Drodzy Bracia i Siostry, dzień dobry! Dzień dobry! (po arabsku)

Dziękuję za serdeczne powitanie! Dziękuję! (po arabsku)

Cieszę się, że mogę się z wami spotkać, było to moim pragnieniem, ponieważ tutaj mieszka Jezus: zarówno w was, chorych, jak i w was, którzy się nimi opiekujecie, w siostrach zakonnych, lekarzach i wszystkich pracownikach służby zdrowia oraz w personelu. Chciałbym przede wszystkim pozdrowić was serdecznie i zapewnić, że jesteście w moim sercu i w moich modlitwach. Dziękuję wam za piękny hymn, który zaśpiewaliście! Dziękuję chórowi i kompozytorom: to przesłanie nadziei!

Szpital ten został ufundowany przez bł. o. Jacquesa, o. Yaacuba, niestrudzonego apostoła miłosierdzia, którego świętość życia przejawiała się zwłaszcza w miłości do najbiedniejszych i cierpiących. Założone przez niego Siostry Franciszkanki od Krzyża kontynuują jego dzieło i pełnią cenną służbę: dziękujemy wam, drogie siostry, za misję, którą realizujecie z radością i oddaniem!

Chciałbym również z wielką wdzięcznością pozdrowić personel szpitala. Wasza kompetentna i troskliwa obecność oraz opieka nad chorymi są namacalnym znakiem współczującej miłości Chrystusa. Jesteście jak dobry Samarytanin, który zatrzymuje się przy rannym i opiekuje się nim, aby go podnieść i wyleczyć. Czasami może dopaść was zmęczenie lub zniechęcenie, zwłaszcza ze względu na nie zawsze sprzyjające warunki, w jakich pracujecie. Zachęcam was, abyście nie tracili radości z tej misji i pomimo pewnych trudności, zawsze mieli przed sobą dobro, które możecie realizować. W oczach Boga jest to wielkie dzieło!

To, jak żyje się w tym miejscu, jest przestrogą dla wszystkich, dla waszej ziemi, ale także dla całej ludzkości: nie możemy zapominać o najsłabszych, nie możemy wyobrażać sobie społeczeństwa, które pędzi z pełną prędkością, trzymając się fałszywych mitów dobrobytu, ignorując wiele sytuacji ubóstwa i słabości. W szczególności my, chrześcijanie, którzy jesteśmy Kościołem Pana Jezusa, jesteśmy wezwani do troski o ubogich: wymaga tego od nas Ewangelia i – nie zapominajmy o tym – wołanie ubogich, które przewija się również w Piśmie Świętym: „Na zranionych twarzach ubogich odnajdujemy cierpienie niewinnych, a zatem i cierpienie samego Chrystusa” (Adhort. apost. Dilexi te, 9).

Wam, drodzy bracia i siostry, naznaczeni chorobą, pragnę tylko przypomnieć, że jesteście w sercu Boga, naszego Ojca. On nosi was na dłoniach, towarzyszy wam z miłością, okazuje wam swoją czułość poprzez ręce i uśmiechy tych, którzy troszczą się o wasze życie. Każdemu z was Pan powtarza dzisiaj: kocham cię, jesteś mi drogi, jesteś moim synem! Nigdy o tym nie zapominajcie!

Dziękuję wszystkim! Shukrán! Allah ma’akum (Dziękuję! Niech Bóg będzie z wami).