienie prawdy, znaczenia i wspólnoty z innymi ludźmi i z Bogiem. To pragnienie rodzi się z głębi naszego istnienia. Z tego powodu prawo do wolności religijnej nie jest opcjonalne, ale niezbędne. Wolność religijna, zakorzeniona w godności osoby ludzkiej, stworzonej na obraz Boga i obdarzonej rozumem i wolną wolą, pozwala jednostkom i społecznościom poszukiwać prawdy, żyć nią swobodnie i otwarcie o niej świadczyć. Jest ona zatem kamieniem węgielnym każdego sprawiedliwego społeczeństwa, ponieważ chroni przestrzeń moralną, w której można kształtować i ćwiczyć sumienie.

Wolność religijna nie jest zatem jedynie jakimś prawem lub przywilejem przyznanym nam przez rządy; jest ona podstawowym warunkiem umożliwiającym autentyczne pojednanie. Kiedy wolność ta jest negowana, człowiek zostaje pozbawiony możliwości swobodnej odpowiedzi na wezwanie prawdy. Skutkiem tego jest powolny rozpad więzi etycznych i duchowych, które podtrzymują wspólnoty; zaufanie ustępuje miejsca strachowi, podejrzliwość zastępuje dialog, a ucisk rodzi przemoc. Jak zauważył mój czcigodny poprzednik: „Żaden pokój nie jest możliwy tam, gdzie nie ma wolności religijnej, ani tam, gdzie nie ma wolności myśli i słowa oraz szacunku dla opinii innych osób” (Franciszek, Orędzie „Urbi et Orbi”, 20 kwietnia 2025 r.).

Z tego powodu Kościół katolicki zawsze bronił wolności religijnej dla wszystkich. Sobór Watykański II w Dignitatis humanae stwierdził, że prawo to musi być uznane w życiu prawnym i instytucjonalnym każdego narodu (por. Dignitatis humanae, 7 grudnia 1965 r., nr 4). Obrona wolności religijnej nie może więc pozostawać w sferze abstrakcji; musi być przeżywana, chroniona i promowana w codziennym życiu jednostek i społeczności.

Z tego przekonania zrodziła się wasza organizacja, założona w 1947 r. w odpowiedzi na ogromne cierpienia spowodowane wojną, z misją promowania przebaczenia i pojednania oraz towarzyszenia i dawania głosu Kościołowi wszędzie tam, gdzie był on potrzebny, gdzie był zagrożony, gdzie cierpiał.

Od ponad dwudziestu pięciu lat wasz Raport o wolności religijnej na świecie jest potężnym narzędziem podnoszenia świadomości. Raport ten nie tylko dostarcza informacji, ale także daje świadectwo, oddaje głos tym, którzy go nie mają, i ujawnia ukryte cierpienie wielu osób.

Wasze zaangażowanie obejmuje również wsparcie misji Kościoła na świecie, docierając do społeczności, które zbyt często są odizolowane, marginalizowane lub znajdują się pod presją. Wszędzie tam, gdzie „Aid to the Church in Need” buduje kaplicę, wspiera siostrę zakonną lub dostarcza stację radiową lub pojazd, wzmacnia życie Kościoła, a także duchową i moralną tkankę społeczeństwa. Jak zapewne wiecie, wasza organizacja pomogła wielu misjom w Peru, w tym diecezji Chiclayo, gdzie miałem zaszczyt posługiwać.

Wasza pomoc wspiera również chrześcijan, nawet małe i wrażliwe mniejszości, aby byli „wprowadzającymi pokój” (Mt 5, 9) w swoich ojczyznach. W krajach takich jak Republika Środkowoafrykańska, Burkina Faso i Mozambik lokalny Kościół – często wspierany przez waszą pomoc – staje się żywym znakiem harmonii społecznej i braterstwa, pokazując swoim sąsiadom, że inny świat jest możliwy (por. Anioł Pański, 3 sierpnia 2025 r.).

Drodzy przyjaciele, dziękuję każdemu z was za to dzieło solidarności. Nie zniechęcajcie się w czynieniu dobra (por. Ga 6, 9), ponieważ wasza służba przynosi owoce w życiu wielu ludzi i oddaje chwałę naszemu Ojcu w niebie. Na zakończenie wzywam dla was i dla wszystkich, którym służycie, pocieszenie Ducha Świętego. Niech Najświętsza Maryja Panna, Matka Nadziei, nadal będzie blisko was i wszystkich cierpiących. Z głęboką czułością udzielam wam Apostolskiego Błogosławieństwa jako zadatku łaski i pokoju w Jezusie Chrystusie, naszym Panu.