W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.

Pokój z wami.

Dzień dobry, przepraszam za niewielkie spóźnienie, dziękuję za cierpliwość. Spędzimy razem tylko kilka chwil, ale jest to dla mnie przyjemność.

Cieszę się, że mogę powitać was dzisiaj w domu Piotra, domu Kościoła, gdzie wszyscy powinniśmy czuć się jak jedna wielka rodzina, zgromadzeni wokół ognia Jego miłości. W tych dniach prowadziliście dialog, stosując metodę synodalną, rozważając niektóre bieżące zagadnienia dotyczące życia rodzinnego. Życie synodalne w rodzinie wymaga „wspólnego wędrowania”, dzielenia się cierpieniami i radościami, prowadzenia dialogu pełnego szacunku i szczerości między wszystkimi jej członkami, ucząc się wzajemnego słuchania i podejmowania ważnych dla wszystkich decyzji rodzinnych.

Kontynuując ten temat – jak powiedziałby nasz umiłowany Papież Franciszek – proponuję wam trzy słowa do wspólnej refleksji: jubileusz, nadzieja i rodzina.

Jubileusz w Starym Testamencie przywoływał powrót: powrót do ziemi, do pierwotnego stanu wolnych ludzi, do źródeł sprawiedliwości i miłosierdzia Bożego (por. Kpł 25). Dziś ten powrót musimy odczytywać jako wezwanie do powrotu do centrum naszego życia, do samego Boga, do Boga Jezusa Chrystusa.

Jubileusz zachęca nas również do refleksji nad naszymi korzeniami: nad wiarą przekazaną nam przez naszych rodziców, nad wytrwałą modlitwą naszych babć, które przesuwały paciorki różańca, nad ich prostym, pokornym i uczciwym życiem, które jak zaczyn podtrzymywało wiele rodzin i wspólnot. To od nich nauczyliśmy się, że Jezus jest Drogą, Prawdą i Życiem (por. J 14, 6). W Nim odnajdujemy naszą prawdziwą radość: radość ze świadomości, że jesteśmy w domu, w miejscu, w którym powinniśmy być.

Jubileusz Nadziei jest drogą do spotkania z Prawdą, którą jest sam Bóg. Jezus na początku swojego posłannictwa opisuje ten jubileusz jako rok łaski (por. Łk 4, 19), a po zmartwychwstaniu zachęca uczniów, aby „powrócili do Galilei” (por. Mt 28, 10). Nie możemy popaść w niebezpieczeństwo opierania naszego życia na ludzkich pewnikach i światowych oczekiwaniach. W wymiarze społecznym pokusę tę możemy odczytać jako próbę „przetrwania”, jak mawiał niedawno kanonizowany św. Pier Giorgio Frassati (por. Lettera a Isidoro Bonini, 27 lutego 1925). Jednocześnie jesteśmy świadomi, że obecnie istnieją realne zagrożenia godności rodziny, takie jak problemy związane z ubóstwem, brakiem pracy i dostępu do usług medycznych, wykorzystywaniem osób najbardziej bezbronnych, migracjami, wojnami (por. Franciszek, Posynodalna adhort. apost. Amoris laetitia, n. 44-46). Instytucje publiczne i Kościół mają obowiązek poszukiwania sposobów promowania dialogu i wzmacniania tych elementów w społeczeństwie, które sprzyjają życiu rodzinnemu i wychowaniu członków [rodziny] (por. Św. Jan Paweł II, Enc. Sollicitudo rei socialis, n. 8).

W tej perspektywie możemy rozumieć rodzinę jako dar i zadanie. Fundamentalne znaczenie ma promowanie współodpowiedzialności i aktywnej roli rodzin w życiu społecznym, politycznym i kulturalnym, wspierając ich cenny wkład w życie wspólnoty. W każdym dziecku, w każdej żonie lub mężu Bóg powierza nas swojemu Synowi, swojej Matce, tak jak uczynił to w przypadku św. Józefa, abyśmy wraz z nimi byli fundamentem, zaczynem i świadectwem miłości Boga pośród ludzi. Abyśmy byli domowym Kościołem i ogniskiem, w którym płonie ogień Ducha Świętego, rozprzestrzeniając na wszystkich to ciepło i zapraszając wszystkich do tej nadziei.

W swojej słynnej homilii w Nazarecie św. Paweł VI zachęcał do naśladowania przykładu Świętej Rodziny, towarzysząc i wspierając drugiego człowieka w ciszy, pracy i na modlitwie, aby Bóg realizował w nim plan miłości, który dla niego przygotował. Jest to miłość, która zawiera się w każdym życiu zrodzonym z wiary przez chrzest i namaszczonym, aby „obwoływać rok łaski” wszystkim, którzy spotkają Jezusa w Eucharystii i sakramencie przebaczenia, którzy pójdą za Nim w misji jako kapłani, jako chrześcijańscy ojcowie lub jako osoby konsekrowane, aż do ostatecznego spotkania, aż do celu naszej nadziei.

Drodzy bracia i siostry, zakończeniem tej refleksji musi być wezwanie do zaangażowania i do tej przeobfitej radości, która ogarnęła uczniów, gdy spotkali Zmartwychwstałego Jezusa i skłoniła ich do głoszenia Jego imienia po całej ziemi. Święty Augustyn definiował tę „radość” jako tę, której nie da się wyrazić słowami i która jest właściwa przede wszystkim Niewysłowionemu (por. Komentarz do Psalmu 94, 3). Niech nasze rodziny będą tym cichym śpiewem nadziei, zdolnym rozprzestrzeniać światło Chrystusa swoim życiem, „aby radość Ewangelii – cytując Papieża Franciszka – dotarła aż po krańce ziemi, i żadne peryferie nie zostały pozbawione jej światła” (Franciszek, Adhort. apost. Evangelii gaudium, n. 288).

Powierzam was wszystkich wstawiennictwu Świętej Rodziny z Nazaretu, doskonałego wzoru, który Bóg daje jako odpowiedź na rozpaczliwe wołanie rodzin o pomoc. Naśladując Ją, nasze domy staną się lampami rozpalonymi światłem Bożym. Niech Pan wam błogosławi. Dziękuję.

Pan z wami.

Niech imię Pańskie będzie błogosławione.

Wspomożenie nasze w imieniu Pana.

Niech was błogosławi Bóg Wszechmogący,

Ojciec i Syn, i Duch Święty.

Amen.

Dziękuję.

Gratulacje za wykonaną pracę.