Dzisiaj, w uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa, w Dniu Modlitw o Uświęcenie Kapłanów z radością celebrujemy tę Eucharystię z okazji Jubileuszu Kapłanów.

Zwracam się, zatem, przede wszystkim do was, drodzy bracia kapłani, którzy przybyliście do grobu Apostoła Piotra, aby przekroczyć Drzwi Święte i ponownie zanurzyć swoje szaty chrzcielne i kapłańskie w Sercu Zbawiciela. Dla niektórych z obecnych gest ten ma miejsce w wyjątkowym dniu ich życia: w dniu święceń.

Mówić o Sercu Chrystusa w tym kontekście to mówić o całej tajemnicy wcielenia, śmierci i zmartwychwstania Pana, powierzonej w szczególny sposób nam, abyśmy czynili ją obecną w świecie. Dlatego, w świetle czytań, których wysłuchaliśmy, zastanówmy się wspólnie, nad wkładem jaki możemy wnieść do tego dzieła zbawienia.

W pierwszym czytaniu, prorok Ezechiel mówi nam o Bogu jako o pasterzu, który przegląda swoją owczarnię, licząc swoje owce jedna po drugiej: idzie szukać owiec zagubionych, opatruje skaleczone, umacnia słabe i chore (por. Ez 34, 11-16). Przypomina nam w ten sposób, w czasach wielkich i straszliwych konfliktów, że miłość Pana, przez którego jesteśmy wezwani, żeby dać się przygarnąć i kształtować, jest powszechna, i że w Jego oczach – a zatem także w naszych – nie ma miejsca na podziały i nienawiść jakiegokolwiek rodzaju.

Następnie, w drugim czytaniu (por. Rz 5, 5-11), św. Paweł, przypominając nam, że Bóg pojednał nas, „gdy jeszcze byliśmy bezsilni” (w. 6) i „grzesznikami” (w. 8), zachęca nas do poddania się – w codziennym procesie nawrócenia – przemieniającemu działaniu Jego Ducha, który mieszka w nas. Nasza nadzieja opiera się na świadomości, że Pan nas nie opuszcza: zawsze nam towarzyszy. My jednak, jesteśmy wezwani do współpracy z Nim, przede wszystkim poprzez umieszczenie Eucharystii, „źródła i zarazem szczytu całego życia chrześcijańskiego” (Sobór Watykański II, Konstytucja dogm. Lumen gentium, 11), w centrum naszego życia; następnie „przez owocne przyjmowanie sakramentów, szczególnie przez częstą spowiedź sakramentalną” (tenże, Dekr. Presbiterorum ordinis, 18); i wreszcie poprzez modlitwę, rozważanie Słowa Bożego i praktykowanie miłosierdzia, coraz bardziej upodabniając nasze serca do Serca „Ojca miłosierdzia” (tamże).

A to prowadzi nas do Ewangelii, którą usłyszeliśmy (por. Łk 15, 3-7), w której mowa jest o radości Boga – i każdego pasterza, który miłuje według Jego Serca – z powrotu do owczarni choćby jednej z jego owiec. Jest to zaproszenie do życia miłością pasterską z tym samym wielkim sercem, co Ojciec, pielęgnując w sobie Jego pragnienie, aby nikt nie zginął (por. J 6, 39), ale aby wszyscy, także dzięki nam, poznali Chrystusa i mieli w Nim życie wieczne (por. J 6, 40). Jest to zaproszenie, abyśmy stali się głęboko zjednoczeni z Jezusem (por. Presbiterorum ordinis, 14), ziarnem zgody wśród braci, biorąc na swoje ramiona tych, którzy się zagubili, obdarzając przebaczeniem tych, którzy zawinili, idąc na poszukiwanie tych, którzy się oddalili lub zostali wykluczeni, lecząc tych, którzy cierpią na ciele i na duchu, w wielkiej wymianie miłości, która, rodząc się z przebitego boku Ukrzyżowanego, ogarnia wszystkich ludzi i napełnia świat. Papież Franciszek napisał na ten temat: „Z rany boku Chrystusa nadal płynie to źródło, które nigdy się nie wyczerpuje, nie przemija, zawsze ofiarowuje się na nowo temu, kto chce kochać. Tylko Jego miłość sprawi, że nowa ludzkość będzie możliwa” (Enc. Dilexit nos, 219).

