Drodzy Bracia w kapłaństwie!

W tym Dniu Modlitw o Uświęcenie Kapłanów, który obchodzimy w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, zwracam się do każdego z was, w duchu wdzięczności i pełnego zaufania.

Serce Chrystusa, przebite z miłości, jest żywym i ożywiającym ciałem, które przyjmuje każdego z nas, przekształcając na obraz Dobrego Pasterza. To właśnie tam rozumiemy prawdziwą tożsamość naszej posługi: żarliwi miłosierdziem Bożym, jesteśmy radosnymi świadkami Jego miłości, która uzdrawia, wspiera i zbawia.

Dzisiejsza uroczystość zatem, odnawia w naszych sercach wezwanie do całkowitego daru z siebie na służbę świętemu Ludowi Bożemu. Misja ta rozpoczyna się wraz z modlitwą i trwa w jedności z Panem, który nieustannie ożywia w nas swój dar: święte powołanie do kapłaństwa.

Pamięć o tej łasce, jak mówi św. Augustyn, oznacza wejście do „rozległego sanktuarium bez dna” (por. Wyznania, X, 8, 15), które nie tylko przechowuje coś z przeszłości, ale sprawia, że to, co w nim jest, staje się zawsze nowe i aktualne. Tylko pamiętając, żyjemy i ożywiamy to, co Pan nam przekazał, prosząc, abyśmy z kolei przekazywali to w Jego imię. Pamięć jednoczy nasze serca w Sercu Chrystusa, a nasze życie w życiu Chrystusa, tak że stajemy się zdolni nieść świętemu Ludowi Bożemu Słowo i sakramenty zbawienia, dla świata pojednanego w miłości. Jedynie w Sercu Jezusa odnajdujemy nasze prawdziwe człowieczeństwo jako dzieci Boże i bracia między sobą. Z tych powodów pragnę dziś skierować do was naglące wezwanie: bądźcie budowniczymi jedności i pokoju!

W świecie naznaczonym rosnącymi napięciami, także w łonie rodzin i wspólnot kościelnych, kapłan jest powołany do krzewienia pojednania i tworzenia wspólnoty. Bycie budowniczymi jedności i pokoju oznacza bycie pasterzami zdolnymi do rozeznania, biegłymi w sztuce scalania ze sobą skrawków życia, jakie zostały nam powierzone, aby pomagać ludziom odnaleźć światło Ewangelii w utrapieniach egzystencji; oznacza bycie mądrymi obserwatorami rzeczywistości, wychodząc poza emocje chwili, lęki i mody; oznacza oferowanie propozycji duszpasterskich, które rodzą i odradzają do wiary, budując dobre relacje, więzy solidarności, wspólnoty, w których jaśnieje styl braterstwa. Bycie budowniczymi jedności i pokoju oznacza nie narzucanie siebie, lecz służenie. Zwłaszcza braterstwo kapłańskie staje się wiarygodnym znakiem obecności Zmartwychwstałego pośród nas, gdy charakteryzuje wspólną drogę naszych wspólnot kapłańskich.

Zachęcam was zatem, abyście dzisiaj, przed Sercem Chrystusa, ponowili swoje „tak” dla Boga i Jego świętego Ludu. Pozwólcie się kształtować łasce, strzeżcie ognia Ducha Świętego otrzymanego w święceniach, abyście zjednoczeni z Nim mogli być sakramentem miłości Jezusa w świecie. Nie lękajcie się swojej kruchości: Pan nie szuka bowiem kapłanów doskonałych, ale serc pokornych, otwartych na nawrócenie i gotowych kochać tak, jak On sam nas umiłował.

Drodzy bracia kapłani, Papież Franciszek, na nowo zaproponował nam nabożeństwo do Najświętszego Serca jako miejsce osobistego spotkania z Panem (por. Enc. Dilexit nos, 103), a zatem jako miejsce, gdzie możemy przynosić i rozwiązywać nasze wewnętrzne konflikty oraz te, które rozdzierają współczesny świat, ponieważ „w Nim stajemy się zdolni do zdrowych i szczęśliwych relacji oraz do budowania Królestwa miłości i sprawiedliwości na tym świecie. Nasze serce zjednoczone z Sercem Chrystusa jest zdolne do takiego społecznego cudu” (tamże, 28).

Podczas obecnego Roku Świętego, który zachęca nas do bycia pielgrzymami nadziei, nasza posługa będzie tym bardziej owocna, im bardziej będzie zakorzeniona w modlitwie, przebaczeniu, bliskości wobec ubogich, rodzin, ludzi młodych poszukujących prawdy. Nie zapominajcie: święty kapłan sprawia, że wokół niego rozkwita świętość.

Powierzam was Maryi, Królowej Apostołów i Matce kapłanów, i z całego serca was błogosławię.

Watykan, 27 czerwca 2025 r.    

                                                              LEON PP. XIV