Posługa kapłańska jest posługą uświęcania i pojednania dla jedności Ciała Chrystusa (por. Lumen gentium, 7). Dlatego Sobór Watykański II prosi kapłanów, aby dokładali wszelkich starań, aby „wszystkich prowadzić do zjednoczenia w miłości” (Presbiterorum ordinis, 9), harmonizując różnice, aby „nikt […] nie czuł się obcy” (tamże). Zaleca im, aby byli zjednoczeni z biskupem i prezbiterium (tamże, 7-8). Bowiem, im większa będzie jedność między nami, tym łatwiej będzie nam prowadzić innych do owczarni Dobrego Pasterza, aby żyli jak bracia w jednym domu Ojca.

Św. Augustyn mówił o tym w kazaniu wygłoszonym z okazji rocznicy swoich święceń, mówił o radosnym owocu komunii, który jednoczy wiernych, prezbiterów i biskupów, a jego źródłem jest poczucie, że wszyscy zostali wykupieni i zbawieni przez tę samą łaskę i to samo miłosierdzie. Właśnie w tym kontekście, wypowiedział słynne zdanie: „Dla was bowiem jestem biskupem, z wami jestem chrześcijaninem” (Sermo 340, 1).

Podczas uroczystej Mszy św. na rozpoczęcie mojego Pontyfikatu, wyraziłem przed Ludem Bożym wielkie pragnienie: „Kościół zjednoczony, znak jedności i komunii, który staje się zaczynem pojednanego świata” (18 maja 2025 r.). Dzisiaj ponownie dzielę się tym pragnieniem z wami wszystkimi: pojednanymi, zjednoczonymi i przemienionymi miłością, która obficie wypływa z Serca Chrystusa – idźmy razem Jego śladami, pokorni i zdecydowani, niezachwiani w wierze i otwarci na wszystkich w miłości, nieśmy światu pokój Zmartwychwstałego, z tą wolnością, która pochodzi ze świadomości, że jesteśmy miłowani, wybrani i posłani przez Ojca.

A teraz, zanim zakończę, zwracam się do was, drodzy kandydaci do święceń, którzy za chwilę, poprzez nałożenie rąk Biskupa i ponowne wylanie Ducha Świętego, zostaniecie kapłanami. Powiem wam kilka prostych rzeczy, które uważam za ważne dla waszej przyszłości i dla przyszłości dusz, które zostaną wam powierzone. Miłujcie Boga i braci, bądźcie hojni, gorliwi w sprawowaniu sakramentów, w modlitwie, zwłaszcza w adoracji, i w posłudze; bądźcie blisko swojej owczarni, poświęcajcie swój czas i energię wszystkim, nie oszczędzając się, nie czyniąc różnic, jak nas uczą przebity boku Ukrzyżowanego i przykład świętych. W związku z tym, pamiętajcie, że Kościół w swoich wielowiekowych dziejach miał – i nadal ma – wspaniałe postacie świętości kapłańskiej: począwszy od pierwszych wspólnot, zrodził on i rozpoznał, wśród swoich kapłanów, męczenników, niestrudzonych apostołów, misjonarzy i mistrzów miłosierdzia. Doceniajcie to wielkie bogactwo: interesujcie się ich dziejami, studiujcie ich życie i dzieła, naśladujcie ich cnoty, dajcie się rozpalić ich gorliwością, często i usilnie przyzywajcie ich wstawiennictwa! Nasz świat proponuje nazbyt często wątpliwe i płytkie wzorce sukcesu i prestiżu. Nie pozwólcie się im zafascynować! Patrzcie raczej na solidny przykład i na owoce apostolstwa, często ukrytego i pokornego, tych, którzy w życiu służyli Panu i braciom z wiarą i poświęceniem, i kontynuujcie ich pamięć swoją wiernością.

Powierzmy się wreszcie wszyscy macierzyńskiej opiece Najświętszej Maryi Panny, Matki kapłanów i Matki nadziei: niech Ona towarzyszy nam i wspiera nasze kroki, abyśmy każdego dnia coraz bardziej upodabniali nasze serca do Serca Chrystusa, Najwyższego i Wiecznego Pasterza.